สวัสดีค่ะ
เราเคยตั้งกระทู้ทำนองนี้มาแล้วหนหนึ่ง ครั้งนี้กลับมา เขียยกระทู้ทั้งน้ำตากับความละอายในบาปไม่รู้จบสิ้น
แม่เราด่ายายค่ะ
แม่หนูด่ายาย สาปแช่งให้ตาย ด่าว่าโง่ เพี้ยน ปัญญาอ่อน เหี้* หยำฉา ไม่มีใครรัก ยายแกก็ทนไม่ไหว ด่ากลับไปเป็นสงครามประสาท ถ้าแม่ไม่ออกไปจากห้องก็ไม่มีอะไรยั้งสงครามน้ำลายนี่ได้เลย แต่ส่วนใหญ่ยายแกก็จนปัญญา ไม่อยากโต้ตอบไม่อยากตอบอะไร แม่หนูก็ไม่หยุด ด่าหนักด่าหนา ด่าให้สะใจประมาณ 3-4 นาทีก็บรรเทาลงบ้าง แต่ก็จะยกหยิบหัวข้อที่ทะเลาะมาบ่นต่อไปทั้งวัน
หนูไม่ใช่ลูกสาวที่ดีเลิศ หนูยังรู้ดีว่าถ้าด่าต่อไป ก็จะกลายเป็นหนูเองที่ทำตามวัฏจักรอุบาทว์ไม่จบไม่สิ้น หนูคงไม่ต่างอะไรกับแม่
หนูโตมาท่ามกลางเสียงก่นด่าของแม่และยายมาทั้งชีวิต สภาพแวดล้อมแบบนี้หนูไม่ต้องการ หนูอยากหยุดมัน แต่ไม่ว่าจะคุยเหตุผลล้านแปดยังไง สุดท้ายก็กลายเป็นหนูเองที่ทนไม่ได้ แม่ไม่ฟัง ไม่คิดตาม ไม่ใส่ใจอะไรเลย และไม่หยุด
ถามว่าหนูรักแม่ไหม หนูรักท่านมาก แม่หนูเองก็ไม่ได้เป็นสีดำไปทั้งผืน เวลาแม่อารมณ์ดี แม่ก็ร่าเริง ตลกสนุกสนาน เป็นคุณแม่ธรรมดาทั่วไปที่หนูฝันอยากมีตลอด
หนูมีคุณน้าผลัดเวรกันดูแลคุณยายสองคน ทุกๆ 2 อาทิตย์จะเป็นคราวของแม่ที่ต้องรับยายมาอยู่ที่บ้าน นั่นก็จะเป็นเวลาที่บ้านหนูลุกเป็นไฟ ตื่นมาตอนเช้าไม่ใข่เสียงนาฬิกา แต่เป็นเสียงของแม่ด่ายาย ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็ด่า ยายพูดอะไรก็ด่า เรียกได้ว่าถ้า 1 วันแม่จะไม่ด่ายาย ยายจะต้องไม่พูดอะไรเลย
ยายหนูเป็นคนอารมณ์ดี เป็นห่วงและพูดเก่ง แต่ข้อเสียของยายหนูไม่รู้ หนูไม่ได้สนิทสนมกับท่านมากนักเพราะหนูไม่กล้าคุยกับยาย กลัวว่าถ้าคุยกับยายมากไป ยายจะโดนด่าอีก
แม่หนูเกลียดยายมาก หนูรู้ คำพูดคำด่าสารพัดมากมายจะหามามันไม่เคยญาติดีกับยายเลย เวลาอยู่ในสังคมใหญ่ๆ แม่ก็ไม่อาย พยายามให้ยายเป็นตัวตลก
วันนี้ วันที่หนูด่าแม่แรงที่สุดในชีวิต
แม่ตะคอกว่า "ถ้าชาติหน้าฉันขอไม่เกิดเป็นลูกแกอีก ขอให้แกเกิดเป็นสัตว์"
"แม่นั่นแหละเป็นเปรต ส่วน(ชื่อจขกท.) ก็เป็นลูกเปรต แม่ภูมิใจไหมแม่มีลูกเป็นเปรต!"
หนูเสียใจมาก หนูหวังว่าแม่จะอ้ำอึ้งและเงียบไป แค่ไม่ นอกจากจะไม่มีอะไรดีขึ้นแล้ว แม่ก็โมโหขึ้นมากกว่าเดิม ด่ายายแบบภูเขาไฟปะทุอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าหนูไม่เคยตะคอกดาาแม่มาก่อน ก่อนหน้านี้หนูจะตะโกนเสียงดังเท่าที่กล่องเสียงหนูจะเบ่งได้ "หยุด!" แต่แม่หยุดที่ไหน ด่าต่อเหมือนหนูเป็นอากาศธาตุ แต่หนูก็ไม่เลิก ย้ำคำว่าหยุดๆๆๆ ต่อ แต่มันก็ไม่มีผลอะไรหรอกค่ะ
หนูอยากได้วิธีหยุดแม่นะ แต่หนูสิ้นหวังแล้วว่ะ เคยถาม "ถ้าหนูโตไปแล้วด่าแม่แบบนี้บ้างแม่จะรู้สึกยังไง?"
แม่จะตอบว่า "ก็ฉันไม่เพี้ยนแบบอินังนั่นนี่"
หนูอยากได้วิธีสงบจิตสงบใจเวลาแม่ด่ายายค่ะ หนูไม่เคยขินกับเสียงนั้น ทุกครั้งที่ทะเลาะกันสติหนูจะเตลิด สมาธิไม่มี จดจ่อทำอะไรไม่ได้ หนูรำคาญ หนูเกลียดแม่ที่เป็นแบบนี้ หนูชอบเวลาที่แม่อารมณ์ดีมากกว่า
ด้วยสติที่ไม่มีหนูก็ตะคอกแม่ทุกครั้ง รู้สิคะว่ามันหยุดไม่ได้ รู้สิว่าทำแบบนี้แล้วก็ตามรอยแม่ แต่จะให้หนูอยู่เฉยๆ ไม่ได้จริงๆ หนูตั้งใจว่าหนูโตและแม่แก่ หนูจัไม่ด่าแม่เด็ดขาด แต่หนูไม่อยากรู้จนหนูโต หนูด่าแม่ทีไรหนูร้องไห้ทุกครั้ง สุขภาพจิตหนูมันไม่ไหวแล้ว
หนูอยากได้วิธียับยั้งชั่งใจค่ะ
เมื่อฉันด่าแม่ว่าเป็นเปรต และก็ด่าตัวเองว่าเป็นเปรตไม่ต่างกัน
เราเคยตั้งกระทู้ทำนองนี้มาแล้วหนหนึ่ง ครั้งนี้กลับมา เขียยกระทู้ทั้งน้ำตากับความละอายในบาปไม่รู้จบสิ้น
แม่เราด่ายายค่ะ
แม่หนูด่ายาย สาปแช่งให้ตาย ด่าว่าโง่ เพี้ยน ปัญญาอ่อน เหี้* หยำฉา ไม่มีใครรัก ยายแกก็ทนไม่ไหว ด่ากลับไปเป็นสงครามประสาท ถ้าแม่ไม่ออกไปจากห้องก็ไม่มีอะไรยั้งสงครามน้ำลายนี่ได้เลย แต่ส่วนใหญ่ยายแกก็จนปัญญา ไม่อยากโต้ตอบไม่อยากตอบอะไร แม่หนูก็ไม่หยุด ด่าหนักด่าหนา ด่าให้สะใจประมาณ 3-4 นาทีก็บรรเทาลงบ้าง แต่ก็จะยกหยิบหัวข้อที่ทะเลาะมาบ่นต่อไปทั้งวัน
หนูไม่ใช่ลูกสาวที่ดีเลิศ หนูยังรู้ดีว่าถ้าด่าต่อไป ก็จะกลายเป็นหนูเองที่ทำตามวัฏจักรอุบาทว์ไม่จบไม่สิ้น หนูคงไม่ต่างอะไรกับแม่
หนูโตมาท่ามกลางเสียงก่นด่าของแม่และยายมาทั้งชีวิต สภาพแวดล้อมแบบนี้หนูไม่ต้องการ หนูอยากหยุดมัน แต่ไม่ว่าจะคุยเหตุผลล้านแปดยังไง สุดท้ายก็กลายเป็นหนูเองที่ทนไม่ได้ แม่ไม่ฟัง ไม่คิดตาม ไม่ใส่ใจอะไรเลย และไม่หยุด
ถามว่าหนูรักแม่ไหม หนูรักท่านมาก แม่หนูเองก็ไม่ได้เป็นสีดำไปทั้งผืน เวลาแม่อารมณ์ดี แม่ก็ร่าเริง ตลกสนุกสนาน เป็นคุณแม่ธรรมดาทั่วไปที่หนูฝันอยากมีตลอด
หนูมีคุณน้าผลัดเวรกันดูแลคุณยายสองคน ทุกๆ 2 อาทิตย์จะเป็นคราวของแม่ที่ต้องรับยายมาอยู่ที่บ้าน นั่นก็จะเป็นเวลาที่บ้านหนูลุกเป็นไฟ ตื่นมาตอนเช้าไม่ใข่เสียงนาฬิกา แต่เป็นเสียงของแม่ด่ายาย ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็ด่า ยายพูดอะไรก็ด่า เรียกได้ว่าถ้า 1 วันแม่จะไม่ด่ายาย ยายจะต้องไม่พูดอะไรเลย
ยายหนูเป็นคนอารมณ์ดี เป็นห่วงและพูดเก่ง แต่ข้อเสียของยายหนูไม่รู้ หนูไม่ได้สนิทสนมกับท่านมากนักเพราะหนูไม่กล้าคุยกับยาย กลัวว่าถ้าคุยกับยายมากไป ยายจะโดนด่าอีก
แม่หนูเกลียดยายมาก หนูรู้ คำพูดคำด่าสารพัดมากมายจะหามามันไม่เคยญาติดีกับยายเลย เวลาอยู่ในสังคมใหญ่ๆ แม่ก็ไม่อาย พยายามให้ยายเป็นตัวตลก
วันนี้ วันที่หนูด่าแม่แรงที่สุดในชีวิต
แม่ตะคอกว่า "ถ้าชาติหน้าฉันขอไม่เกิดเป็นลูกแกอีก ขอให้แกเกิดเป็นสัตว์"
"แม่นั่นแหละเป็นเปรต ส่วน(ชื่อจขกท.) ก็เป็นลูกเปรต แม่ภูมิใจไหมแม่มีลูกเป็นเปรต!"
หนูเสียใจมาก หนูหวังว่าแม่จะอ้ำอึ้งและเงียบไป แค่ไม่ นอกจากจะไม่มีอะไรดีขึ้นแล้ว แม่ก็โมโหขึ้นมากกว่าเดิม ด่ายายแบบภูเขาไฟปะทุอีกครั้ง
ก่อนหน้านี้ไม่ใช่ว่าหนูไม่เคยตะคอกดาาแม่มาก่อน ก่อนหน้านี้หนูจะตะโกนเสียงดังเท่าที่กล่องเสียงหนูจะเบ่งได้ "หยุด!" แต่แม่หยุดที่ไหน ด่าต่อเหมือนหนูเป็นอากาศธาตุ แต่หนูก็ไม่เลิก ย้ำคำว่าหยุดๆๆๆ ต่อ แต่มันก็ไม่มีผลอะไรหรอกค่ะ
หนูอยากได้วิธีหยุดแม่นะ แต่หนูสิ้นหวังแล้วว่ะ เคยถาม "ถ้าหนูโตไปแล้วด่าแม่แบบนี้บ้างแม่จะรู้สึกยังไง?"
แม่จะตอบว่า "ก็ฉันไม่เพี้ยนแบบอินังนั่นนี่"
หนูอยากได้วิธีสงบจิตสงบใจเวลาแม่ด่ายายค่ะ หนูไม่เคยขินกับเสียงนั้น ทุกครั้งที่ทะเลาะกันสติหนูจะเตลิด สมาธิไม่มี จดจ่อทำอะไรไม่ได้ หนูรำคาญ หนูเกลียดแม่ที่เป็นแบบนี้ หนูชอบเวลาที่แม่อารมณ์ดีมากกว่า
ด้วยสติที่ไม่มีหนูก็ตะคอกแม่ทุกครั้ง รู้สิคะว่ามันหยุดไม่ได้ รู้สิว่าทำแบบนี้แล้วก็ตามรอยแม่ แต่จะให้หนูอยู่เฉยๆ ไม่ได้จริงๆ หนูตั้งใจว่าหนูโตและแม่แก่ หนูจัไม่ด่าแม่เด็ดขาด แต่หนูไม่อยากรู้จนหนูโต หนูด่าแม่ทีไรหนูร้องไห้ทุกครั้ง สุขภาพจิตหนูมันไม่ไหวแล้ว
หนูอยากได้วิธียับยั้งชั่งใจค่ะ