หลังจากกินเผ็ดไม่ค่อยได้มาตลอดชีวิต
วันนี้กินพริกเป็นเม็ด ๆ ได้แล้วครับ
เหตุเกิดหลังจาก ล่าสุดคือที่บ้านทำผัดเผ็ดหมู (2 สัปดาห์ก่อน)
คือกินทุกครั้ง คือเผ็ดสุด ๆ ทรมาณมาก เหมือนจะตายให้ได้ (เว่อไป)
ในขณะที่คนอื่น ๆ ในบ้านนั่งกินสบาย
ผมก็น้ำตาไหล เผ็ดร้อนจนชาเหมือนทุกครั้งที่กิน
ก็ปกติเหมือนทุกครั้งคือ กินไม่ได้ แต่ก็ฝืน
บางทีคืออยากกินแบบไม่เผ็ดมากก็เอาไปล้างน้ำเอาเครื่องแกงออก กำลังเผ็ดพอดี

ผ่านไป 1 สัปดาห์
ที่บ้านทำผัดเผ็ดอีก
คราวนี้ก็เหมือนเดิม คืออยากกิน ก็กินไป(ไม่ล้างน้ำ อยากกิน)
กินไป ๆ เห้ย ทำไมมันเผ็ดน้อยกว่าครั้งก่อน ๆ ทั้งที่องค์ประกอบทุกอย่างเหมือนเดิม
คือเผ็ด แต่ไม่มากเหมือนครั้งก่อน น้ำตาไม่ไหล หน้าไม่ชา
ก็รู้สึกว่าเอ้ยจริงเหรอ (คิดในใจ) เป็นไปได้เหรอ
คนที่กินเผ็ดไม่ได้มาตลอดชีวิต อยู่ดี ๆ จะมากินได้
หลังจากนั้นทุกวัน ก็เลยลองกินของเผ็ดไปอีก ปรากฏว่า เห้ยมันจริงนี่ว่ะ กินเผ็ดได้แล้ว คือรู้สึกดีมาก
ตลอดชีวิตคือเวลาทำอะไรในครอบครัวจะต้องมีของจืด ๆ ไม่เผ็ดอะไรให้เราอย่างน้อย 1 อย่าง
เพราะเค้ารู้ว่าเรากินไม่ได้ แต่ทุกครั้งก็พยายามกิน

คือโดนพี่ ๆ ในบ้านแซวมาตลอดเชิงว่า "เอาผัดเผ็ดไปล้างน้ำอีกสิ"
"ล้างน้ำเลย ๆ"

จนวันนี้ก่อนหน้าที่จะมาพิมพ์เนี่ย ท้าพี่กินพริกที่หั่นแล้วบวกกับพวกเครื่องผักในครัว (หัวหอม กระเทียม ผักชี)
คือเรากินได้สบายมาก แทบไม่เผ็ดเลย ในขณะที่พี่มันเผ็ดกว่าเราอีก ดูรู้เลยเพราะหายใจแรงขึ้น 5555
คือรู้สึกสะใจมาก

มันเป็นอะไรที่ดีมากเลยนะ ที่ไม่ต้องมาทรมาณกับอะไรแบบนี้แล้ว เพราะส่วนใหญ่ของเผ็ด ๆ จะอร่อยซะมาก

ก็อยากฝากไว้สำหรับบางคนนะครับที่กินเผ็ดไม่ได้
ผมก็กินไม่ได้มา 20 ปี (ตอนนี้ 20)
เคยคิดแล้วว่าทำไมกินเผ็ดไม่ได้สักที ทั้ง ๆ ที่พยายามกิน ดูคนอื่นก็ตอนเด็ก ๆ กินไม่ได้ พอโตขึ้นก็กินได้
แต่นี่เราอะไร โตป่านี้แล้วยังกินไม่ได้ คิดท้อละว่า ลิ้นกรุคงไม่รับรสเผ็ดไปตลอดชีวิตละมั้ง
แต่อยู่ ๆ วันหนึ่งมันเหมือนถึงจุดอะไรบางอย่างที่ข้ามผ่านความเผ็ดนั้นไป
ลองดูนะครับ วิธีการอาจคล้ายกับความเห็นด้านบน แต่ของผมค่อนข้างใช้เวลา
คือพยายามกินเผ็ดไว้ ถึงต้องทรมาณก็ต้องยอม

ขอฝากเพลงนี้ไว้ครับ สุดท้ายความเป็ดก็ต้องยอมเรา 5555 (เกี่ยวไหม) ฟินเว้ยย