เรื่องโดย ฉัตรชณา

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนต่อไป
บทที่ 1 : https://ppantip.com/topic/36784782





ผ้าห่มนวมผืนหนาถูกตลบออกอย่างแผ่วเบาขณะที่เจ้าของเรือนร่างเปลือยเปล่าจดปลายเท้าลงบนพื้นไม้หนาหนักเคลือบมันวาววับ เสี้ยวหน้าเรียวเสลาชำเลืองมองไปยังคนที่ยังนอนหลับสบายอยู่ด้านข้างปราศจากอารมณ์กราดเกรี้ยวดังที่เคยเป็นอย่างระมัดระวังพลางคิด

‘ถ้าเขาไม่ขยันทำหน้ายักษ์ใส่เราก็คงจะดี เวลานอนหลับแบบนี้ ดูๆ ไปแล้วก็เหมือนเด็ก ไม่มีวี่แววของคนใจร้ายหน้าหนา ขี้เอาแต่ใจเลยสักนิด น่ารักกว่าตอนตื่นเป็นไหนๆ’ คิดแล้วก็ลอบถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆ ขยับร่างลงจากเตียง หยิบเสื้อคลุมบางเบาขึ้นมาสวม แล้วตามเก็บเศษซากเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ขาดวิ่นของตัวเอง ไม่วายหันไปมองคนบนเตียงด้วยความหวาดระแวง เกรงว่าเธอจะทำเสียงรบกวนจนทำให้เขาตื่น

ลัลนามองเศษเสื้อผ้าในมือ หล่อนจำได้เมื่อค่ำวานมันยังสวยอยู่เลย แต่เวลานี้กลับกลายเป็นผ้าขี้ริ้วไปเสียแล้ว คิดแล้วก็ได้ถอนหายใจ เพราะในยามนี้สิ่งที่น่าห่วงกว่าเสื้อผ้าในมือก็คือเนื้อตัวของเธอเองนั่นแหละ

ร่างบางย่างเท้าเข้าไปในห้องน้ำแล้วค่อยๆ ดึงประตูปิดพยายามให้เกิดเสียงน้อยที่สุด เข้าไปแล้วก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างโล่งใจ ดูเหมือนว่าการถอนหายใจ จะกลายเป็นอาการปกติของหล่อนไปเสียแล้ว เพราะตั้งแต่เธอตัดสินใจยอมมาใช้ชีวิตอยู่ใต้อาณัติ เป็นเบี้ยล่างของเขาคนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเปลี่ยนไป อะไรๆ ก็ต้องคอยระมัดระวังมันไปเสียหมด เพราะเมื่อใดที่หล่อนพลาดผลที่ได้รับจะเป็นเช่นที่ปรากฏอยู่บนร่างขาวโพลนซึ่งฉายชัดอยู่บนกระจกตรงหน้าเวลานี้

หญิงสาวกวาดตาสำรวจไปทั่วร่างของตัวเอง เนินอกสล้างพลันสะท้อนขึ้นลงแบบถี่ๆ น้ำตารินอาบสองแก้มเป็นทาง อยากจะกรีดร้องออกมาดังๆ แต่ก็ไม่กล้า เพราะเกรงว่าผลที่ตามมาอาจทำให้เธอยิ่งแย่ไปกว่าที่เป็นอยู่

ลัลนาไม่เคยเข้าใจว่าทำไมเขาต้องทำกับเธอแบบนี้ บทรักที่รุนแรงและแสนเจ็บปวด เขากระทำมันกับหล่อนแบบไม่ยั้ง คงไม่ต้องถามหาความปราณี เพราะมันไม่เคยมีมาแต่แรก ไม่เพียงแค่นั้น ทุกๆ ครั้งยามร่วมหลับนอน ปากคมๆ ยังมักจะพรั่งพรูคำพูดที่กรีดแทงใจออกมา กล่าวหาว่าหล่อนคือโสเภณีส่วนบุคคลสำหรับเขา หล่อนแน่ใจว่าไม่ได้คิดไปเอง ทุกสิ่งที่เธอถูกกระทำ คือความจงใจของเขาที่ต้องการให้เธอเจ็บปวด

‘ยังไม่ชินอีกรึ! ลัลนา! ในเมื่อเลือกเอง ก็ต้องยอมรับให้ได้สิ! จะร้องไห้ให้ได้อะไรขึ้นมา’ เหมือนเป็นคำปลุกปลอบ ทว่าแท้จริงแล้วกลับเป็นการทับถมตัวเองของหญิงสาว นิ้วขาวเรียวยาวราวกับลำเทียน ละไล้ไปตามจุดจ้ำคล้ำเขียวบนเรือนร่างของตัวเอง น้ำตาหยุดไหลไปแล้ว ทว่า ที่เพิ่มมาคือร่องรอยของความทดท้อ

นิ้วเรียวเสลา สางผมยาวๆของตัวเองแล้ว รวบตรึงไว้ที่กลางศีรษะแบบลวกๆ ร่างเปลือยเปล่าย่างเท้าลงในอ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ ไอน้ำจางๆ ลอยวนอยู่เหนือผิวน้ำอุ่นจัด ลัลนาเอนทาบแผ่นหลังขาวเนียนขอบอ่าง ศีรษะเอียงเอนหลับตาพริ้มซึมซับความอบอุ่นของสายน้ำ อารมณ์ตึงเครียดเมื่อครู่ก่อนค่อยๆ จางหาย ความผ่อนคลายเบาสบายเข้ามาแทนที่ มีเพียงรอยเขียวช้ำที่ปรากฏชัดอยู่ทั่วทั้งเรือนร่างซึ่งแช่อยู่ใต้ผิวน้ำเท่านั้น ที่เป็นหลักฐานว่าเรือนร่างสลักเสลาแบบบางราวรูปสลักนี้ ได้ผ่านช่วงเวลารัญจวนอันแสนหฤโหดมาอย่างหนักหนาปานใด  

เมื่อสองปีก่อนลัลนายังเป็นเพียงหญิงสาวสดใสไร้เดียงสาอยู่เลย แต่มาวันนี้ทั่วทั้งร่างบางที่เคยบริสุทธิ์สะอาดใสไร้ราคี กลับไม่มีที่ใดที่เขาคนนั้นไม่เคยแตะต้อง ทุกค่ำคืนเขาจะประทับรอยตีตราแสดงความเป็นเจ้าของไว้บนร่างเธออย่างถ้วนทั่ว  

หากวันนั้นเธอไม่ได้ไปที่นั่น เหตุการณ์จะยังคงเป็นเช่นวันนี้หรือไม่ ลัลนาได้แต่ตั้งคำถาม...

----------------------
(จบตอน)