เธอไม่ผิด
ภาพแนวต้นไม้ข้างทางค่อยๆ เลื่อนไปอย่างเชื่องช้า เช่นเดียวกับเวลาซึ่งเดินอย่างเนิบนาบ ควบคู่ไปกับความเร็วรถ ที่ถูกผมควบคุมด้วยแรงจากเท้าขวาบนคันเร่ง
บางทีมันอาจเกิดจากความรู้สึกลึกๆ ข้างใน ที่ทำให้ผมอยากหน่วงเวลาตรงนี้เอาไว้ให้ยาวนานที่สุด ก่อนความจริงจะทำลายมันลงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“แปดปีที่พี่ไม่เคยบังคับอะไรมดเลย นี่เป็นครั้งแรก...และพี่ก็รู้สึกแย่กว่าที่คิด” เนื้อความตัดพ้อของผม ยังไม่สามารถทำให้เจ้าของใบหน้าหวานที่นั่งข้างๆ แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาได้เลย แววตาเหม่อลอยนั้นยังคงมองไปข้างหน้าอยู่เช่นเดิม
“มีอะไรที่มดไม่ชอบในตัวพี่บ้างไหม คำพูดคำจา การวางตัว การดูแลเอาใจใส่ หรืออะไร...แบบไหนที่มดอยากได้ จากคนอย่างพี่ สิ่งที่อยากได้มากกว่านี้อีก มีบ้างไหม บอกพี่หน่อย...พี่จะหาจะทำให้” ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติมากที่สุด แม้ลำคอจะรู้สึกไม่โล่งอย่างเคยเป็นมาก็ตามที
น้ำตาเธอร่วงลงบนตักโดยไม่มีเสียงสะอื้น แววตาเหม่อลอยและใบหน้าเรียบเฉยนั้นยังเหมือนเดิม มันเพราะเธอดื้อหัวชนฝาไม่ยอมรับความจริง หรืออะไรกันนะที่ทำให้ผมรู้สึกสับสนในใจอย่างนี้
“พูดอะไรกับพี่สักคำสิ จะเงียบแบบนี้ไปอีกนานไหม”
“เราไม่รักกันแล้วใช่ไหม หรือเราไม่เคยรักกันเลย มีแค่พี่คนเดียวใช่ไหมที่คิดไปเอง” ยิ่งเจอความเงียบจากอีกฝ่ายมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งสติแตกมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
“ก็ดี...เรามาจบเรื่องนี้กันไวๆ ดีกว่า” ภาพทิวทัศน์ข้างทางเริ่มเคลื่อนที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้สายตาไม่อาจมองเป็นภาพที่ชัดเจนได้อีกแล้ว และมันจะทวีความพร่ายิ่งขึ้นไปอีก ตามแรงเท้าของผมที่ส่งไปยังคันเร่ง
เธอลนลานอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเบิกโพลง แต่ก็ยังไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ
ถ้าอย่างนั้นก็วัดกันที่โค้งหน้า!
“พี่ต้อม!” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนจะมองเห็นร่างคนรักนอนหายใจรวยรินอยู่บนผืนหญ้าเบื้องหน้า ห่างออกไปราวสิบเมตร และ...เป็นภาพกลับหัว
ตอนนี้ผมติดอยู่กับตัวรถที่ล้อทั้งสี่ชี้ขึ้นบนฟ้า หน้าอกถูกพวกมาลัยกดอัดเข้ามา จนแทบดูไม่ออกแล้วว่ามันทะลุร่างไปหรือยัง
“มะ...มด...” ร่างกายผมคงเสียหายอย่างหนัก จึงเปล่งเสียงออกมาได้เพียงน้อยนิด แม้แต่ตัวเองยังแทบไม่ได้ยิน จากนั้นก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆ ซึมออกจากบางส่วนของหัวและใบหน้า
“มะ...มด...มด” แววตาห่วงใยและหวาดกลัวของเธอส่งตรงมาถึงตรงนี้ อย่างน้อยคนรักของผมก็ยังไม่ตาย
“มด...” แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง
ผมอยากให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเหมือนที่เล่ามา แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น มันตรงข้ามกับความจริงโดยสิ้นเชิง คนที่ขับรถไม่ใช่ผม มดเป็นคนขับ เป็นคนเริ่มเรื่องทุกอย่าง และจบทุกสิ่งลงไป
ถ้าผมไม่มีชู้...ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้...
*********************
วิชชากาญจน์ วิรุฬห์อักษรากร
เธอไม่ผิด : เรื่องสั้นประกอบเพลง (เขียนเล่นๆ...^^)
ภาพแนวต้นไม้ข้างทางค่อยๆ เลื่อนไปอย่างเชื่องช้า เช่นเดียวกับเวลาซึ่งเดินอย่างเนิบนาบ ควบคู่ไปกับความเร็วรถ ที่ถูกผมควบคุมด้วยแรงจากเท้าขวาบนคันเร่ง
บางทีมันอาจเกิดจากความรู้สึกลึกๆ ข้างใน ที่ทำให้ผมอยากหน่วงเวลาตรงนี้เอาไว้ให้ยาวนานที่สุด ก่อนความจริงจะทำลายมันลงในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า
“แปดปีที่พี่ไม่เคยบังคับอะไรมดเลย นี่เป็นครั้งแรก...และพี่ก็รู้สึกแย่กว่าที่คิด” เนื้อความตัดพ้อของผม ยังไม่สามารถทำให้เจ้าของใบหน้าหวานที่นั่งข้างๆ แสดงความรู้สึกใดๆ ออกมาได้เลย แววตาเหม่อลอยนั้นยังคงมองไปข้างหน้าอยู่เช่นเดิม
“มีอะไรที่มดไม่ชอบในตัวพี่บ้างไหม คำพูดคำจา การวางตัว การดูแลเอาใจใส่ หรืออะไร...แบบไหนที่มดอยากได้ จากคนอย่างพี่ สิ่งที่อยากได้มากกว่านี้อีก มีบ้างไหม บอกพี่หน่อย...พี่จะหาจะทำให้” ผมพยายามควบคุมน้ำเสียงให้ปกติมากที่สุด แม้ลำคอจะรู้สึกไม่โล่งอย่างเคยเป็นมาก็ตามที
น้ำตาเธอร่วงลงบนตักโดยไม่มีเสียงสะอื้น แววตาเหม่อลอยและใบหน้าเรียบเฉยนั้นยังเหมือนเดิม มันเพราะเธอดื้อหัวชนฝาไม่ยอมรับความจริง หรืออะไรกันนะที่ทำให้ผมรู้สึกสับสนในใจอย่างนี้
“พูดอะไรกับพี่สักคำสิ จะเงียบแบบนี้ไปอีกนานไหม”
“เราไม่รักกันแล้วใช่ไหม หรือเราไม่เคยรักกันเลย มีแค่พี่คนเดียวใช่ไหมที่คิดไปเอง” ยิ่งเจอความเงียบจากอีกฝ่ายมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งสติแตกมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
“ก็ดี...เรามาจบเรื่องนี้กันไวๆ ดีกว่า” ภาพทิวทัศน์ข้างทางเริ่มเคลื่อนที่เร็วขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้สายตาไม่อาจมองเป็นภาพที่ชัดเจนได้อีกแล้ว และมันจะทวีความพร่ายิ่งขึ้นไปอีก ตามแรงเท้าของผมที่ส่งไปยังคันเร่ง
เธอลนลานอย่างเห็นได้ชัด ดวงตาเบิกโพลง แต่ก็ยังไม่เอ่ยอะไรออกมาสักคำ
ถ้าอย่างนั้นก็วัดกันที่โค้งหน้า!
“พี่ต้อม!” นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนจะมองเห็นร่างคนรักนอนหายใจรวยรินอยู่บนผืนหญ้าเบื้องหน้า ห่างออกไปราวสิบเมตร และ...เป็นภาพกลับหัว
ตอนนี้ผมติดอยู่กับตัวรถที่ล้อทั้งสี่ชี้ขึ้นบนฟ้า หน้าอกถูกพวกมาลัยกดอัดเข้ามา จนแทบดูไม่ออกแล้วว่ามันทะลุร่างไปหรือยัง
“มะ...มด...” ร่างกายผมคงเสียหายอย่างหนัก จึงเปล่งเสียงออกมาได้เพียงน้อยนิด แม้แต่ตัวเองยังแทบไม่ได้ยิน จากนั้นก็รู้สึกถึงของเหลวอุ่นๆ ซึมออกจากบางส่วนของหัวและใบหน้า
“มะ...มด...มด” แววตาห่วงใยและหวาดกลัวของเธอส่งตรงมาถึงตรงนี้ อย่างน้อยคนรักของผมก็ยังไม่ตาย
“มด...” แล้วทุกอย่างก็ดับวูบลง
ผมอยากให้ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเหมือนที่เล่ามา แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น มันตรงข้ามกับความจริงโดยสิ้นเชิง คนที่ขับรถไม่ใช่ผม มดเป็นคนขับ เป็นคนเริ่มเรื่องทุกอย่าง และจบทุกสิ่งลงไป
ถ้าผมไม่มีชู้...ทุกอย่างก็คงไม่เป็นแบบนี้...