สวัสดีค่ะ เรื่องที่เราจะมาเล่าวันนี้เป็นเรื่องของเราและพ่อแม่ค่ะ ก่อนที่จะตัดสินใจตั้งกระทู้นี้ขึ้นมาฉันคิดมาดีแล้วที่จะมาเล่าให้ทุกๆคนฟัง เรื่องก็มีอยุว่า เราพ่อแม่มีลูกสาว3คน คนแรกไม่ใช่แม่เดียวกัน คนที่สองคือเราคนที่สามคือน้อง พ่อเล่าให้ฟังตอนฉันเล็กๆว่าพี่ฉันตอนที่วัยรุ่นทำให้พ่อเสียใจอยุมาก พ่อเลยตั้งความหวังไว้ที่เราและน้อง เราเป็นคนชอบศิลปะคะ น้องก็ด้วย แต่ไม่มีโอกาสได้เรียนเหมือนน้องเท่าไหร่ เพราะตอนเล็กเราไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ค่ะ เราอยุกับยาย เราเลยนักและผูกพันกับยายมาตั้งแต่เด็กๆ ส่วนน้องเขาได้เรียนจนประกวดได้ระดับประเทศตอนอยู่อ.3ถึงป.3 ทุกครั้งที่เจอญาติพี่น้อง พ่อชอบพูดถึงน้องอยุบ่อยๆ ซึ้งเราก็นั่งอยุตรงนั้น รู้สึกตัวหดเลยคะ555555ป้าข้างบ้านเขาก็อวดลูกสาวเขาสอบติดพยาบาล พ่อก็เอามาพูดกรอกหูให้ฟังอีก เราเกลียดการเปรียบเทียบมากค่ะแต่บางครั้งที่น้องใจก็ทำได้แค่เงียบไป บางครั้งเราก็แอบคิดน้อยใจไม่ได้ อย่างน้อยก็คือคิด  ตอนนี้ที่เรากำลังตั้งกระทู้ คือเรารู้สึกแย่มากๆเลย เราไม่ชอบพูดให้เขารู้หรอกเพราะถึงบอกไปเขาก็ให้เราไม่ได้ คำบางคำที่เขาพูดออกมามันร้ายแรงเกินกว่าที่ฉันจะรับไว้ เขาให้ฉันเรียน ฉันก็เรียนให้ เขาไม่ให้ไป ฉันก็ไม่ไปให้ เขาๆม่ให้ทำ ฉันก็ไม่ทำให้ .... ทุกๆอย่างที่ทำให้ ช่วยถามหนูสักคำเถอะ ... หนูไหวไม หนูต้องการอะไร หนูเหนื่อยไม ขอกอดหน่อยสิ รักน่ะ มันหายไปไหนหมดค่ะ .... ตั้งแต่หนูโตมา คุณเคยบอกกับหนูบางไม หนูขอโทษน่ะค่ะที่หาตังเลี้ยงคุณไม่ได้ หนูขอโทษน่ะค่ะที่ขัดใจ หนูขอโทษน่ะค่ะ แต่ฟังค่ะ  ฟังหนูหน่อย ได้โปรดทำตามที่หนูต้องการสักครั้ง หนูทำให้สิ่งที่ดีไม่ใช่สิ่งที่แย่ บ่อยที่คุณด่าเสร็จคุณก็เข้ามาขอโทษ เหมือนคุณขยำกระดาษแล้วคุณก็ยื่นมาให้ฉัน .... ความรัสึกก็เช่นกัน บางครั้งคือเข้าใจความรู้สึกคนอยากตายเลยก็ว่าได้ ทุกวันนี้ฉันก็ยังอยู่กับเขา มันเลยทำให้ฉันฮึดสู้ ตอนนี้ฉันกำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยค่ะ และมีกิจกรรมมมาพร้อมๆกันด้วย มันเหนื่อยมากค่ะ ที่กลับบ้านมาต้องฟังเสียงบ่นทุกวัน น้ำเสียงตะคอกใส่ แววตาที่ไม่ใช่เขามาก่อน .... ท้อมากจริงๆ เราจะหลับแล้วไม่ตื่นอีกเลย เผื่อวันพรุ่งนี้มันจะดีกว่าที่อยุตอนนี้ .....