นั่งสมาธิแบบอานาปานสติกรรมฐาน เป็นของพระพุทธเจ้า
นั่งเฉยๆๆแบบไม่มีสติควบคุมเป็นแบบฤาษี เพ่งไปเรื่อยเปื่อย จนใจเป็นฌาน
สติของพระพุทธเจ้าเป็นสติแบบปัฏฐาน4 ปฏิบัติไปสู่วิปัสสนา เพื่อเห็นแจ้งในทุกข์
ฤาษี ไม่ได้ปฏิบัติเพื่อพ้นทุกข์ ไม่ได้มุ่ง โลกุตรธรรม มุ่ง กามารมณ์ อยากได้ฌาน อยากได้อมตฤทธิ์
ฤาษีถ้ารู้จักสติ ฤาษีได้เป็นพระพุทธเจ้าไปหมดแล้วไม่มีฤาษีเหลือให้เห็นในโลกนี้อีก
ที่ฤาษีไม่ได้ตรัสรู้เพราะฤาษี ไม่รู้จักสติ ในสตปัฏฐาน4 ที่เจริญสู่วิปัสสนากรรมฐาน

นั่งสมาธิเพ่งลมหายใจ เพ่งไปสู่ฌาน เพื่อให้เกิดฤทธิ์  ไม่ได้กำหนดลมหายใจแบบใช้สติปัฏฐาน4 เพื่อให้เกิดวิปัสสนา

กำหนอลมหายใจแบบสติปัฏฐาน4
นั่งก็รู้ลมหายใจ เราจักกำหนดลมหายใจเข้า ลมหายใจออก
นอนก็รู้ลมหายใจ เราจักกำหนดลมหายใจเข้า ลมหายใจออก
ยีนก็รู้ลมหายใจ เราจักกำหนดลมหายใจเข้า ลมหายใจออก
เดินก็รู้ลมหายใจ เราจักกำหนดลมหายใจเข้า ลมหายใจออก
ยืน นอน นั่ง เดิน เป็นการมีสติรู้ที่ฐานกาย
ลมหายใจเป็นการมีสติรู้ที่ฐาน กายในกาย