เรื่องมันยาว ใครไม่ชอบผ่านได้เลย เราไม่ค่อยตั้งกระทู้ ถ้าไม่มีเรื่องอะไรเป็นประโยชน์จริงๆ นี่ก็คิดหนักคิดนานมากนับปีที่จะตั้งกระทู้นี้
เพื่อประจานความโง่ของตัวเอง เพื่อที่จะโดนด่าโดนนั่นนี่ แต่ก็นะ ถ้ากลัวถูกด่าชีวิตนี้ก็ไม่ต้องทำอะไรหวังว่าเรือ่งของเราจะเป็นประโยชน์
กับคนรุ่นใหม่รุ่นเก่ารึคนแก่แบบเรานี่ละ จริงๆ กลัวคนรู้จักที่สนิทกันมาเจอ555ใครเจอเราก็รู้ละว่าเป็นเรา รบกวนเพื่อนๆ ไม่ต้องทักเรานะ
แต่เราหวังว่าเรื่องราวนี้จะเป็นวิทยาทานเป็นบุญกุศลหากมันเกิดประโยชน์กับคนอื่นแม้เพียงคนเดียว
เป็นแง่มุมอีกแง่มุมเพื่อเป็นบทเรียนชีวิตให้คนอื่นไม่ทำผิดพลาด กับชีวิตตัวเองแบบเราเห็นอีกมุมของเรื่องราวหนึ่งที่เกิดกับเรา
และเป็นประโยชน์กับชีวิตคนอื่นๆ 

เรื่ิมจากเราเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวไม่แต่งงานไม่มีครอบครัวเพราะคิดว่าสบายดี ทำธุรกิจส่วนตัวตั้งแต่อายุน้อยๆ
ส่งเสียเลี้ยงดูครอบครัวที่บ้านนอกมาตลอด เราทำงานหนัก จนประสบความสำเร็จระดับหนึ่งพอมีเงินทอง แม้เจอวิกฤตสารพัน
เสียทรัพย์สินเงินทองไปมหาศาล แต่ก็พอจะเหลือๆ บ้าง ล่าสุดเจอสถานการณ์โควิดเกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อน
ในรอบแรก ของการระบาดได้ 2 เดือนเราติดเชื้อโควิดเดลด้าปอดอักเสบรุนแรง ป่วยหนักปางตายในตอนนั้น
แทบไม่มีคนป่วยและการติดเชื้อเป็นเรือ่งคอขาดบาดตายเราเข้ารักษาตัวในรพ.เอกชน หมออัดยากู้ชีพทุกทาง
รักษาตัวอยู่2เดือนเสียเงินไปเยอะเรารอดตายมาในสภาพสะบักสะบอมร่างกายบอบช่ำมาก ทำงานไม่ไหวเลย
เรารู้ฤทธิ์ของมันละ จึงประเมินได้ว่าโควิดจะไม่จบละลอกแรกแน่ๆ เราเลยตัดสินใจถอดร้านถอดสินค้าออกจากเชน คืนพื้นที่
เคลียร์คลังสินค้า รัดเข็มขัดสุดขีวิตเชื่อว่าโควิดมันจะอยู่ไม่ต่ำกว่า2ปี ระหว่างนั้นบรรยากาศในกทม.คนตายเยอะมาก
รอบตัวหดหู่งานการใดๆ ทำไม่ได้ งานรับจ้างที่ดีล 5-6ที่ก็ปิดหมดเขาก็ไม่รอดตัดงานเราอีก 

เราเลยเอาของที่ออกจากร้านในห้าง มาออนไลน์มันก็พอขายได้แต่ไม่มาก คนประหยัดมากๆ ที่บ้านก็บอกมาว่าเธอป่วยทำไรไม่ได้
กลับบ้านเราเถอะมาอยู่กับครอบครัว มาอยู่ด้วยกัน ใจเราก็คิดว่าอายุเรามากแล้วสะสมของโบราณกะมาทำร้านแต่งร้านที่บ้านนอก
ใช้ชีวิตเรียบง่าย เราคิดเสมอว่าเรามีบ้านให้กลับ มีครอบครัว เราเคลียร์หนี้สินทั้งเจรจาไถถอนที่ดินครอบครัว
จัดการหนี้สินครอบครัวที่เขาสร้างกันเราไม่รู้ด้วยซ้ำเขาเอาเงินไปทำไรกันนักหนา เราก็จัดการจนจบ
ทุกอย่างเรียบร้อยเพื่อกลับบ้านไปใช้ชีวิตดูแลพ่อแม่ ทำสวนดอกไม้ขายขนมไปขำๆ ใช้ชีวิตบั้นปลายในวัยอายุมากแล้ว
เราตัดสินใจขายทรัพย์สินทุกอย่างในกทม.ทั้งอุปกรณ์ในบริษัท ที่เราทำออฟฟิตในกทม.ขายหมดทุกอย่าง
ขายแม้กระทั่งบ้านกลางเมืองของตัวเอง ขายทุกอย่างที่เป็นน้ำพักน้ำแรง ระหว่างรอขายทรัพย์สินฝากดีลให้นายหน้าทั้งหมด
เราก็ย้ายกลับบ้าน 2 เดือนผ่านไปทุกอย่างสวยงาม คนที่บ้านก็ดีกะเรา หนี้สินครอบครัวก็จบ หนี้สินตัวเองก็ไม่มีเลยเราจัดการ
ทุกอย่างเรียบร้อย พร้อมเริ่มต้นอย่างสวยงาม มีความหวังความฝันเต็มเปี่ยม

หายนะมาถึง ตอนที่นายหน้าบอกว่าขายสมบัติเราที่กทม.ได้แล้วนะ เชิญมาโอนนั่นนี่โน่น เราก็รีบไปจัดการนั่นนี่
หอบเงินก้อนใหญ่กลับมา พอขายบ้านได้เท่านั้นแหละ ธาตุแท้ปรากฏ พี่น้องบอกว่ามีหนี้อีกก้อนที่พวกเขาสร้างไว้ ขอเงินเราไปจ่ายหนี้
เรางงมา อิหยังฟระ แม่ก็มาขอร้อง หนี้สินพี่น้องไม่จบส้ิ้นมันเกี่ยวอะไรกับเรา ที่ผ่านมาใครสร้างปัญหาเราก็จ่ายมาตลอด ยังบอกมีอีกก้อนใหญ่คืออะไร
หันไปมาเราตัวคนเดียว พี่น้องรุมรวมหัวกันบีบคั้น แม่เราก็ร่วมมือกับพวกเขาด้วย เราไม่ให้มันอาละวาดเอาเงินทุกวัน เราไม่ให้ไปราวีแม่
บีบบังคับแม่ให้มาอาละวาดเรา แม่เราทนไม่ไหวมาราวีเอาเงินเราทุกวันเดือนละ 8-9หมื่น เอาไปให้ลูกๆ หลานๆ เขา
พอเราไม่ให้เงินพี่น้องเรามาพังร้านเรา มาพังคลังสินค้าที่มีสินค้ามูลค่าไม่น้อย พากันมาขโมยอุปกรณ์ทำขนมมูลค่า
หลายแสนบาทไปหมดเอาไปขายกินทิ้งขว้างแกล้ง ตัดทางทำมาหากิน ถ้าไม่ให้เงินไปรื้อคลัง พังร้าน อาละวาดด่าลูกค้าในร้านจนคนไม่เข้าร้าน
แม่มาขอร้องเอาเงินให้มันๆๆๆ เมิงต้องให้มัน แม่เรานี่ละเอาตัวลงมาเล่นเพราะเขารักลูกชายมาก เราจะเอาคนขโมยของเข้าคุก
เอาละดราม่า่นั่นนี่ แม่เอาตัวมาแลกตลอด เงินไหลออกจากกระเป๋าเราซื้อความสงบสุขเดือนละ 7-8หมื่นมาตลอด3 ปีที่กลับมา

ถามว่าทำไมไม่หนีไป  พอจะหนีจังหวะมันซิทคอมมากๆ คือพ่อเราล้ม สโตก ป่วยติดเตียงนอนแช่อึฉี่ไม่มีใครเอา
อยู่บ้านได้ปีนึงเราติดโควิดอีกรอบเป็นโอไมครอน นอนป่วยพะงาบๆ ปอดอีกเสบอีกรอบปางตายแขวนป้ายแดง เข้าระบบรักษา
ได้ยาต้านไวรัส คนที่บ้านเราดูเป็นห่วงเรามาก เราก็คิดว่าหรือเขารักเราจริงๆ ฟระ ขณะที่เรารักษาตัวป่วยปางตาย
เลือกไหลออกปากออกจมูก คนที่บ้านกังวล แต่ไม่ใช่เพราะรักเรา เขากลัวเราตาย ไม่มีใครหาเงินให้ต่างหาก5555
สุดท้ายอานุภาพยาต้านไอ่ฟาวิฯน่ะมันก็ใช้ได้อยู่นะ เรารอดตายอีกครั้งพร้อมอาการลองโควิดที่ยาวนานทรมานมาก
ร่างกายกลับมาบอบช้ำหนักกว่ารอบแรกอีก ขณะป่วย คนที่บ้านเราก็ยัง เอาเงินมาๆๆๆๆๆ5555เห็นปะเขารักเราขนาดนี้
ตอนป่วยจากโควิดโอไมครอนเงินเราก็ละลายอย่างรวดเร็ว เราป่วยจากผลกระทบนั้นยาวนาน ไม่มีแรงจะสู้รบละคิดว่าตัวเองคงไม่รอด
เลือกออกจมูกตลอด ไม่มีแรงเดินนอนติดเตียง ที่บ้านก็เค้นเอาเงินเราก็เออเอาไป แล้วหยุดโวยวายสักทีฉันเจ็บและเหนื่อยเหลือเกิน
หลายเดือนเราพอจะดีขึ้น กลับมาขายของหาเงิน การอาละวาดรีดไถก็มาเรื่อยๆ พอปี 65 ล่าสุด เราติดโอไมครอนอีกครั้ง เอ้าป่วยต่อค่าาาา
โควิดติด 3 รอบ ป่วยสะบักสะบอมระหว่างป่วยล้มเจ็บขาแตกใส่เฝือก คราวนี้ที่บ้านคลั่ง เงินเราหมดละไม่มีให้ เขาก็อาละวาด
แม่ด่าเราทุกวันสารพัดสิ่งอะไรก็ไม่รู้เบื่อจะฟัง แต่ด่าให้ตายเงินก็ไม่มีให้จริงๆ บาทสุดท้ายแม่ก็เอาไปให้ลูกๆ เขาหมดแล้ว
แม่เราเริ่มออกไปขายของไปรับจ้าง กลับมาบ่นด่ากรอกหูเรา ว่าเป็นความผิดเราเขาถึงลำบาก เป็นความผิดเราที่ไม่มีเงินให้เขา
เอาไปแจกจ่ายลูกๆ ที่เกเรของเขา คำว่าแม่เหนื่อย เขาพูดมาทั้งชีวิต ทำเงินเราไหลออกจากกระเป๋าทั้งชีวิต
แต่ตอนนี้ คำว่าแม่เหนื่อย มันด้านชา ว่างเปล่าในความรู้สึกเรา เหมือนใจเราด้านชากับการที่แม่เราจับตัวเองเป็นตัวประกันแล้ว

พอเอาตัวเองเป็นตัวประกันไม่ได้ผลแม่เราเริ่มเอา พ่อเราที่ป่วยเป็๋นตัวประกัน เมื่อเราถอดเฝือกหัดเดินและเตรียมหากู้เงินจากเพื่อนฝูงไม่กี่บาท
เพื่อจะหนีไปจากบ้านนี้ไปตายเอาดาบหน้า เขาก็บอกแต่ใครจะดูพ่อเมิงๆๆๆ เมิงจะปล่อยพ่อเมิงตายรึ เราตัดใจปล่อยพ่อตายไม่ลง ค่ายาค่าเวชภัณฑ์ต่างๆ
พอ่เราก็ต้องจ่าย จ่ายจนบาทสุดท้ายไมเ่หลือ ยามนี้เหลือแต่ลมหายใจ ถ้าเราไปพ่อจะติดเชื้อตายในไม่เกิน 2 เดือน เราก็ถูกแม่สนตะพาย
ล่ามโซ่ไว้แบบนี้ แต่ละวันต้องทำงานหาเงินให้เขาเช้ายันดึกหาค่ายาค่าเวชภัณพ์ แม่ก็มาเค้นเอาไปให้ลูกคนอื่นๆ 
ขายอะไรได้มาละราวีเอาเงินสิบเงินร้อยเอาหมด ความผิดพลาดในชีวิตเราคือ โง่ เจ็บไม่จำ เราทำธุรกิจร่ำรวยใหญ่โต
ตัดสินใจทุกสิ่งไม่เคยผิดพลาด แต่เราดันมาพลาด ตกม้าตายในเรื่องโง่ๆกับคนในครอบครัว รึเวรกรรมแต่ปางก่อนจะมีจริง
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ครอบครัวสร้างหนี้สินไม่หยุด ยามเรามีเงินเราก็จ่ายๆๆ เราเจ็บไม่จำ ดันโง่กลับมา คิดว่ามีครอบครัวที่รักเราเสมอ

แต่พอคิดทบทวนกลับไป เราถูกหลอกให้ขายบ้านช่องที่ทางตัวเอง เขารวมหัวกันวางแผนตั้งแต่แรก แม่เรานั่นละให้ความร่วมมือ
พี่น้องเรามีหนี้สิน หนี้จากความฟุ่มเฟือยของพวกเขา วันๆ เราเห็นพี่น้องกินเที่ยว หว่านเงินในร้านเหล่า แจกเงินผู้หญิง เอาบ้านช่องที่ทางไปจำนอง
และแม่ก็มาดราม่าเอาเงินเราไปไถ่ เราก็ให้ จนเราไม่เหลือเงินสดให้ใครแล้ว เขารู้ว่าเรามีบ้านกลางเมือกทม.มีคอนโด มีที่ดินมูลค่ามากมาย
ตอนนั้นเราไม่มีเงินสดแล้ว มีแต่บ้านที่ดินกับทรัพย์สินบริษัท
เขารู้ว่าทางเดียวที่ไถเงินเราได้คือกล่อมให้เราขายบ้านที่ดินคอนโด กล่อมด้วยคำหวานคำดีๆ เราก็โง่ ขายทุกอย่างไม่ยั้งมือเลย สุดท้าย
กลายเป็นเสียทั้งบ้านเสียทั้งเงิน เสียทั้งความเชื่อมั่นในชีวิต พังทลายทั้งกายและใจ โลกนี้จะกลัวอะไรจะกลัวใครหลอก
สายเลือดเดียวกันมันยังทำกับเราขนาดนี้ นี่ถ้ามันมาอ่านเจอ เราคงไม่รอดชีวิต เขาจะรวบหัวกันคร่าาาเราหมกร่องรึเปล่า
บีบให้เราทำประกันอีกละ นี่คิดจะคร่าาาฉันให้ตุยเอาประกันเชียวรึ อะไรมันจะขนาดนั้น ยามนี้หมดแรงกายแรงใจ หมดเงินทอง หมดความหวัง
มองพ่อที่นอนติดเตียง อยากปล่อยเขาตายไปตามกรรมแต่ทำไม่ลง ไม่รู้จะหนีไปไหน ไม่มีเงิน ไม่มีที่ไป ไม่มีบ้านเหลืออีกแล้ว
เอาพ่อไปก็ไม่รอด ทั้งที่อยู่และค่าใช้จ่าย ตอนนี้แม่ก็ดราม่าจะเอาเงินทุกวัน เขาเชือ่มั่นว่าเราต้องซุกซ่อนเงินไว้บ้างแน่ๆ 
แต่ความจริงมันไม่มีแล้ว เค้นเอาหมดทุกบาททุกสตางแล้ว ไม่มีอะไรเหลือแล้ว

จะบอกว่าคนที่ผิดทุกประการคือเราเองเราทำลายชีวิตตัวเอง เจ็บไปเคยจำโง่ปานวัวควายนั่นแหละ
ตลอดชีวิตครอบครัวเราเห็นเราเป็นแค่ห่านทองคำ เป็นสินทรัพย์สร้างผลประโยขน์
อยู่ๆ มารักมาห่วงใยหวังดีชวนกลับบ้าน เราดันโง่เชื่อเขา ที่แย่สุดตอนนี้พ่อเราป่วยติดเตียงแต่พี่น้องอาละวาดขายบ้านช่องที่ทางทุกวัน
บ้านที่ดินที่ไปไถ่ถอนมานั่นละ นี่ก็งงจะขายกินทุกอย่างจะไปซุกหัวนอนไหน คือมีนบังคับให้เราลากพ่อที่นอนเป็นอัมพาตพะงาบๆ
ไปเซ้นขายสมบัติของเขา มันไม่ทำกันเอง มันอายคนมันบังคับราวีให้เราทำ เราไม่ทำนั่งมึน
มันก็อาละวาดกันทุกวัน แม่เราก็ร้องโวยวายเงินๆๆๆๆ พ่อเรานอนแช่อึฉี่ นี่คือสภาพที่เราเจอ
และไม่มีที่ไป ไม่มีงานทำ ไม่มีเงินเหลือ อุตส่าไม่แต่งงานมีลูกนึกว่าจะสบาย นั่นคือสิ่งที่เราได้รุ้คำตอบในบั้นปลายชีวิต
ในวันที่เราแก่ชรา ว่าตัวคนเดียว พี่น้องรังแก พ่อแม่แก่ชรา ไม่สามารถช่วยไรเราได้

สุดท้ายเราทุกคนต้องมีบ่านของตัวเองเป็นเรือนตายที่เป็นของเรา บ้านพ่อแม่ บ้านพี่น้อง บ้านลูกเมีย
บ้านสามีภรรยา ไม่ใช่บ้านของเรา ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าขายบ้านตัวเอง ไม่ว่าพ่อแม่จะมีสมบัติมีบ้านเกิด
มีเงินทอง เราก็ต้องมีบ้านของตัวเอง เพื่อลมหายใจสุดท้ายที่สงบสุข ไม่ว่าจะได้คู่ร่ำรวยมีลูกดี ก็จงมีบ้านของตัวเอง
แม้ในวันที่คุณไม่เหลือใครเลยในโลกนี้ คุณจะมีเรือนตายที่อบอุ่นสงบสุข อย่าเชื่อใจใคร วางแผนชีวิต คิดให้ดีๆ 
ทุกสิ่งทุกคนเปลี่ยนแปลงตามกาลเวลา อย่าไว้ใจใคร นอกจากตัวเอง ตัวเรายามนี้ ไม่ไปไหนไม่ได้ เพราะเดินไม่ได้5555
เราต้องนั่งรถเข็นดูแลเช็ดอึฉี่ป้อนยาพ่อ ตอนนี้กำลังหัดเดิน ถ้าเดินได้ก็ไม่รู้นะ อาจตัดใจทิ้งพ่อให้นอนตุยไปตามกรรม
แล้วหนีไปจากบ้ัานนี้ เราก็ไม่รู้หรอกจะทำไงต่อไป แต่ที่แน่ๆ ความผิดพลาดครั้งนี้คือบทเรียนเปลี่ยนชีวิตไปตลอดกาล คิดใหม่ทำใหม่

เราต้องเริ่มต้นใหม่จาก 0 ในวัยที่แก่แล้ว ต้องหาเงินซื้อบ้าน ซื้ออะไรใหม่ หนีไปไกลๆ จากครอบครัว ถึงเราจะแก่ โง่ หมดตัว
แต่เรายังพอมีความรู้ ความสามารถ อยู่บ้าง ที่จะเริ่มสร้างอะไรใหม่ ถึงมันจะเหนื่อยล้า ช้า และลำบาก
คิดในแง่ดี ถ้าเราไม่โง่กลับมา เราจะไม่รู้เลยว่า ความจริงแล้วเราไม่มีบ้านให้กลับ ไม่มีครอบครัวที่รักเรา มีแต่ครอบครัวที่รักเงินเรา
นั่นคือบทเรียนที่แลกทุกสิ่งในชีวิต ให้เราได้เห็นความจริง ก่อนที่อะไรๆ จะสายไปกว่านี้
ขอบคุณที่อดทนอ่านจบ และขอโทษคนที่ขี้เกียจอ่า่น คุณคงเหนื่อยมากกับการอ่านเรื่องของเรา
ปล.คุณอาจสงสัยทำไมเราขยันติดโควิดหลายรอบ ขอบอกเรานี่ละฉีดวัคซีนทุกชนิดครบจ้าาา
แต่ไม่รู้ทำไมติดซ้ำๆ ซากๆ ป่วยหนักแขวนป้ายแดงตลอด นี่ก็น่าคิดเนาะกะวัคซีนเนี่ยพอเถอะเลิกฉีด
นี่ยังมีอาการข้างเคียงเรื่องว.อีกเป็นมหากาพย์ ขี้เกียจเล่า5555