เราเชื่อนะ ว่ามีคนจำนวนไม่น้อยเลยที่เกิดมาแล้วถูกเลี้ยงดูแบบนี้ กระทู้นี้เขียนเพื่อระบายความในใจค่ะ เพราะว่าเราเหนื่อย ไม่มีกะจิตกะใจ
ปัจจุบันเราอายุก็เบญจเพศแล้ว ถือว่าโตแล้วใช่มั้ยคะ เรียนจบมีงานทำ เลี้ยงดูตัวเองได้ ตอบแทนให้พ่อแม่ได้ ถึงแม้จะไม่มาก และไม่เคยขอเพิ่ม
แต่ทุกวันนี้รู้สึกชีวิตไม่มีจุดหมายเลยค่ะ ไม่มีแรงบรรดาลใจ ทำงานไปวันๆให้มันมีกิน มีเก็บก็พอ ชีวิตถูกคาดหวังมาตลอดค่ะ ตั้งแต่เด็ก จนโต ตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนจนเรียนจบ จนทำงาน ทุกวันนี้ก็ยังถูกคาดหวังค่ะ คาดหวังในที่นี้คือความต้องการด้วยนั่นแหละค่ะ ต้องการให้เป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่ใช่ทั้งหมดทุกเรื่องหรอกนะคะ ถ้าเป็นแบบนั้น คงหนีไปแล้วค่ะ ทนอยู่ก็คงไม่มีความสุข
ทุกวันนี้เรานึกเสียดายอะไรหลายๆอย่างเลยค่ะ ที่น่าจะได้ทำเมื่อครั้งยังมีโอกาส สิ่งที่ตัวเองชอบ สิ่งที่ทำแล้วมีความสุข แต่ชีวิตมันเลือกอะไรตามใจไม่ได้เลย เพราะต้องตามใจเขา เรารู้นะคะว่าเขาหวังดี เขาคิดมาแล้วว่ามันดีสำหรับเรา แต่คงลืมคิดไปว่าเราจะชอบหรือป่าว เราจะโอเคมั้ย หรืออาจจะคิดแต่ก็คิดว่าไม่เป็นไร เราน่าจะทำได้ เชื่อมั้ยคะว่าเราเรียนจบเกรดดี มหาลัยชื่อดังเลยนะ แต่ความรู้สึกในวันที่เรียนจบหรือทำสำเร็จให้พ่อแม่เห็นแล้วนั้นจริงๆแล้วมันเฉยๆ ถ้าถามว่าดีใจมั้ย ก็ดีใจแหละ ดีใจที่ทำได้ ที่ใจที่พาตัวเองรอดมาได้ และดีด้วย แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่อย่างที่เราต้องการจริงๆ
ทุกวันนี้ทำงาน คิดจะเรียนต่อก็มั้ย ก็มีคำตอบให้ตัวเองว่า จะเรียนอะไร เรียนทำไม ไม่เห็นอยากจะทำอะไรเลย เพราะที่บ้านอยากให้รับราชการค่ะ แต่เราก็ทำไม่ได้ซักที ด้วยความที่จริงๆก็ไม่ได้อยากทำ เราเฝ้าถามตัวเองนะ ชีวิตที่ต้องทำตามที่พ่อแม่อยากให้เป้นมาตลอด จนถึงวันนี้ วันที่เราต้องใช้ชีวิตตัวเองอย่างจริงๆจังๆแล้ว เราจะตามใจตัวเองได้มั้ย ขัดใจพ่อแม่ได้มั้ย บางทีก็คิดนะ ทำไมเราต้องตามใจพ่อแม่ทุกอย่าง เราคุยนะ คุยบ้างค่ะ คุยกับพ่อกับแม่ แต่ไหนแต่ไร ก็จะเป็นแบบ คุยไม่รู้เรื่อง คุยแล้วต้องมีปากเสียง คุยแล้วต้องเสียใจเอง ไม่อยากเป้นลูกอกตัญญูเลยค่ะ แต่ก็อยากทำตามใจตัวเอง รู้สึกชีวิตมีแต่ทำให้คนอื่นพอใจค่ะ ไม่ได้ทำให้ตัวเองพอใจเลย
ทุกวันนี้จิตใจเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ค่ะ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้ เศร้า เสียใจ เราอ่อนแอหรือป่าวคะ
รู้มั้ย เราไม่อยากกลับไปทำงาน อยู่กับพ่อกับแม่ที่บ้าน เราอยากอยู่คนเดียว หรืออยากอยู่กับคนที่สบายใจ เรารักพ่อแม่นะ เรารักเค้า และไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ ที่ผ่านมาเราก็ทำให้เค้าพอใจมาตลอด แต่วันนี้มีเรื่องใหญ่ที่ต้องตัดสินใจ เช่น เรื่องงาน เรื่องแฟน ซึ่งเราไม่อยากให้ 2 เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เราไม่ได้เลือก คงตรอมใจตายแน่ๆเลยค่ะ จะเป้นโรคเครียดมั๊ยคะ กลัวจิตใจตัวเอง
อยากถามคนที่เป้นคล้ายๆเรา ถูกคาดหวังคล้ายๆเรา ต้องทำยังไงคะ ถึงจะหลุดออกมาได้ ใช้ชีวิตอย่างอิสระ ใช้ชีวิตอย่างที่ใจต้องการ ที่เราบอกว่าเราไม่อยากกลับบ้าน ไม่ใช่ว่าจะทิ้งเค้านะคะ ไม่มีทางอยู่แล้ว เพราะเราก็รักพ่อรักแม่มากค่ะ เพียงแต่ อยู่ด้วยกันแล้วมันทำอะไรอย่างที่ต้องการไม่ได้ เค้าเป็นคนที่มีเซฟโซน ตามประสาผู้ใหญ่อะนะคะ ต้องการความมั่นคงที่ปรากฎชัดเจน ส่วนเเรา กล้าเสี่ยง อยากลอง ไม่กลัวล้ม อยากออกจากเซฟโซน อยากคิด อยากทำ
ต้องทำไงคะ ยิ่งคิดยิ่งเครียดค่ะ คุยก็คุยไม่รู้เรื่อง ทุกวันนี้เลิกล้มความคิดิเรื่องคุยอธิบายไปแล้วค่ะ เหนื่อยใจ ตัวเองก็ต้องเป็นคนอดทนอดกลั้น ใจเย็น ในขณะที่อีกฝ่ายก็เอาความคิดของเค้าอย่างเดียว โดยไม่ฟังค่ะ
เตือนพ่อแม่นะคะ ใครที่เพิ่งเลี้ยงลูก คุณอย่าทำแบบนี้นะคะ ไม่งั้นลูกคนจะกลายเป็นคนไม่มีความสุขเลยค่ะ
ถูกเลี้ยงแบบตีกรอบ ต้องเป็นอย่างที่เขาต้องการ
ปัจจุบันเราอายุก็เบญจเพศแล้ว ถือว่าโตแล้วใช่มั้ยคะ เรียนจบมีงานทำ เลี้ยงดูตัวเองได้ ตอบแทนให้พ่อแม่ได้ ถึงแม้จะไม่มาก และไม่เคยขอเพิ่ม
แต่ทุกวันนี้รู้สึกชีวิตไม่มีจุดหมายเลยค่ะ ไม่มีแรงบรรดาลใจ ทำงานไปวันๆให้มันมีกิน มีเก็บก็พอ ชีวิตถูกคาดหวังมาตลอดค่ะ ตั้งแต่เด็ก จนโต ตั้งแต่เริ่มเข้าเรียนจนเรียนจบ จนทำงาน ทุกวันนี้ก็ยังถูกคาดหวังค่ะ คาดหวังในที่นี้คือความต้องการด้วยนั่นแหละค่ะ ต้องการให้เป็นอย่างที่เขาอยากให้เป็น แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่ใช่ทั้งหมดทุกเรื่องหรอกนะคะ ถ้าเป็นแบบนั้น คงหนีไปแล้วค่ะ ทนอยู่ก็คงไม่มีความสุข
ทุกวันนี้เรานึกเสียดายอะไรหลายๆอย่างเลยค่ะ ที่น่าจะได้ทำเมื่อครั้งยังมีโอกาส สิ่งที่ตัวเองชอบ สิ่งที่ทำแล้วมีความสุข แต่ชีวิตมันเลือกอะไรตามใจไม่ได้เลย เพราะต้องตามใจเขา เรารู้นะคะว่าเขาหวังดี เขาคิดมาแล้วว่ามันดีสำหรับเรา แต่คงลืมคิดไปว่าเราจะชอบหรือป่าว เราจะโอเคมั้ย หรืออาจจะคิดแต่ก็คิดว่าไม่เป็นไร เราน่าจะทำได้ เชื่อมั้ยคะว่าเราเรียนจบเกรดดี มหาลัยชื่อดังเลยนะ แต่ความรู้สึกในวันที่เรียนจบหรือทำสำเร็จให้พ่อแม่เห็นแล้วนั้นจริงๆแล้วมันเฉยๆ ถ้าถามว่าดีใจมั้ย ก็ดีใจแหละ ดีใจที่ทำได้ ที่ใจที่พาตัวเองรอดมาได้ และดีด้วย แต่สุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่อย่างที่เราต้องการจริงๆ
ทุกวันนี้ทำงาน คิดจะเรียนต่อก็มั้ย ก็มีคำตอบให้ตัวเองว่า จะเรียนอะไร เรียนทำไม ไม่เห็นอยากจะทำอะไรเลย เพราะที่บ้านอยากให้รับราชการค่ะ แต่เราก็ทำไม่ได้ซักที ด้วยความที่จริงๆก็ไม่ได้อยากทำ เราเฝ้าถามตัวเองนะ ชีวิตที่ต้องทำตามที่พ่อแม่อยากให้เป้นมาตลอด จนถึงวันนี้ วันที่เราต้องใช้ชีวิตตัวเองอย่างจริงๆจังๆแล้ว เราจะตามใจตัวเองได้มั้ย ขัดใจพ่อแม่ได้มั้ย บางทีก็คิดนะ ทำไมเราต้องตามใจพ่อแม่ทุกอย่าง เราคุยนะ คุยบ้างค่ะ คุยกับพ่อกับแม่ แต่ไหนแต่ไร ก็จะเป็นแบบ คุยไม่รู้เรื่อง คุยแล้วต้องมีปากเสียง คุยแล้วต้องเสียใจเอง ไม่อยากเป้นลูกอกตัญญูเลยค่ะ แต่ก็อยากทำตามใจตัวเอง รู้สึกชีวิตมีแต่ทำให้คนอื่นพอใจค่ะ ไม่ได้ทำให้ตัวเองพอใจเลย
ทุกวันนี้จิตใจเป็นอะไรไปแล้วก็ไม่รู้ค่ะ อะไรนิดอะไรหน่อยก็ร้องไห้ เศร้า เสียใจ เราอ่อนแอหรือป่าวคะ
รู้มั้ย เราไม่อยากกลับไปทำงาน อยู่กับพ่อกับแม่ที่บ้าน เราอยากอยู่คนเดียว หรืออยากอยู่กับคนที่สบายใจ เรารักพ่อแม่นะ เรารักเค้า และไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ ที่ผ่านมาเราก็ทำให้เค้าพอใจมาตลอด แต่วันนี้มีเรื่องใหญ่ที่ต้องตัดสินใจ เช่น เรื่องงาน เรื่องแฟน ซึ่งเราไม่อยากให้ 2 เรื่องนี้ เป็นเรื่องที่เราไม่ได้เลือก คงตรอมใจตายแน่ๆเลยค่ะ จะเป้นโรคเครียดมั๊ยคะ กลัวจิตใจตัวเอง
อยากถามคนที่เป้นคล้ายๆเรา ถูกคาดหวังคล้ายๆเรา ต้องทำยังไงคะ ถึงจะหลุดออกมาได้ ใช้ชีวิตอย่างอิสระ ใช้ชีวิตอย่างที่ใจต้องการ ที่เราบอกว่าเราไม่อยากกลับบ้าน ไม่ใช่ว่าจะทิ้งเค้านะคะ ไม่มีทางอยู่แล้ว เพราะเราก็รักพ่อรักแม่มากค่ะ เพียงแต่ อยู่ด้วยกันแล้วมันทำอะไรอย่างที่ต้องการไม่ได้ เค้าเป็นคนที่มีเซฟโซน ตามประสาผู้ใหญ่อะนะคะ ต้องการความมั่นคงที่ปรากฎชัดเจน ส่วนเเรา กล้าเสี่ยง อยากลอง ไม่กลัวล้ม อยากออกจากเซฟโซน อยากคิด อยากทำ
ต้องทำไงคะ ยิ่งคิดยิ่งเครียดค่ะ คุยก็คุยไม่รู้เรื่อง ทุกวันนี้เลิกล้มความคิดิเรื่องคุยอธิบายไปแล้วค่ะ เหนื่อยใจ ตัวเองก็ต้องเป็นคนอดทนอดกลั้น ใจเย็น ในขณะที่อีกฝ่ายก็เอาความคิดของเค้าอย่างเดียว โดยไม่ฟังค่ะ
เตือนพ่อแม่นะคะ ใครที่เพิ่งเลี้ยงลูก คุณอย่าทำแบบนี้นะคะ ไม่งั้นลูกคนจะกลายเป็นคนไม่มีความสุขเลยค่ะ