ฟังเราหน่อยได้ไหมคะ เราอยากระบาย หรือใครจะเมตตาก็ช่วยแนะนำเราด้วยค่ะ

พักนี้มีแต่ปัญหาหนัก มีเรื่องเครียดหลายเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องพ่อแม่พี่น้อง
มันเหมือนเวลาที่ทุกคนมีปัญหาอะไรก็เอามาลงที่เราหมด
เห็นเราเป็นถังขยะ อะไรเน่าเหม็นก็เทๆ ลงมาให้เรารับ แล้วมันแย่ที่เราปฏิเสธไม่ได้
เพราะนั่นก็พ่อแม่ พี่น้อง เหมือนกับปัญหาของทุกคน เราต้องร่วมรับรู้ ร่วมแก้ไข
เวลามีเรื่องอะไรทำไมต้องนึกถึงเรา ให้เราไปจัดการแก้ไขให้ แต่ไม่มีใครคิดถึงจิตใจเราเลย

ว่าเราจะเหนื่อยไหม จะเครียดไหม จะพร้อมรับรู้กับปัญหาบ้าบอพวกนั้นไหม
พอเราไม่ช่วย ปฏิเสธ ก็ว่าเราเห็นแก่ตัว เห็นแก่ความสุขตัวเอง ไม่เห็นใจพ่อแม่ พี่น้อง
เราก็อยากจะด่า ว่าทำไมต้องขยันสร้างเรื่องกันตลอด อยู่กันแบบปกติสุขไม่ได้หรือไง
โดยเฉพาะน้องชายเรา มันขยันหาเรื่องมาให้แก้ไม่เว้นวัน แม่เราที่รักน้องมาก ก็เป็นทุกข์
พาทุกข์มาลงที่เรา พ่อด่าน้อง ว่าน้อง พ่อกับน้องทะเลาะกัน ก็กลายเป็นเราต้องไปปรับความเข้าใจ

เราไม่อยากอยู่ในสถานะนี้ ไม่อยากเป็นคนไกล่เกลี่ยแก้ไขปัญหาอะไร
ตลอด 30 ปี เราต้องเสียใจและอดทนกับความกดดันแบบนี้ในครอบครัวของเรา
บอกตรงๆ เราเหนื่อยนะ เราทำงานหนัก เราเหนื่อยกาย แล้วยังต้องมาเหนื่อยใจกับปัญหาของคนอื่นที่ปฏิเสธไม่ได้

บางวันเราอยู่คนเดียว เราต้องแอบร้องไห้ เพราะมันโคตรเครียด บางเรื่องเราก็บอกสามีไม่ได้ เรื่องที่บ้านเรา
เพราะไม่อยากให้เขาเครียดไปกับเรา เราต้องพยายามแก้ไขปัญหาของครอบครัวเราด้วยตัวเราเอง
แต่มันยิ่งแก้ก็ยิ่งยุ่ง ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรก เราอยากหนีไปไกลๆ

เราอยากอยู่คนเดียว เราอยากตัดขาดกับพ่อแม่พี่น้อง กับทุกคนที่ชอบสร้างปัญหา แล้วหาเรื่องมาให้เราทุกข์ใจ
ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง แล้วคุณจัดการกับสภาพจิตใจของตัวเองยังไงคะ แนะนำเราที

ตอนนี้เราทุกข์ใจ เราไม่อยากทำอะไรเลย อยากอยู่คนเดียว ขังตัวเองอยู่ในห้องแล้วก็ร้องไห้ๆ
เพราะรู้สึกว่าพอเราได้ร้องไห้เยอะๆ จนไม่มีน้ำตาจะไหลแล้วเราจะสบายใจขึ้น

ใครเคยเป็นแบบนี้บ้าง แนะนำเราหน่อยนะคะ ขอบคุณค่ะ