ก่อนอื่น ผมต้องขอบอกก่อนว่า เรื่องที่ผมจะเล่าต่อไปนี้ เกิดขึ้นจริงกับตัวผมเอง เพื่อคอยเป็นอุทาหรให้ผู้ที่กำลังหลงระเริงในการใช้ชีวิต ที่ไม่มีการวางแผนใดๆเลย และอาจจะมีบางมุม ที่เป็นด้านมืดของสังคมไทย ที่มีอยู่จริง ตัวผม อายุ 29ปี เป็นคนภาคเหนือ ร่างกายไม่ค่อยสมบูรณ์ เกี่ยวกับกระดูกสันหลัง มีลูกชาย2คนที่อยู่ด้วยตอนนี้ ผมเรียนไม่จบ แม้กระทั้ง ม.3 ปัจจุบัน ตกงานมา 1เดือนแล้ว ในบ้าน ตอนนี้ไม่มีแม้กระทั่ง ทีวี ถังแก๊ส หรือแม้แต่ กระทะไฟฟ้า ไม่มีมอเตอร์ไซขี่ มีเงินติดบ้านไม่ถึง 10บาท ไม่มีข้าวให้ลูกกิน ขอความช่วยเหลือไครไม่ได้ โทรศัพท์ที่ใช้อยู่ พรุ่งนี้ก้อต้องเอาไปจำนำ เพื่อเอาเงินไว้ให้คนในบ้านกินข้าว หลายๆคนอาจจะถามว่า เพราะอะไรที่เป็นแบบนี้ ก้อความประมาทในการใช้ชีวิตไงครับ ก่อนหน้านี้ ผมทำงานเป็น IT อยู่ จ.เมืองอุตสาหกรรม เงินเดือน 3,XXXX ผ่อนบ้าน ผ่อนรถ เพราะคิดว่าตัวเองผ่อนไหว โดยที่ไม่ได้คำนวนถึงเหตุการฉุกเฉินอะไรเลย ของในบ้านทุกชิ้นผ่อนเองหมด เพราะด้วยความอยากมี เพราะไม่เคยมีเป็นของตัวเองเลย สมัยเป็นวัยรุ่น ไม่เอาไหนมากๆ จนที่บ้านญาติไม่ให้นอนในบ้าน เพราะกลัวเรามีปัณหากับคนในบ้าน ซึ่งเค้าเป็นฝ่ายเมาหาเรื่องเราตลอด เราชอบไปนอนกับเพื่อนบ้าง ไปขอนอนห้องแม่บ้าง(แม่เราเช่าห้องอยู่) ตรงข้ามกับบ้านญาติแหละ แม่กลับเที่ยงคืนบ้าง ไม่กลับบ้านบ้าง เพราะออกรถสองแถว ถ้าแม่ไม่กลับห้อง เราก้อต้องนั่งรอหน้าหอจนเช้าเพราะไม่มีกุณแจเข้าหอ เค้าล๊อกรั้วเอาไว้ นี่แหละเวลาทำงานได้ ถึงอยากได้อยากมีบ้าง แต่ไม่ดูกำลังตัวเอง เราทำงานที่ บ.นี้ได้ 3ปีกว่าๆ เงินเดือนออกก้อ ออกแล้วหมดเลย เพราะมีหนี้เยอะ เราก้อทนมาเรื่อยนะ เพราะยังพอหมุนได้อยู่ อาศัยว่าด้วยเราไม่มีวุฒิ แต่เค้าก้อให้โอกาศเราทำงาน บางครั้งอาจจะอึดอัดบ้างในการทำงาน ก้อทนๆเอา จนได้เป็นหัวหน้าแผนก เมื่อปีที่แล้ว แต่แล้ว วันที่เราทนไม่ได้ก้อมาถึง  เราสุขภาพไม่ค่อยดี ปวดหลังเอามากๆ อยากจะผ่าตัดให้รู้แล้วรู้รอดไป เพราะไปทำกายภาพมาแล้ว2เดือนก้อไม่ดีขึ้น เราจึงเดินไปขอลาออก สุดท้ายก้อออกมา กลับเหนือเลย โดยที่วางแผนไว้ว่าจะกลับมาขายของกับแม่ที่ตลาดแม่มีแผงในตลาดไห้ แต่พอมาถึงจริงๆ ไม่ใช่แบบนั้นเลย ที่นอนไม่มี แม่เช่าห้องอยู่กับแฟนใหม่ ตอนแรกแม่บอกให้มานอนด้วยกัน จะอยู่ได้ไหมลองคิดดู เราต้องกระเตงลูก2คน เมีย 1คน มาเคว้งเลย มาหาเช่าห้องอยู่นอกเมือง เงินที่มี ก้อเอามาลงทุนซื้อหม้อ กะทะ เพื่อเตรียมของไปขายแต่พอมาถึงจริงๆ ไม่ใช่แบบนั้นเลย ขายไม่ได้ แม่เราก้อไม่ทำของไปขาย เงินเราพอมีมานิดหน่อย ก้อเริ่มหมด หมดจนไม่เหลืออะไรเลย จนต้องเอารถมอเตอร์ไซไปจำนำไว้กับคนรู้จัก แบ่งเงินให้แม่ไปลงทุนใหม่ เราก้อจะเอาเงินที่ได้ไปลงทุนขายของต่อ แต่แล้วก้อเหมือนเดิม หมดครับ เจ๊งไม่เป็นท่า จนไม่มีตังจะกินข้าว ต้องเอาทีวีที่ขนมาจาก ตจว. ไปจำนำอีก เพื่อประทังชีวิต แล้วหางานทำไหม่ แต่แล้ว ก้อหาไม่ได้ 1เดือนเต็มๆ จนมาตอนนี้ เหลือไม่ถึง10บาท ลูกไม่ได้ไปโรงเรียน ค่าห้องที่จะร้องจ่าย ก้อยังไม่ได้จ่าย ไม่รู้เค้าจะไล่ออกตอนไหน เป็นเพราะเราตัดสินใจผิดพลาดไปนิดเดียว นิดเดียวจริงๆคนที่ทำงานไกลๆบ้าน เวลาท้อ เวลาเหงา คิดถึงบ้านเกิดได้นะ คิดถึงพ่อแม่ได้ แต่อยากให้พร้อมก่อนดีกว่า ค่อยปล่อยงานที่ทำอยู่ ยังมีงานทำ ทำไปก่อนเถอะครับ หนักนิดเบาหน่อย คุณยังมีเงินเดือนกินแน่ๆ อดทนเอานะครับ ปล.ผมควรทำไงกับชีวิตต่อไปดีครับ