สำหรับคนที่รักกันมากๆ ผ่านทุกข์ผ่านสุขด้วยกันมาจนคิดว่า "นี่แหละคุ่ชีวิตของเรา" แล้ววันนึงก็มีเหตุผลที่ทำให้รักกันไม่ได้(ปัจจัยภายนอก อาจด้วยเรื่องครอบครัว แต่จริงๆแล้วเรายังรักกันเหมือนเดิมนะ) ตอนตกลงเลิกกัน เราคุยกันว่าเราจะยังไม่หายไปไหน เราจะอยู้ข้างๆกันจนกว่าใครคนใดคนหนึ่งจะทำใจได้ พอเอาเข้าจริงๆ มันทำให้แย่กว่าเดิมมากๆ เหมือนต้องเริ่มทำใจใหม่ทุกวันทุกครั้งหลังได้เจอ ได้คุยกัน ใครเคยเจอเหตุการณ์ ความรู้สึกแบบนี้บ้างค่ะ ระหว่างอยู่แบบนี้ค่อยๆเลิกกัน กับการหายไปเลย แบบไหนมันจะเจ็บน้อยกว่ากันค่ะ