คนที่เป็นผู้นำนั้น ต้องแบกภาระกว่าคนอื่นๆ ต้องเข้าใจสิ่งต่างๆมากมาย ทั้งภายในและภายนอก
แต่บางครั้งเรามัวสนใจกับเหตุการณ์หรือปัญหาที่เข้ามา จนเราลืมไปบางสิ่งบางอย่าง คือ ( จิตใจ )
  จิตใจนั้น ต้องประกอบด้วยปัญญา  รู้เท่าทัน  ราคะ โทสะ โมหะ  หากเราไม่รู้สิ่งเหล่านี้แล้ว
เราจะหลงไปกับความคิด  หลงไปกับอารมณ์  สติ และปัญญาจะไม่บังเกิดอย่างแท้จริง
  ดั่งนั้น  จิตใจ เป็นสิ่งสำคัญ  ( รู้อย่างที่เป็น )

ปัญญา คือประสบการณ์  เข้าถึงจิตใจคน รู้อะไรคือจุดสำคัญ และรู้จิตใจตัวเองเป็นสิ่งสำคัญ และรู้จักการวางตัว
รู้จักทั้งภายนอกและภายใน  เข้าใจสิ่งต่างๆในชีวิต

  การเข้าใจสิ่งต่างๆ ไม่ใช่การคิดขึ้นมา

แต่การเข้าใจสิ่งต่างๆ คือ ความรู้สึก   รู้ถึงจิตใจ   ไม่มีเหตุผลใดๆ ไม่มีความคิดใดๆ  
รู้จนที่ว่า
สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนแล้ว
ต้องการความรัก ความเข้าใจ
ที่ไม่มีดีและชั่ว ไม่มีเหตุผลหรือความคิดใดๆ

แล้วเราจะเป็นผู้นำ ได้อย่างสมบุรณ์แบบ  เป็นที่รักของ ลูกน้องและบริวาร

ไม่มีอะไรยิ่งกว่า จิตใจตัวเองเป็นสิ่งคัญ
ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่เท่ากับ (  รู้ตามความเป็นจริงของสิ่งทั้งหลายทั้งปวง  )   เหนือความคิด เหนือคำพูด  คือ ความรู้สึกล้วนๆ

ดั่งนั้นแล้ว  ผู้นำเป็นสิ่งสำคัญที่จะรู้จิตใจตัวเอง