ผมพึ่งเรียนจบวิศวะจากสถาบันชื่อดังแห่งหนึ่ง แถวๆสนามบินสุวรรณภูมิ ตอนนี้ผมตกงานเครียดมาก แต่ก็มีบริษัทเรียกให้ไปสัมภาษณ์เรียกให้ไปทำงานบ้าง แต่เงินเดือนค่อนข้างน้อย ปรึกษาคนรอบข้างก็บอกว่าเงินเดือนแค่นี้อย่าไปทำเลยเหนื่อยป่าวๆ ผมถูกแรงกดดันจากคนรอบข้างมากมายในแต่ละวัน การที่ผมจบจากสถาบันแห่งนี้ทำให้ผมถูกตั้งความหวัง จาก พ่อ แม่ พี่ น้อง มากมาย รวมทั้งแฟน ว่าคุณต้องมีงานที่ดี เงินเดือนดี
    ผมถูกกดดันจากคนรอบข้างมากมาย ด้วยคำถามที่ยิงเข้ามาในแต่ละวัน ทำงานอะไร ได้งานทำหรือยัง ทำงานที่ไหน เงินเดือนเท่าไหร่ โดยเฉพาะคำถามจากแฟนที่ยิงเข้ามาว่า เธอจะดูแลเราได้หรอ จะเลี้ยงเราได้หรอ ตกงานแบบนี้ ดูแลตัวเองยังไม่ได้แล้วจะไปดูแลใครได้ ตอนนี้ชีวิตตื้อตันไปหมด มองไปทางไหนก็มืดมน  ผมไล่สมัครงานทั้งใน Internet โปรย E-mail เป็นว่าเล่น รวมถึงการ walk-in ด้วย ในแต่ละวันการที่ผมไป walk-in ตามบริษัทต่างๆ กลับมาบ้านคำถามที่ได้จากคนในบ้าน ได้งานไหมไปทำไมเสียเวลาเปล่า รับโทรศัพท์จากแฟน คำถามแรกที่แฟนถามเป็นไงได้งานไหมแล้วตามด้วยน้ำเสียง หึ หึ เมื่อไหร่จะเลี้ยงเราได้ ผมไม่เคยได้รับกำลังจากใครสักคนบางทีผมแค่ต้องการเพียงคำว่าไม่เป็นไร ค่อยๆหาไป เดี๊ยวก็ได้เอง หรือ สู้ๆ
   ทำไงได้ชีวิตเกิดมาเป็นคนก็ต้องดิ้นรนกันต่อไป ชีวิตเดินทางไปสุดแค่ไหนก็ต้องหยุดแค่นั้น ในแต่ละวันทำได้แต่ยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วเดินหน้าทำในสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง และ พ่อ แม่ ส่วนแฟนผมผมนั้นเธอบอกเลิกผมไปแล้วเพราะเธอรอผมไม่ได้ บางทีก็เครียด เครียดจนกินข้าวไม่ได้ หันมามองตัวเองแล้วพูดว่าไม่มีกำลังใจจากใคร เราก็ต้องสร้างกำลังใจให้กับตัวเองสิ สู้ๆ