เราชื่อเหมย อายุ 23 เรามีเเฟนอยู่คนหนึ่งอายุ 40+ เราคบกันมา 4ปีกว่าๆเเล้วก่อนอื่นต้องบอกก่อนเรยเหมยเป็นคนไปจับพี่เขาก่อนตอน
ไปทำงานเเล้วพี่เขาทำงานที่นั้นพอดีซึ่งเราคิดว่าพี่เขาก็คือพนัก
งานเหมือนเราเพราะพี่ไม่เป็นคนไม่หวือหวาอะไรเรย ใช้โทรศัพท์โนเกีย
จอขาวดำธรรมดำการเเต่งตัวดีค่ะ ภูมิฐานมากเเต่ไม่เคยใส่สร้อยทองหรืออะไรเรย จนเราได้คุยกันเเล้วถึงมารุ้ว่าเขาเป็นผู้จัดการคุมคนงานเราก็คบ
กันมาเรื่อยๆตอนนั้นพี่เขามีเเมคโค 1 ตัวเราทั้งคู่ใช้ชีวิตคู่เหมือนต่างจากคนอื่นพี่เขารักงานมากค่ะ ลืมบอกค่ะพี่เขาลาออกจากที่ทำงานมาดูเเลเเมคโคเองเวลาที่มีให้เราก็น้อยลงเดือนหนึ่งเจอกัน 2-3 ครั้งเองค่ะเเต่ก็โทคุยบ้างพอโทไปก็ติดงานตลอดไม่ค่อยสนใจเรา อาจจะเป็นเพราะเขาโตกว่าเรามากเราจะเป็นฝ่ายบอกรักเเละคิดเขาเสมอโทรถามตลอดว่ากินอะไรยังเหนื่อยไหมวันนี้เราทำเเบบนี้มาตลอด 4 ปีจนวันหนึ่งเรารู้สึกเหนื่อยเรา รุ้สึกต้องการการเอาใจใส่บ้างเเบบที่เรามีให้เขามาตลอดจากที่เขามีแมคโค 1 ตัว กลายเป็น 4 ตัว เวลาของเราก็หายไปทุกครั้งที่เขาเหนื่อยเราจะยืนข้างๆเขาเสมอค่อยปลอมใจให้กำลังใจเสมอ เเต่เวลาที่เราต้องการเขาเราไม่รุ้ว้าเขาไปยุที่ไหน เรารุ้สึกว่าเขาไม่เคยมายืนข้างๆเราเรย เเต่เราไม่เคยมีใครน่ะเขาเองก็ไม่เคยมีใครเราไม่เคยทะเลาะกันเรื่องมือที่สามเรย ทุกครั้งที่ทะเลาะจะเป็นไม่มีเวลาบ้าง ไม่สนใจบ้าง ตลอดเรย จนวันนี้เรารุ้สึกว่าเขาอยู่ได้เเล้วถึงไม่มีเราเรายืนข้างๆเขามาจนเขาก็ถือว่าประสบความสำเร็จเเล้วในระดับหนึ่งถ้าเราจะเดินออกมาเขาจะเกลียดเราไหม เราเเค่ทนเป็นคนไม่มีตัวตนในสายตาเขาไม่ได้ เรารักเขามาพอเขาเชยชาเราเจ็บ เราเครียด เราไม่อยากทำร้ายตัวเองอีก เเต่เราก็ไม่อยากให้จบเเบบนี้ เรากลัวเขาจะไม่เข้าใจเราเกลียดเรา เราควรทำยังไงดีค่ะ เราเชื่อว่าเขาอยู้ได้โดยไม่มีเรา. ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องมีเราเรยด้วยซ้ำ
ควรไปต่อหรือหยุดไว้เท่านี้ค่ะ หนูไม่รู้จะทำยังไง
ไปทำงานเเล้วพี่เขาทำงานที่นั้นพอดีซึ่งเราคิดว่าพี่เขาก็คือพนัก
งานเหมือนเราเพราะพี่ไม่เป็นคนไม่หวือหวาอะไรเรย ใช้โทรศัพท์โนเกีย
จอขาวดำธรรมดำการเเต่งตัวดีค่ะ ภูมิฐานมากเเต่ไม่เคยใส่สร้อยทองหรืออะไรเรย จนเราได้คุยกันเเล้วถึงมารุ้ว่าเขาเป็นผู้จัดการคุมคนงานเราก็คบ
กันมาเรื่อยๆตอนนั้นพี่เขามีเเมคโค 1 ตัวเราทั้งคู่ใช้ชีวิตคู่เหมือนต่างจากคนอื่นพี่เขารักงานมากค่ะ ลืมบอกค่ะพี่เขาลาออกจากที่ทำงานมาดูเเลเเมคโคเองเวลาที่มีให้เราก็น้อยลงเดือนหนึ่งเจอกัน 2-3 ครั้งเองค่ะเเต่ก็โทคุยบ้างพอโทไปก็ติดงานตลอดไม่ค่อยสนใจเรา อาจจะเป็นเพราะเขาโตกว่าเรามากเราจะเป็นฝ่ายบอกรักเเละคิดเขาเสมอโทรถามตลอดว่ากินอะไรยังเหนื่อยไหมวันนี้เราทำเเบบนี้มาตลอด 4 ปีจนวันหนึ่งเรารู้สึกเหนื่อยเรา รุ้สึกต้องการการเอาใจใส่บ้างเเบบที่เรามีให้เขามาตลอดจากที่เขามีแมคโค 1 ตัว กลายเป็น 4 ตัว เวลาของเราก็หายไปทุกครั้งที่เขาเหนื่อยเราจะยืนข้างๆเขาเสมอค่อยปลอมใจให้กำลังใจเสมอ เเต่เวลาที่เราต้องการเขาเราไม่รุ้ว้าเขาไปยุที่ไหน เรารุ้สึกว่าเขาไม่เคยมายืนข้างๆเราเรย เเต่เราไม่เคยมีใครน่ะเขาเองก็ไม่เคยมีใครเราไม่เคยทะเลาะกันเรื่องมือที่สามเรย ทุกครั้งที่ทะเลาะจะเป็นไม่มีเวลาบ้าง ไม่สนใจบ้าง ตลอดเรย จนวันนี้เรารุ้สึกว่าเขาอยู่ได้เเล้วถึงไม่มีเราเรายืนข้างๆเขามาจนเขาก็ถือว่าประสบความสำเร็จเเล้วในระดับหนึ่งถ้าเราจะเดินออกมาเขาจะเกลียดเราไหม เราเเค่ทนเป็นคนไม่มีตัวตนในสายตาเขาไม่ได้ เรารักเขามาพอเขาเชยชาเราเจ็บ เราเครียด เราไม่อยากทำร้ายตัวเองอีก เเต่เราก็ไม่อยากให้จบเเบบนี้ เรากลัวเขาจะไม่เข้าใจเราเกลียดเรา เราควรทำยังไงดีค่ะ เราเชื่อว่าเขาอยู้ได้โดยไม่มีเรา. ตอนนี้เขาไม่จำเป็นต้องมีเราเรยด้วยซ้ำ