ตอนนี้เป็นช่วงปิดเทอม เรามาอยู่กับแม่กับพ่อเลี้ยง มาช่วยเขาทำงาน ที่บ้านเปิดเป็นร้านทำแอร์ทำรถอะไรประมาณนี้ค่ะ อะไรที่ช่วยได้ก็จะช่วยส่วนมากที่ทำก็จะเป็นงานบ้านมากกว่า เวลามีลูกค้าเอารถมาทำก็ไม่ค่อยได้ออกมาช่วยหรอกค่ะส่วนตัวไม่ได้รู้จักเครื่องมืออะไร แต่พอออกมาทำเขาก็คอยบอกนั่นนี่ตลอด ให้หยิบนั่นนี่ให้เราก็หยิบให้ได้แต่บางอย่างเราไม่ได้รู้จักเราหาช้าหาไม่เจอบ้าง บางครั้งเขาก็เดินมาหาเอง เขาก็คงเหนื่อยที่จะบอกแหละ เป็นแบบนี้เรื่อยๆจนเขาพูดว่า “ต้องให้บอกทุกอย่างเลยหรือไง คนบอกก็เหนื่อยเหมือนกัน” เราก็ไม่ได้พูดไรก็ทำตามที่เขาบอกไปเงียบๆ แต่ในใจเราเสียใจมากไม่คิดว่าตัวเองต้องมาเจอประโยคแบบนี้ บางครั้งอยากเอาตัวเองไปทิ้งที่ไหนสักที่เหมือนกัน รู้สึกเป็นภาระเป็นตัวถ่วงตลอดเวลา เราคิดที่อยากจะหายไปบ่อยๆนะคะแต่เราทำไม่ได้ เวลาเขาทำไรให้มันเยอะแยะและมันดีกับเราในหลายๆอย่าง เราน้อยใจกับคำพูดแบบนี้ง่ายมาก กระทู้นี้ก็ไม่มีอะไรหรอกค่ะแค่รู้สึกอยากระบายบางอย่างลงแต่จะแสดงความคิดเห็นอะไรที่มันทำให้รู้สึกดีขึ้นได้หรือคิดอะไรได้ก็เม้นมาได้เลยนะคะ