ต้องขอบอกก่อนว่า เราโตมาในครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์แบบ ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ ท่านแยกทางกันตอนเราอยู่อนุบาล แม่เราก็ไม่ค่อยได้มีเวลาเลี้ยงดูเรา ... เราอยู่กับยาย เรียกยายว่าแม่ รักยายมากๆ
ตอนนั้นเราเป็นหลาน(เด็ก)คนเดียวในบ้าน บ้านที่เราอยู่เป็นบ้านเช้า มี ยาย,ตา,น้าชายคนกลาง,น้าชายคนเล็ก (แม่เราเป็นลูกสาวคนโต) เราอยู่กับบ้านนี้มาประมาณ ป.1ได้มั้ง เราเด็กมากๆแต่พอจำได้ อยู่กับยายกับตา น้าๆ เราช่วยเหลือตัวเองได้ในระดับนึงคือ
- อาบน้ำ
- แต่งตัว
- กินข้าว
- เข้านอน
ชอบทำเองไม่ชอบให้ยายทำให้ ... พออยู่มาสักประมาณ เรา ป.3- ป.4 น้าชายคนกลาง ก็มีแฟน แต่งงาน พาภรรยาเข้ามาอยู่ในบ้าน ด้วยความที่เราเด็ก เราก็ไม่รู้ว่านิสัยผู้ใหญ่เป็นยังไง แล้วเห็นว่าเค้าเป็นแฟนน้าเรา เราก็ไปเล่นด้วย ไปพูดไปคุยไปถาม ตามประสาเด็ก ...
... แต่ก็เหมือนๆเค้าจะไม่ค่อยชอบเรา กึ่งๆลำคาน เค้าจะชอบบอกให้เราลงไปข้างลงไปหายาย เค้าจะนอนอะไรประมาณเนี้ย เราก็ลงมา
อยู่ๆไปตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเค้ารักเค้าเกลียดยังไง ก็เด็กอ่ะ ดูไม่ออก
... และวันนึงแม่เรามาหา มารับเราไปเที่ยว เราดีใจมาก แม่มาหา ก็เลยไปกับแม่ทั้งวัน กลับมาค่ำหน่อยทุ่มๆไม่เกินนี้ อิ๊บ อ๋าย "ลืมทำการบ้าน" ... กลัวหนักมาก เลยบอกให้ยายสอนการบ้านหน่อย ยายก็สอนไม่เป็น ยายบอกให้น้าสอน น้าเราก็มาสอน แต่คุณเอ้ย ไอ่เรามันเด็ก นร. รร.วัด หัวอ่อน คิดช้าไม่ค่อยฉลาด ว่างั้นแน่ะ เราก็เข้าใจยาก นั้ง งมอยู่พักนึง เวลา ณ ตอนนั้นเราจำได้ว่าไม่ดึกหรอก น่าจะ สองสามทุ่มได้ น้าสใภ้ก็ลงมาเรียกน้าชายไปนอน และ ตะคอกใส่เรา (shotนี้จำมาตั้งแต่ตอนนั้น)
- พี่ขึ้นบ้านได้แล้ว ดึกแล้ว เห็นนั้งสอนตั้งนานละไม่เสร็จสักที โง่อย่างนี้ทำไม่เป็นก็ไม่ต้องส่ง
- น้าชายเราก็เลยบอกว่า พอก่อน ทำไม่เป็นไว้ไปถามครูเอา ไปนอนซะดึกแล้ว
ตอนนั้นเด็กไง ไม่คิดไม่แค้น ไม่รู้สึกว่าโดนด่าหรือเกลียดเค้าแต่อย่างใด ก็เฉยๆ มึนๆนอนหลับไป (จำไม่ได้แล้วว่ารุ่งขึ้นเอาการบ้านไหนส่งครู555)
เรากับน้าสใภ้ไม่ค่อยคุยหรือมีสัมพันธภาพต่อกันเท่าไหร่ เหมือนๆเค้าไม่ชอบขี้หน้าเรา ดุบ้าง ว่าบ้าง แต่ไม่ได้สนใจ เค้าแต่งานเข้ามาอยู่ในบ้านได้ไม่นาน ก็ได้ทำงาน รง.ในนิคม ผ่านไปหลายๆปีเข้า เค้าก็ได้มีลูกกับน้าชายเราคนแรก เป็นผู้หญิง เรากับยายช่วยกันเลี้ยงน้อง เราทำงานบ้าน กวาดบ้าน ล้างจาน ซักผ้าได้แล้วตอนนั้น ก็อาศัยอยู่กับเค้ายายสอนเสมอว่า อาศัยเค้าอยู่ต้องเจียมตัว ยายเราก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน น้าสใภ้เราชอบดุใช้คำฟังไม่เข้าหู (ด้วยความที่เป็นบ้านนอกเข้ากรุง อันนี้ไม่ได้ด่านะ แบบพูดให้เข้าใจง่ายๆ) เค้าเป็นคน ตจว.มาอยู่ในเมืองอย่างเราๆ เค้ายังไม่ชิน และยังไม่ค่อยกลมกลืนกับคนภาคกลางเท่าไหร่ คำบางคำมันตรงๆไป คนภาคกลางฟังแล้วมันขัดหู คนไม่ชอบปากน้าสใภ้เราเยอะแยะ (ทุกวันนี้ก็เป็น) เค้าพูดจาตะคอก ใช้คำไม่ถูก ลำดับคำไม่ถูก แล้วที่นี้เค้าฟังกันแล้วมันขัดหูแต่เค้าก็พยามเข้าใจว่า ยังไม่ชินกับภาคกลาง
พอน้องเริ่มโต หน้าที่เลี้ยงน้องก็มากขึ้น น้องเริ่มซน เค้าก็ด่าเราว่าดูน้องไม่ดี ด่าเรา ว่าเราเสียๆหาย จนเราฝังใจ จำ เจ็บแค้น ตอนนั้นเรา ป.4-ป.5แล้ว เริ่มมีความรู้สึกจากที่ไม่เคยเก็บมาคิด มันเริ่มหนักขึ้นๆ ทุกวันๆ จนเรากลายเป็นเกลียด น้องโตขึ้นทุกวันๆ เราก็รักน้อง ไม่เกลียดน้องเลย เมื่อก่อนเราเดินไป รร.ทุกวัน ได้เงินไป 10บาท 15บาท โตหน่อย ได้ 30-50 เดินไป รร.จนกระทั้งน้องเข้า อนุบาล เราถึงได้นั้งรถไป รร.พร้อมน้อง แต่น้องไปอีก รร.นึง ซึ่งของเราเป็นทางผ่าน น้าชายจะจอดส่งปากทาง เราเดินต่อไปอีกนิดหน่อย แบบนี้จนเรา
ป.6 ช่วงนั้นแม่เรากลับมาอยู่ด้วย โอเคเลย เรามีกำลังเสริม แม่เรามาอยู่ไม่นาน แม่เราก็ไม่ชอบน้องสใภ้ตัวเอง ทั้งจากคำพูดที่บอกว่า ไม่เข้าหู กระโชคโฮกฮาก ใส่ยายเรา แม่เราไม่ชอบ ดุด่าเราเรื่องงานบ้าน ว่าเราขี้เกียด ทำงานบ้านไม่สะอาด ทั้งๆที่เด็กแค่นั้นทำได้ขนาดนี้ ดีจายห่าแล้ว ไม่ต้องให้ยายมาเหนื่อย บอกซ้ำๆซากๆ เราก็ทำของเราเอง เด็กๆอ่ะ ล้างจานไปเล่นไป ใช่ป่ะ เล่นขายของอ่ะ แหม๋ มันต้องเป็นกันบ้างแร่ะ
จนเราขึ้น ม.เราโตขึ้นบางอย่างเราอธิบายไปก็ว่าเราเถียง น้าชายเราเค้าเป็นเงียบๆ ไม่หือ ไม่อือ ไม่อะไรทั้งนั้น จริงๆนะ บื้อทื้ออ่ะยายบอก ใครจะว่าจะอะไรก็เฉยยยยย ไม่พูดเยอะ เป็นคนนิ่งๆ บางทีที่เมียเค้าดุแม่ เค้าไม่เห็นไม่ได้ยิน ยายเราก็ทนไม่ฟ้องไม่อยากมีปัญหา ยายเราก็ฟังไป คิดซะว่าเลี้ยงหลาน
จนน้องเราเรียนโตขึ้นๆ ผลการเรียนแย่ สมองช้าคิดช้า ทำช้า เฉื่อยไม่ทันเพื่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่น้าสใภ้เราทำกับเรา ด่าเรา ดุเรา เรื่องเรีบนเรื่องงานบ้าน ทุกวันนี้ตกไปที่ลูกสาวเค้าหมด
ปัจจุบันน้องสาวอยู่ ม.3 ผลการเรียนปานกลางเรามีส่วนในการเข็นน้องมาตั้งแต่น้อง ป.4 เพราะตอนนั้นเราโตกว่าอยู่แล้ว บอกสอนน้องเท่าที่ทำได้ ไม่เคยด่าน้องแบบที่น้าด่าเรา ไม่เคยทำกับน้องแบบที่น้าทำกับเรา ...
พอน้องโตมาสักนิด เราดุน้องไปชุดใหญ่เรื่องการทำงานบ้านการดูแลกิจวัตรประจำวันของตัวเอง ให้ทำเอง น้องเราต้องให้บอกทุกอย่าง ไม่ทำงานบ้าน ไม่ซักผ้า การเรียนแย่ ทุกวันนี้ต้องจี้ต้องสั่ง ทำก็แบบขอไปที จนวันนึงยายเราจะเป็นลม โรคคนแก่อ่ะเนอะ ทำไม่ค่อยจะไหว ใช้น้องก็เรียกยากเย็น ไม่ทำ พอเรามาเห็นเราโมโหมาก ทำไมให้ย่าทำแบบนี้ย่าเป็นลมเห็นไหม เห้ย ช่วยกันหน่อยดิ พี่โตแล้วพี่ไปทำงาน เราอยู่บ้ายไปเรียนหนังสือกลับมา ก็ช่วยงานบ้านบ้าง รู้ไหม เพราะมีคนทำให้มาแต่เกิด จนชิน พ่อแม่ก็สั่งสอน ดุด่าไรไม่ได้ มาทำแต่กับกูนี่แน่ะ ตอนนั้นกูเด็กกว่าเยอะ โขกสับกูสารพัด ทำเหมือนกูเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงรังเกียจกู ก็กูกับย่าทั้งนั้นที่ทำให้ มาวันนี้กูมำงาน แทนที่จะช่วยบ้างทำไมวะ เราก็ใส่ๆๆๆๆ ไป ยายบอกให้เราพอแล้ว น้องไม่รู้เรื่องหรอก
เราเลยบอกว่า มันต้องรู้บ้างว่าแม่มันร้ายแค่ไหน ตอนนี้มันถึงได้เป็นแบบนี้ไง เวรกรรใมาตกที่ละ น้าชายน้าสใภ้เราไม่เคยสั่งสอนดุด่าลูกตัวเองได้เลย น้องกลับฟังเรา กลัวเรา เราไม่เคยทำกับน้องแบบที่เค้าทำเราจริงๆ เราโมโหเราเลยดุและพูดไปแบบนั้น เราไม่ใช่ดุน้องสั่งสอนน้อง ลับหลังน้าเรานะ เราว่า เราดุต่อหน้าเลย เราก็พูดไปว่า ถ้าดุด่าสั่งสอนมันไม่ได้ จะไม่แตะเลย ...
น้าสใภ้ไม่กล้ากับเราเลยตั้งแต่ที่เค้าเริ่มเห็นลูกเค้าโต และเป็นแบบที่เค้าด่าเราไว้ ประมาณน้อง ป.4-ป.5แร่ะ เค้า soft กับเราลงมามาก ปล่อยให้เราดูแลน้อง สอนน้อง ถามว่า ณ ตอนนี้น้องดีขึ้นไหม ตอบเลย ไม่ น้องยังต้องคอยให้ปากเปียกปากแฉะตลอด ตั้งสั่งต้องตะคอก จากย่า เพราะเราแยกตัวออกมา 3ปีแล้ว แต่เรายังคงไปหา และเจอกันทุกวัน แค่เราไม่ได้นอนบ้านนั้นด้วยเฉยๆ เรารักน้อง ให้น้องได้พาน้องเที่ยว เป็นที่ปรึกษาให้น้อง จี้น้องเรื่องเรียน ถามและตามงานน้องตลอด อยากให้เค้ามีคุณภาพชีวิตที่ดี เพราะเค้าเกิดมามีพ่อแม่ มีเรามียายเราคอยดูแลมา กลับกันกับเรา เราไม่มีพ่อแม่เลี้ยงมา เราเจียมเนื่อเจียมตัวในบ้านตลอด เกรงกลัวน้า กลัวยาย ไม่นอกลู่นอกทาง จนเข้าเรียน ปวช.ไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนเข้าบ้าน เราแก้ไขจัดการชีวิตนอกบ้านด้วยตัวเอง ไม่เกเร ถึงจะมีชีวิตวัยรุ่น ข้างนอกเป็นไง ไม่เคยมีเรื่องเสียหายเข้าบ้าน น้องก็เช่นกัน น้องจะกลัวเรา กลัวย่า ไม่กล้านอกลู่นอกทาง
เรารักทุกคนในบ้าน รักน้าๆแต่เราไม่เคยแสดงความรักต่อกันเราทำอะไรไปไหน ตั้งแต่เล็กจนโตน้าไม่เคยถามเราเองจากปาก น้าจะไปถามยาย พอเห็นอะไรจะตักเตือน ก็จะบอกยาย ยายมาบอกเราต่อ ปกตบ้านเราไม่ค่อยคุยกัน ทุกคนเลย ไม่ว่าใคร จะมีแค่เราที่คุยกับยาย น้องสาวคุยกับเรา ส่วน พ่อแม่ลูกเค้าคุยกันไหมอะไรยังไง เราไม่แน่ใจ แต่คุยอยู่แล้วละ จะมากน้อยอันนี้เราไม่รู้ ... รู้แค่ว่าถึงจะไม่ค่อยคุยกัน ก็รักกัน น้าสใภ้เราทำตัวดีขึ้นกับเรา เราก็ดีกับเค้า อาจมีแบบเหน็บแนมกันบ้างก็ตามประสาคนเคยฝังใจ
โดนน้าสใภ้ร้ายใส่ตอนเด็กๆ ฝังใจมาก ทุกวันนี้เวรกรรมตามทัน
ตอนนั้นเราเป็นหลาน(เด็ก)คนเดียวในบ้าน บ้านที่เราอยู่เป็นบ้านเช้า มี ยาย,ตา,น้าชายคนกลาง,น้าชายคนเล็ก (แม่เราเป็นลูกสาวคนโต) เราอยู่กับบ้านนี้มาประมาณ ป.1ได้มั้ง เราเด็กมากๆแต่พอจำได้ อยู่กับยายกับตา น้าๆ เราช่วยเหลือตัวเองได้ในระดับนึงคือ
- อาบน้ำ
- แต่งตัว
- กินข้าว
- เข้านอน
ชอบทำเองไม่ชอบให้ยายทำให้ ... พออยู่มาสักประมาณ เรา ป.3- ป.4 น้าชายคนกลาง ก็มีแฟน แต่งงาน พาภรรยาเข้ามาอยู่ในบ้าน ด้วยความที่เราเด็ก เราก็ไม่รู้ว่านิสัยผู้ใหญ่เป็นยังไง แล้วเห็นว่าเค้าเป็นแฟนน้าเรา เราก็ไปเล่นด้วย ไปพูดไปคุยไปถาม ตามประสาเด็ก ...
... แต่ก็เหมือนๆเค้าจะไม่ค่อยชอบเรา กึ่งๆลำคาน เค้าจะชอบบอกให้เราลงไปข้างลงไปหายาย เค้าจะนอนอะไรประมาณเนี้ย เราก็ลงมา
อยู่ๆไปตอนนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเค้ารักเค้าเกลียดยังไง ก็เด็กอ่ะ ดูไม่ออก
... และวันนึงแม่เรามาหา มารับเราไปเที่ยว เราดีใจมาก แม่มาหา ก็เลยไปกับแม่ทั้งวัน กลับมาค่ำหน่อยทุ่มๆไม่เกินนี้ อิ๊บ อ๋าย "ลืมทำการบ้าน" ... กลัวหนักมาก เลยบอกให้ยายสอนการบ้านหน่อย ยายก็สอนไม่เป็น ยายบอกให้น้าสอน น้าเราก็มาสอน แต่คุณเอ้ย ไอ่เรามันเด็ก นร. รร.วัด หัวอ่อน คิดช้าไม่ค่อยฉลาด ว่างั้นแน่ะ เราก็เข้าใจยาก นั้ง งมอยู่พักนึง เวลา ณ ตอนนั้นเราจำได้ว่าไม่ดึกหรอก น่าจะ สองสามทุ่มได้ น้าสใภ้ก็ลงมาเรียกน้าชายไปนอน และ ตะคอกใส่เรา (shotนี้จำมาตั้งแต่ตอนนั้น)
- พี่ขึ้นบ้านได้แล้ว ดึกแล้ว เห็นนั้งสอนตั้งนานละไม่เสร็จสักที โง่อย่างนี้ทำไม่เป็นก็ไม่ต้องส่ง
- น้าชายเราก็เลยบอกว่า พอก่อน ทำไม่เป็นไว้ไปถามครูเอา ไปนอนซะดึกแล้ว
ตอนนั้นเด็กไง ไม่คิดไม่แค้น ไม่รู้สึกว่าโดนด่าหรือเกลียดเค้าแต่อย่างใด ก็เฉยๆ มึนๆนอนหลับไป (จำไม่ได้แล้วว่ารุ่งขึ้นเอาการบ้านไหนส่งครู555)
เรากับน้าสใภ้ไม่ค่อยคุยหรือมีสัมพันธภาพต่อกันเท่าไหร่ เหมือนๆเค้าไม่ชอบขี้หน้าเรา ดุบ้าง ว่าบ้าง แต่ไม่ได้สนใจ เค้าแต่งานเข้ามาอยู่ในบ้านได้ไม่นาน ก็ได้ทำงาน รง.ในนิคม ผ่านไปหลายๆปีเข้า เค้าก็ได้มีลูกกับน้าชายเราคนแรก เป็นผู้หญิง เรากับยายช่วยกันเลี้ยงน้อง เราทำงานบ้าน กวาดบ้าน ล้างจาน ซักผ้าได้แล้วตอนนั้น ก็อาศัยอยู่กับเค้ายายสอนเสมอว่า อาศัยเค้าอยู่ต้องเจียมตัว ยายเราก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน น้าสใภ้เราชอบดุใช้คำฟังไม่เข้าหู (ด้วยความที่เป็นบ้านนอกเข้ากรุง อันนี้ไม่ได้ด่านะ แบบพูดให้เข้าใจง่ายๆ) เค้าเป็นคน ตจว.มาอยู่ในเมืองอย่างเราๆ เค้ายังไม่ชิน และยังไม่ค่อยกลมกลืนกับคนภาคกลางเท่าไหร่ คำบางคำมันตรงๆไป คนภาคกลางฟังแล้วมันขัดหู คนไม่ชอบปากน้าสใภ้เราเยอะแยะ (ทุกวันนี้ก็เป็น) เค้าพูดจาตะคอก ใช้คำไม่ถูก ลำดับคำไม่ถูก แล้วที่นี้เค้าฟังกันแล้วมันขัดหูแต่เค้าก็พยามเข้าใจว่า ยังไม่ชินกับภาคกลาง
พอน้องเริ่มโต หน้าที่เลี้ยงน้องก็มากขึ้น น้องเริ่มซน เค้าก็ด่าเราว่าดูน้องไม่ดี ด่าเรา ว่าเราเสียๆหาย จนเราฝังใจ จำ เจ็บแค้น ตอนนั้นเรา ป.4-ป.5แล้ว เริ่มมีความรู้สึกจากที่ไม่เคยเก็บมาคิด มันเริ่มหนักขึ้นๆ ทุกวันๆ จนเรากลายเป็นเกลียด น้องโตขึ้นทุกวันๆ เราก็รักน้อง ไม่เกลียดน้องเลย เมื่อก่อนเราเดินไป รร.ทุกวัน ได้เงินไป 10บาท 15บาท โตหน่อย ได้ 30-50 เดินไป รร.จนกระทั้งน้องเข้า อนุบาล เราถึงได้นั้งรถไป รร.พร้อมน้อง แต่น้องไปอีก รร.นึง ซึ่งของเราเป็นทางผ่าน น้าชายจะจอดส่งปากทาง เราเดินต่อไปอีกนิดหน่อย แบบนี้จนเรา
ป.6 ช่วงนั้นแม่เรากลับมาอยู่ด้วย โอเคเลย เรามีกำลังเสริม แม่เรามาอยู่ไม่นาน แม่เราก็ไม่ชอบน้องสใภ้ตัวเอง ทั้งจากคำพูดที่บอกว่า ไม่เข้าหู กระโชคโฮกฮาก ใส่ยายเรา แม่เราไม่ชอบ ดุด่าเราเรื่องงานบ้าน ว่าเราขี้เกียด ทำงานบ้านไม่สะอาด ทั้งๆที่เด็กแค่นั้นทำได้ขนาดนี้ ดีจายห่าแล้ว ไม่ต้องให้ยายมาเหนื่อย บอกซ้ำๆซากๆ เราก็ทำของเราเอง เด็กๆอ่ะ ล้างจานไปเล่นไป ใช่ป่ะ เล่นขายของอ่ะ แหม๋ มันต้องเป็นกันบ้างแร่ะ
จนเราขึ้น ม.เราโตขึ้นบางอย่างเราอธิบายไปก็ว่าเราเถียง น้าชายเราเค้าเป็นเงียบๆ ไม่หือ ไม่อือ ไม่อะไรทั้งนั้น จริงๆนะ บื้อทื้ออ่ะยายบอก ใครจะว่าจะอะไรก็เฉยยยยย ไม่พูดเยอะ เป็นคนนิ่งๆ บางทีที่เมียเค้าดุแม่ เค้าไม่เห็นไม่ได้ยิน ยายเราก็ทนไม่ฟ้องไม่อยากมีปัญหา ยายเราก็ฟังไป คิดซะว่าเลี้ยงหลาน
จนน้องเราเรียนโตขึ้นๆ ผลการเรียนแย่ สมองช้าคิดช้า ทำช้า เฉื่อยไม่ทันเพื่อน ทุกสิ่งทุกอย่างที่น้าสใภ้เราทำกับเรา ด่าเรา ดุเรา เรื่องเรีบนเรื่องงานบ้าน ทุกวันนี้ตกไปที่ลูกสาวเค้าหมด
ปัจจุบันน้องสาวอยู่ ม.3 ผลการเรียนปานกลางเรามีส่วนในการเข็นน้องมาตั้งแต่น้อง ป.4 เพราะตอนนั้นเราโตกว่าอยู่แล้ว บอกสอนน้องเท่าที่ทำได้ ไม่เคยด่าน้องแบบที่น้าด่าเรา ไม่เคยทำกับน้องแบบที่น้าทำกับเรา ...
พอน้องโตมาสักนิด เราดุน้องไปชุดใหญ่เรื่องการทำงานบ้านการดูแลกิจวัตรประจำวันของตัวเอง ให้ทำเอง น้องเราต้องให้บอกทุกอย่าง ไม่ทำงานบ้าน ไม่ซักผ้า การเรียนแย่ ทุกวันนี้ต้องจี้ต้องสั่ง ทำก็แบบขอไปที จนวันนึงยายเราจะเป็นลม โรคคนแก่อ่ะเนอะ ทำไม่ค่อยจะไหว ใช้น้องก็เรียกยากเย็น ไม่ทำ พอเรามาเห็นเราโมโหมาก ทำไมให้ย่าทำแบบนี้ย่าเป็นลมเห็นไหม เห้ย ช่วยกันหน่อยดิ พี่โตแล้วพี่ไปทำงาน เราอยู่บ้ายไปเรียนหนังสือกลับมา ก็ช่วยงานบ้านบ้าง รู้ไหม เพราะมีคนทำให้มาแต่เกิด จนชิน พ่อแม่ก็สั่งสอน ดุด่าไรไม่ได้ มาทำแต่กับกูนี่แน่ะ ตอนนั้นกูเด็กกว่าเยอะ โขกสับกูสารพัด ทำเหมือนกูเป็นเด็กเก็บมาเลี้ยงรังเกียจกู ก็กูกับย่าทั้งนั้นที่ทำให้ มาวันนี้กูมำงาน แทนที่จะช่วยบ้างทำไมวะ เราก็ใส่ๆๆๆๆ ไป ยายบอกให้เราพอแล้ว น้องไม่รู้เรื่องหรอก
เราเลยบอกว่า มันต้องรู้บ้างว่าแม่มันร้ายแค่ไหน ตอนนี้มันถึงได้เป็นแบบนี้ไง เวรกรรใมาตกที่ละ น้าชายน้าสใภ้เราไม่เคยสั่งสอนดุด่าลูกตัวเองได้เลย น้องกลับฟังเรา กลัวเรา เราไม่เคยทำกับน้องแบบที่เค้าทำเราจริงๆ เราโมโหเราเลยดุและพูดไปแบบนั้น เราไม่ใช่ดุน้องสั่งสอนน้อง ลับหลังน้าเรานะ เราว่า เราดุต่อหน้าเลย เราก็พูดไปว่า ถ้าดุด่าสั่งสอนมันไม่ได้ จะไม่แตะเลย ...
น้าสใภ้ไม่กล้ากับเราเลยตั้งแต่ที่เค้าเริ่มเห็นลูกเค้าโต และเป็นแบบที่เค้าด่าเราไว้ ประมาณน้อง ป.4-ป.5แร่ะ เค้า soft กับเราลงมามาก ปล่อยให้เราดูแลน้อง สอนน้อง ถามว่า ณ ตอนนี้น้องดีขึ้นไหม ตอบเลย ไม่ น้องยังต้องคอยให้ปากเปียกปากแฉะตลอด ตั้งสั่งต้องตะคอก จากย่า เพราะเราแยกตัวออกมา 3ปีแล้ว แต่เรายังคงไปหา และเจอกันทุกวัน แค่เราไม่ได้นอนบ้านนั้นด้วยเฉยๆ เรารักน้อง ให้น้องได้พาน้องเที่ยว เป็นที่ปรึกษาให้น้อง จี้น้องเรื่องเรียน ถามและตามงานน้องตลอด อยากให้เค้ามีคุณภาพชีวิตที่ดี เพราะเค้าเกิดมามีพ่อแม่ มีเรามียายเราคอยดูแลมา กลับกันกับเรา เราไม่มีพ่อแม่เลี้ยงมา เราเจียมเนื่อเจียมตัวในบ้านตลอด เกรงกลัวน้า กลัวยาย ไม่นอกลู่นอกทาง จนเข้าเรียน ปวช.ไม่เคยมีเรื่องเดือดร้อนเข้าบ้าน เราแก้ไขจัดการชีวิตนอกบ้านด้วยตัวเอง ไม่เกเร ถึงจะมีชีวิตวัยรุ่น ข้างนอกเป็นไง ไม่เคยมีเรื่องเสียหายเข้าบ้าน น้องก็เช่นกัน น้องจะกลัวเรา กลัวย่า ไม่กล้านอกลู่นอกทาง
เรารักทุกคนในบ้าน รักน้าๆแต่เราไม่เคยแสดงความรักต่อกันเราทำอะไรไปไหน ตั้งแต่เล็กจนโตน้าไม่เคยถามเราเองจากปาก น้าจะไปถามยาย พอเห็นอะไรจะตักเตือน ก็จะบอกยาย ยายมาบอกเราต่อ ปกตบ้านเราไม่ค่อยคุยกัน ทุกคนเลย ไม่ว่าใคร จะมีแค่เราที่คุยกับยาย น้องสาวคุยกับเรา ส่วน พ่อแม่ลูกเค้าคุยกันไหมอะไรยังไง เราไม่แน่ใจ แต่คุยอยู่แล้วละ จะมากน้อยอันนี้เราไม่รู้ ... รู้แค่ว่าถึงจะไม่ค่อยคุยกัน ก็รักกัน น้าสใภ้เราทำตัวดีขึ้นกับเรา เราก็ดีกับเค้า อาจมีแบบเหน็บแนมกันบ้างก็ตามประสาคนเคยฝังใจ