อายุ  36 แล้ว
เพิ่งมีความรู้สึกนี้ ....ครั้งแรกที่รู้สึกไม่อยากกลับบ้านค่ะ...
....ระบาย....
อึดอัด ...ไม่อยากกลับไปฟั่งแม่บ่นค่ะ..
เหนื่อย... ทำงานก็เหนื่อยแล้ว ยังต้องกลับไปเหนื่อยใจอีก
เราผิดเอง...ปัญหาของเราเองค่ะ..เราก็รู้ว่าแม่บ่นเพราะห่วง
แต่คราวนี้..เยอะไป บ่นวันเว้นวัน ไม่ได้เจอกันทุกวัน แต่ก็โทรหากันทุกวัน ..เราก็โดนบ่นแทบทุกวัน
แต่ละประโยค...ทำลายขวัญและกำลังใจเราเลยค่ะ ..ที่ผ่านมาก็แก้ปัญหาด้วยตัวเองเพราะแม่ไม่รู้..พอรู้ก็งานยาวเลย
บางวันนั่งร้องให้คนเดียว..บอกตัวเองว่า เราจะผ่านมันไปได้...พอค่ำ ..แม่ก็โทรมาบ่นเรื่องเดิมๆอีก..ใช่คำพูดแรงๆ เราฟังยังจุกเลย
เราไม่เถียงแม่นะ..เพราะเราผิด..ไม่มีอะไรจะเถียง..อย่าว่าเเม่เรานะค่ะ ..บอกแล้วว่าเราผิดเอง....แค่อยาก ระบาย ..

วันนี้สุดสัปดาห์ ได้เวลาต้องกลับบ้าน...แต่ป่านนี้ยังไม่ยอมลุกจากโต๊ะทำงานเลย ..เกิดขยันมากขึ้นมา...(โสดสนิท เพื่อนน้อย)
...เราควรทำตัวอย่างไรดี...กลับบ้านดีไหม ...หรือไปไหนดี