#เรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อกองอวยอลิซเท่านั้น
ตอนที่ 11 กาแก้แค้นของโรซาเรีย
    แย่ล่ะสิ เราแค่สองคนทำอะไรมันไม่ได้แน่ อลิซที่อึ้งกับภาพที่เห็นก็ยังไม่กล้าขยับเลย
"นี่ อลิซ สงสัยเราต้องบินกลับเมืองกันก่อนแหละ ไม่งั้นตายกันทั้งคู่แน่"
"อื้ม งั้นก็ได้"
    ผมกับอลิซกางปีกขึ้นมาแล้วบินขึ้นไป เราบินกลับไปทางทิศใต้จนถึงเมืองแห่งการเริ่มต้น
    เราบินลงที่ตรงกลางเมือง แล้วก็เดินไปที่ร้านกาแฟที่พวกเราไปกันก่อนหน้านี้ ตอนนี้ลิซกับอาสึนะก็ยังไม่มาเลย
"เรานั่งกันก่อนเถอะ"
    ผมหันไปบอกอลิซ แล้วเราก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเดิมโดยอลิซมานั่งข้างๆผม
"สงสัยต้องยกกองทัพมาด้วยล่ะมั้ง ถึงจะจัดการมันได้เนี่ย"
    ผมพูดเพื่อเริ่มบทสนทนาระหว่างรอพวกนั้นมาถึง
"นั่นสินะ เควสนี้มันยังไงกันล่ะเนี่ย"
"ยังไงเธอก็พักก่อนเถอะ"
"อื้ม"
"เฮ้ออ! เหนื่อยเป็นบ้าเลย"
    อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นจากหน้าร้าน แล้วประตูร้านก็ถูกเปิดออก แล้วก็มีคนประมาณแปดคนเดินเข้ามา
    คนที่เดินนำเข้ามาก็คือ..โรซาเรีย
"อ้าว คุณนักดาบดำ เจอกันอีกแล้วนะ"
    พอเธอเห็นผมเธอก็ทักทายทันที จากนั้นเธอกับพวกลูกน้องก็เดินเข้ามาที่โต๊ะผม
"เธอ..อีกแล้วเหรอ"
"แหมๆ จะขอทักทายเพื่อนเก่าหน่อยไม่ได้รึไง"
"เพื่อนเก่า..งั้นเหรอ"
"พวกแก นั่งที่โต๊ะนี้"
    พวกเขาเดินไปนั่งที่โต๊ะฝั่งขวาของผม แต่โรซาเรียก็ยืนอยู่ที่เดิม
"ขอนั่งด้วยคนคงจะไม่ว่าอะไรนะ"
    โรซาเรียนั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของผม แล้วเธอก็พูดต่อ
"เอ๊ะ หรือว่าชั้นมาขัดจังหวะเธอสองคนล่ะเนี่ย"
"อย่าพูดบาๆนะ!"
    อลิซทุบโต๊ะด้วยความโมโห
"โอ้ว ตายแล้ว แม่หนูอลิซนี่รุนแรงจังเลย"
"รู้จักชื่อชั้น..ได้ยังไง"
"แหมๆ อัศวินบูรณะภาคอลิซ ซินเทซิส เธอร์ตี้ ใครจะไม่รู้จักล่ะ"
"นี่เธอ...!!"
    แย่ล่ะสิ โรซาเรียรู้เรื่องนี้ได้ยังไง เธอไม่ได้เข้าไปในอันเดอร์เวิลด์ซะหน่อย แถมยังเรียกเธอว่าแม่หนูอลิซอีก คนที่เคยเรียกเธอแบบนั้นมีแค่คนเดียว..
    ..บาทหลวงสูงสุด แอดมินิสเตรเตอร์..ควิเนลล่างั้นเหรอ โรซาเรียรู้เรื่องนี้ได้ไง
"อย่าบอกนะว่า..."
"บังเอิญจังเลยเน้อ พอดีว่าลูกน้องของชั้นพึ่งแฮ็คข้องมูลจากราธมาวันก่อนนี่เอง ฮ่าๆๆ"
"ว่าไงนะ!!"
    ยัยนี่แฮ็คข้องมูลจากราธงั้นเหรอ คงจะได้ข้อมูลของอลิซมาอย่างนั้นสินะ
"เธอทำอย่างนั้นแล้วจะได้อะไรขึ้นมาล่ะ!"
    ผมตะโกนไส่เธอด้วยความโมโห
"อย่างน้อยก็ได้เหยื่อที่น่ารักมาไงล่ะ หึๆๆ"
"เหยื่อ..งั้นเหรอ หรือเธอหมายถึง..อลิซ"
"พูดอย่างนี้หมา่ยความว่าไง"
    พออลิซได้ยินคำพูดของโรซาเรีย เธอก็ตกตะลึงทันที
"หมายถึงอย่างนี้ไง"
    โรซาเรียยกมือขวาขึ้นมาขนานกับพื้นโต๊ะแล้วพูดอะไรบางอย่างที่ผมไม่ค่อยจะเข้าใจ
"ซิสเต็มคอมมานด์! คีปปิ้งเอเลเม้นต์!!"
    นี่มันคือคำสั่งอะไรกันล่ะเนี่ย
"คะ..คิริโตะ ชั้น.."
"อลิซ!! เดี๋ยวสิ นี่มัน..อะไร"
    อยู่ๆอลิซก็มีแสงคลุมตัวเธอไปหมด แล้วสักพักเธอก็ค่อยๆจางหายไปแล้วเข้าไปในมือของโรซาเรีย จากนั้นในมือของเธอก็มีไข่ขนาดพอดีมือปรากฎขึ้นมา
    นี่มัน..คืออะไรกันแน่
"หึๆๆ เป็นเหยื่อที่ดีจริงๆ ฮ่าๆๆ"
"นี่เธอ!! เอาอลิซคืนมาเดี๋ยวนี้นะ!!"
    ผมลุกขึ้นยืนอย่างร้อนรน
"ชั้นจะคืนให้นะ แต่ว่า..พรุ่งนี้สี่โมงเย็นมาเจอกันที่นี่"
"หมายความ..ว่าไง"
"พรุ่งนี้จะรู้เองแหละ คุณนักดาบดำ เอาล่ะ พวกแก! ไปกันได้แล้ว!"
    จากนั้นพวกเขาก็เดินออกไปจากร้าน พอไปถึงหน้าประตู โรซาเรียก็หันมาหาผมแล้วพูด
"ถึงคราวที่ชั้นจะแก้แค้นบ้างล่ะนะ หึๆๆ"
    แล้วเธอก็เดินออกไป
    ผมทรุดตัวลงอย่างไม่รู้ตัว ความรู้สึกนี้มัน..เหมือนเคยเจอมาก่อนแต่ก็จำไม่ได้ ทำไมกันนะ
    ผมจะต้องเอาอลิซกลับคืนมาให้ได้ ไม่ยอมให้ยัยนั่นเอาเธอไปหรอก
    ว่าแต่ โรซาเรียไปเอาพลังนั่นมาจากไหน ปกติคนที่จะทำแบบนี้ได้มีแค่จีเอ็ม
    เรื่องแบบนี้ผมก็เคยได้ยินมาเหมือนกัน คนที่โดนในชีวิตจริงก็ยังต้องอยู่ในสภาพฟูลไดร์ฟเหมือนเดิม คล้ายๆกรณีอาสึนะที่เคยถูกสุโกวจับไปเลย
    ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้อีกล่ะ ทำไมต้องจับอลิซไปด้วย
    ผมนั่งคิดอยู่แต่ก็ไม่ได้อะไรขึ้นมา อย่างนี้จะ..ช่วยเธอได้ยังไงล่ะ
"อลิซ.."

>>>ตอนที่ 12 จะไม่ยอมให้เธอไปไหนอีกแล้ว>>>

    สวัสดีครับ ขอโทษจริงๆที่หายไปหลายวัน ตอนนี้งานเสร็จหมดแล้วครับ 😊 มีเวลาเขียนให้เยอะเลย
    ยังไงก็ฝากติดตามกันต่อด้วยนะครับ หลังจากนี้จะสนุกมากขึ้น คิริโตะจะช่วยอลิซได้มั้ย แล้วโรซาเรียจะทำอะไรอีก ฝากอ่านต่อกันด้วยนะครับ อาจจะลงพรุ่งนี้หรือเย็นนี้เลยก็ได้ มีอะไรติชมคอมเม้นได้เลยครับ เจอกันตอนต่อไปครับ ^^