ปริยัติ ( พระไตรปิฎก )

คือสิ่งอันเป็นปฎิเวธแห่งองค์ สมเด็จพระบรมศาสดา

ที่พระองค์ทรง ตรัสรู้ ใต้ร่มโพธิพฤกษ์ในคืนวันเพ็ญ

และด้วยพระมหากรุณาแห่งพระองค์ ในแก่เหล่าเวไนยสัตว์ทั้งปวง

พระองค์จึงทรง นำสัจจสภาวะธรรมที่พระองค์ทรงตรัสรู้มาเผยแพร่

สิ่งที่พระองค์ทรงเผยแพร่ตลอด 45 พุทธพรรษานั้น นั่นคือ

พระธรรม

ที่เริ่มต้นจาก

พระพุทธ

พระธรรมอันมีจุดเริ่มจากพระพุทธ

ก่อกำเนิด พระสงฆ์

พระสงฆ์ อันนำธรรม ( ปริยัติ ) นั้นมาศึกษาและปฎิบัติ จนกระทั่งๆได้รับผลอันเป็นปฎิเวธด้วยตนเองอันได้แก่ อรหันตผล

และเหล่าท่าน อรหันตสาวกทั้งหลาย ได้ช่วยการเรียบเรียง ตรวจสอบความถูกต้อง และมิมีท่านใดในทั้ง 500 คัดค้านความไม่ถูกต้อง

นั่นคือการสังคยนา

และช่วยกัน ปกปักรักษาเรื่อยมาตราบจนปัจจุบัน

และ พระธรรมวินัย หรือพระไตรปิฎก อันคือศาสดาแห่ง พุทธสาวกทั้งปวง

พระองค์ตรัสก่อนปรินิพพานว่า

ธรรมนั้นเราตรัสดีแล้ว บริสุทธิ์ บริบูรณ์ ทั้งอรรถและพยัญชนะ

และพระองค์ทรงให้ สาวกแห่งพระองค์ ศึกษาเล่าเรียน ปฎิบัติ เพื่อผลอันเป็นปฎิเวธดังเช่นพระองค์

และปฎิเวธนั้น ไม่ขึ้นแก่กาล และรับรู้ได้เฉพาะตน

ผู้ที่ปรามาส จาบจ้วง ปริยัติหรือพระไตรปิฎก จึงเสมือน ปรามาส จาบจ้วง ในพระรัตนไตร

อันพระองค์ให้เป็นที่พึ่งสูง ไม่มีสิ่งอื่นยิ่งกว่า

ปรามาส จาบจ้วง ทั้งที่ตนเองปฎิเสธที่จะมาศึกษาและปฎิบัติด้วยตนเอง

แต่กลับปรามาส จาบจ้วง ทั้งพระไตรฯ และผู้ปฎิบัติตามพระไตรฯ ว่า

โง่ งมงาย ไร้ปัญญา ไม่มีเหตุผล

หลงตำรา

แม้สุดท้ายจะแก้เก้อด้วยวลี

สงสัยไม่ได้หรือ

สงสัย แต่ไม่พิสูจน์ด้วยตนเอง แต่กับจาบจ้วง ปรามาส

และสิ่งที่ตนแสดงออก เพียงสงสัย หรือปรามาส จาบจ้วง

ผู้มีปัญญาย่อมมองออก

กรรม อันเป็นแดนเกิด เป็นเผ่าพันธ์แก่สัตว์ทั้งหลาย ให้ได้รับวิบาก

อกุศลกรรม นั่นเป็นเหตุให้สัตว์ไปสู่อบาย

ไม่ว่าผู้นั้นจะเชื่อว่าตายแล้วสูญ หรือเชื่อว่าจิตเที่ยงเป็นตัวตนก้อตาม