สวัสดีคะ เราจะเล่าตั้งแต่ความรักของเราเริ่มต้นเลยนะคะ ^^ ปัญหาความรักของเรามันมีอยู่ว่า....

เราอายุ 25 และแฟนเราอายุ 27 คะ เรากับแฟนมาเจอกัน และคบกันเจอกันที่ทำงาน เราเป็นฝ่ายชอบเขาก่อนและเราก็เดินหน้าจีบเขาเลยคะ พี่เขาน่ารักมาก แล้วก็จีบติดด้วย เราก็เลยคบกัน เราจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ของเรามากๆคะ

แล้วสุดท้ายเราคบกันไปสักระยะ เราตัดสินใจย้ายมาอยู่ด้วยกัน จนเรามาบ้านอยู่ด้วยกัน ซึ่งแม่เราก็มาอยู่ด้วย บังเอิญเป็นช่วงที่เราตกงาน และยังหางานใหม่ไม่ได้สักที ภาระค่าใช้จ่ายในบ้าน จึงตกเป็นของแฟนและแม่ของเราทั้งหมด แต่จะเป็นแฟนเราส่วนใหญ่ที่จะออกค่าใช้จ่ายในบ้าน เราก็เครียดมากเพราะสมัครงานที่ไหนก็ไม่ได้สักที ระหว่างนี้เราขอแฟนไปลงทุนขายของ ซึ่งก็ขายไม่ดีทุนจม สร้างความเครียดเพิ่มไปอีก ไหนจะค่าผ่อนรถ ค่าบ้าน ค่าใช้จ่ายอื่นๆในบ้าน เราทะเลาะกันบ่อยมาก และรุนแรงมากขึ้นทุกวัน แต่เป็นฝ่ายเราซะเอง ที่ทั้งด่า ทั้งว่าเขาสารพัด ถึงกับไล่เขาออกจากบ้าน ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันมันเกี่ยวกับเงินโดยทั้งสิ้น เรารู้สึกด้อยค่า ไม่มีความหมาย รู้สึกว่าตัวเองคือภาระ มันเจ็บมากเลยคะ

แล้วเราก็ทะเลาะกันทุกวันๆ เราทะเลาะกัน ด่ากันเหมือนคนที่เกลียดกัน เหมือนคนไม่มีความรักให้กันและกันเลย แล้วแฟนเราก็ขับรถออกจากบ้านไป แล้วเขาก็มาระบายว่าเขากดดัน เขาอยากมีเงินเก็บเยอะๆ ไม่อยากอยู่บ้านหลังนี้อีกแล้ว พ่อแม่เขาก็ป่วยไม่มีเงินช่วยพ่อแม่เขาเลย เขาเสียใจที่ไม่มีเงินพาพ่อกับแม่เขาไปรักษา ต้องมารับภาระในบ้านต้องหลายอย่าง และก็เก็บเสื้อผ้าส่วนนึงออกไป โดยสีหน้าไร้ความรู้สึก เราทั้งรั้ง ยื้อ ร้องไห้ไม่ให้เขาไป แต่เขาก็ไป

เราก็คุยกันผ่านโปรแกรมแชท ตอนที่เขาออกจากบ้านไปแล้ว ว่ารักเราไหม? ไม่อยากอยู่กับเราแล้วใช่ไหม? เขาบอกว่ารัก ยังรักเราอยู่ แต่ไม่อยากอยู่ด้วยกันอีกแล้ว อยากจะไปๆมาๆ เหมือนตอนคบแรกๆ เราเสียใจมาก โทษตัวเองที่ไม่ดี เป็นคนไม่เอาไหน ไม่มีค่าอะไร งานก็ยังหาไม่ได้ เหนื่อยหัวใจมาก ทุกวันนี้เขาก็ไม่กลับเข้ามาบ้านเลยค่ะ ไปจอดรถนอนตามปั๊ม บ้านเพื่อน ข้าวของของเขาก็ยังอยู่ในบ้านทุกชิ้น เรานอนทั้งน้ำตามาตลอด มันทรมานมาก ทักเขาไปถามเขาทุกวัน ว่าจะเข้าบ้านไหม? จะมาหาเราอีกไหม? ....เขาไม่ตอบคำถามเรา แต่เขาถามเราว่า ทำไร? กินข้าวรึยังแทน

ผ่านไปสักพักเขาก็ไม่ค่อยตอบและถามเราเหมือนตอนแรกๆแล้วค่ะ โทรไปก็ไม่ค่อยรับ ออกจะลำคาญที่เวลาเราโทรไปหาด้วยซ้ำและเราก็ไม่เจอหน้ากันเลย เราสับสนไปหมดว่าจริงๆแล้วเขาหมดรักเราแล้ว รึแค่เขาไม่อยากรับภาระอะไรที่มันหนักและเกินตัวของเขากันแน่ คำว่า...ยังรักกันไหม? เขาก็จะตอบกลับมาว่ายังรัก...

เราทรมานกับเดินอยู่ในบ้านโดยเห็นข้าวของเครื่องใช้เขาอยู่เต็มทุกที่ไปหมด พอจะตัดใจ เขาก็บอกว่ายังรักเราอยู่ แต่การอยู่ด้วยกันคงไม่มีอีกแล้ว...
ทุกข์ใจจริงๆคะ นอนร้องไห้ทุกวัน เหนื่อยหัวใจ โทษตัวเอง ปวดหัวใจเหลือเกิน...อยากตัดใจแต่ก็ทำไม่ได้สักที เราบอกเลิกเขาหลายครั้ง เพราะอย่างน้อยถ้าเขาย้ายข้าวของ ออกไปคงจะทำใจได้ ไม่มาทรมานแบบนี้

สรุปแล้ว เราไม่ยอมปล่อย หรือว่าเขาไม่ยอมไปจากเราสักที...