ตำรา ปริยัติ พระไตรปิฎก

คือสิ่งที่พระพุทธองค์ทรงแสดงตลอด 45 พุทธพรรษา

และพระอรหันตสาวก ช่วยกันสังคยา ตรวจสอบความถูกต้อง แล้วแบ่งหมวดหมู่ออกเป็นสามตระกร้า

ผ่านการสวดปาฐะ ต่อมาจึงจารึกเป็นอักษร

และนั่นคือ พระธรรมวินัย

ที่พระองค์ให้เป็นศาสดาแทนพระองค์

ให้เหล่าเวไนยสัตว์ทั้งหลายเข้ามาพิสูจน์ด้วยตนเอง และรู้ได้ด้วยตนเอง โดยไม่จำกัดกาล

ในทั้งสามพระไตรฯ

ท่านจำแนก อะไรคือสังขตธรรม หรือนามรูป อะไรคือ อสังขตธรรม หรือนิพพาน

และท่านแสดงขั้นตอนแห่งการปฎิบัติไว้โดยละเอียด

สุดท้ายท่ายยังแสดงผลแห่งการปฎิบัติ หรือปฎิเวธ ไว้เพื่อให้ตรวจสอบว่าที่ปฎิบัติมาถูกต้องหรือไม่

เพื่อป้องกันมิให้ออกนอกแนวแห่งพุทธ หากผิดไปจากนี้

และผ่านการยอมรับ และปกป้องเรื่อยมาจาก สาวกแห่งพระองค์ที่ผ่านการพิสูจน์แล้วด้วยตนเอง

อรรถกถา

คือสิ่งที่ พระอรรถกถาจารย์ แสดงรายละเอียดเพิ่มเติม โดยอิงจากพระธรรมวินัยเป็นหลัก เพื่ออธิบาย ขยายความ เนื้อหาในพระธรรมวินัย

โดยมิได้ขัดไปจากพระธรรมวินัยนั้น

และโดยที่ พระอรรถกถาจารย์ ท่านได้รับผลอันเป็นปฎิเวธ ตามที่ได้ปฎิบัติตามปริยัตินั้นมาแล้วด้วยตนเอง

ผู้ที่ปรามาส ตำรา ปริยัติ พระไตรฯ โดยไม่เคยแม้จะเปิดอ่าน

แต่กลับ วิพากษ์ ว่าปริยัตินั้นผิด ถูกปลอมปน และปฎิบัตินอกแนวแห่งปริยัติ

แต่ตอบมิได้ว่าถูกปลอมปนอย่างไร โดยใคร เมื่อไหร่ และทำไม

มิเพียงกล่าวย้อนแย้งปริยัติ ซึ่งคือศาสดาแทนพระองค์

ผลปฎิบัติแห่งตนยัง ย้อนแย้ง กับสิ่งที่พระองค์ทรงแสดง

นั่นคือ แม้สัมมาทิฎฐิเบื้องต้นยังมิผ่าน

นอกจากการเจริญในธรรมจะไม่มีแล้ว

อาจจะยังตนเองไปในทางที่มิควรอีกด้วยประการหนึ่ง