ผมมีลูกสาวคนเดียวตอนนนี้อายุ 6 ขวบอยู่ ป.1 ผมแต่งงานกับภรรยามาจะครบ 10 ปีวันเสาร์นี้ ไม่ได้จดทะเบียนและรับรองบุตร ทุกวันนี้ผมอยู่บ้านภรรยากับแม่ยายด้วย แม่ยายแกดีกับผมมากเอ็นดูผม ลูกสาวก็น่ารักมาก รักและติดผมมาก ๆ หน้าที่การงานก็กำลังไปได้สวยเป็น ผจก บ.มหาชน เหล้าไม่กิน บุหรี่ไม่สูบ
ชีวิตเหมือนจะดี แต่ปัญหามาติดตรงภรรยา ๆ ผมเป็นลูกคนเล็ก ผมเป็นคนโต คบกันมานานกว่าจะแต่งงานกัน มาถึงปัญหที่ติดอยู่ในใจผม มานานมากคือ เวลาทะเลาะมีเรื่องกันทีไร ภรรยาผมจะเหมือนคนสติหลุด อาละวาดเคยแม้กระทั้งลงไปนั่งดิ้นกับพื้น เหมือนเด็กอะและจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ขนาดบางครั้งแม่ของเค้าเองยังเอาไม่อยู่ เคยขนาดปัดของบนโต๊ะลงหมด ตั้งแต่ก่อนจะมีลูกและตอนนี้ก็เป็น ผมเองมักจะเป็นฝ่ายพูดให้จบเรื่อง บางครั้งก็ขอโทษทั้งๆทีไม่ผิด แต่ก็ยอมเพื่อไม่ให้เรื่องบานปลาย เพราะสงสารและแคร์ความารู้สึกของลูกสาว ไม่อยากทะเลาะต่อหน้าลูกเพราะเค้าเป็นเด็กที่คิดมาก แต่ภรรยาผมไม่ฟัง ระเบิดได้ระเบิดเลย ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ข้อเสียผมก็มีผมเป็นคนพูดเยอะ โกรธง่ายหายเร็ว
ส่วนเรื่องชีวิตคู่ลืมได้เลย ทุกวันนี้ผมทำงานบ้านเองแทบทุกอย่าง ดูดฝุ่น ถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ล้างห้องน้ำ แม้แต่รถของเค้าผมยังช่วยดูแล เวลาที่เค้าลำบากเรื่องเงินทองก็มีผมช่วย Support ตลอด เรื่องเงินผมไม่เคยรบกวนเงินทองของเมียสักบาท แต่สิ่งที่ผมได้คืออะไร... พอพูดถึงเค้าจะบอกว่าเค้าต้องดูแลลูก ไม่มีเวลาส่วนผมโตแล้วหาเอง ก็ไม่เป็นไรผมแค่แอบเฟลและแอบน้อยใจเล็กน้อย เรื่องค่าใช้จ่ายภายในบ้านผมดูแลหมด ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าเนต และอื่น ๆ มีแต่ค่าน้ำที่ไม่แพงเค้ารับผิดชอบไป
มาวันนี้ ตอนนี้ ผมยอมรับตรงๆ ว่าผมหมดแล้วกับสิ่งที่ผมเจอมาตลอด 10 ปี พร้อมเดินออกจากชีวิตเค้าเสมอ อยากลับไปใช้ชีวิตโสด เพราะเมื่อถึงบันปลายชีวิตผมกล้าพูดได้เลยว่าผมคงต้องตายอยากลำพังแน่นอน แต่ถ้าไม่ติดว่าผมมีลูกผมรักเค้ามาก ไม่อยากให้เค้าเป็นเด็กมีปัญหา ผมเลยอยากถามลูกที่พ่อแม่แยกทางกัน รู้สึกอย่างไรถ้าต้องมีฝ่ายหนึ่ง ที่เป็นพ่อต้องเดินออกมา
ผมวางแผนในใจว่าอยากให้ลูกสาวโตกว่านี้สักหน่อยแล้วค่อยย้ายออกมาอยู่คนเดียว แต่การทนอยู่แบบเดิมๆ มันก็เจ็บปวด เพราะไม่มีอะไรที่จะไปเปลี่ยนความคิด หรือพฤติกรรมของเค้าได้อีกแล้ว ผมอยากจบมากๆ ขนาดตอนที่พิมพ์อยู่ที่ทำงานเย็นนี้ยังคิดว่าไม่อยากจะกลับบ้านเลย ทุกวันนี้ถ้าไม่มีลูกผมคงเก็บข้าวของและจบกันไปนานแล้ว ผมเองคงพลาดที่ขอเค้าแต่งงานและมีลูกด้วยกัน คิดเสมอว่ามีลูกแล้วคงเปลี่ยนนิสัยได้แต่คงคิดผิด ผมควรทำยังไงดีทนต่อไปเพื่อลูก หรือเดินออกมาจากชีวิตเค้าซะ
ใครต้องอยู่เพื่อลูกบ้าง อยากได้คำปรึกษาครับ
ชีวิตเหมือนจะดี แต่ปัญหามาติดตรงภรรยา ๆ ผมเป็นลูกคนเล็ก ผมเป็นคนโต คบกันมานานกว่าจะแต่งงานกัน มาถึงปัญหที่ติดอยู่ในใจผม มานานมากคือ เวลาทะเลาะมีเรื่องกันทีไร ภรรยาผมจะเหมือนคนสติหลุด อาละวาดเคยแม้กระทั้งลงไปนั่งดิ้นกับพื้น เหมือนเด็กอะและจะไม่ฟังอะไรทั้งนั้น ขนาดบางครั้งแม่ของเค้าเองยังเอาไม่อยู่ เคยขนาดปัดของบนโต๊ะลงหมด ตั้งแต่ก่อนจะมีลูกและตอนนี้ก็เป็น ผมเองมักจะเป็นฝ่ายพูดให้จบเรื่อง บางครั้งก็ขอโทษทั้งๆทีไม่ผิด แต่ก็ยอมเพื่อไม่ให้เรื่องบานปลาย เพราะสงสารและแคร์ความารู้สึกของลูกสาว ไม่อยากทะเลาะต่อหน้าลูกเพราะเค้าเป็นเด็กที่คิดมาก แต่ภรรยาผมไม่ฟัง ระเบิดได้ระเบิดเลย ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่ ข้อเสียผมก็มีผมเป็นคนพูดเยอะ โกรธง่ายหายเร็ว
ส่วนเรื่องชีวิตคู่ลืมได้เลย ทุกวันนี้ผมทำงานบ้านเองแทบทุกอย่าง ดูดฝุ่น ถูบ้าน ซักผ้า รีดผ้า ล้างห้องน้ำ แม้แต่รถของเค้าผมยังช่วยดูแล เวลาที่เค้าลำบากเรื่องเงินทองก็มีผมช่วย Support ตลอด เรื่องเงินผมไม่เคยรบกวนเงินทองของเมียสักบาท แต่สิ่งที่ผมได้คืออะไร... พอพูดถึงเค้าจะบอกว่าเค้าต้องดูแลลูก ไม่มีเวลาส่วนผมโตแล้วหาเอง ก็ไม่เป็นไรผมแค่แอบเฟลและแอบน้อยใจเล็กน้อย เรื่องค่าใช้จ่ายภายในบ้านผมดูแลหมด ค่าไฟ ค่าโทรศัพท์ ค่าเนต และอื่น ๆ มีแต่ค่าน้ำที่ไม่แพงเค้ารับผิดชอบไป
มาวันนี้ ตอนนี้ ผมยอมรับตรงๆ ว่าผมหมดแล้วกับสิ่งที่ผมเจอมาตลอด 10 ปี พร้อมเดินออกจากชีวิตเค้าเสมอ อยากลับไปใช้ชีวิตโสด เพราะเมื่อถึงบันปลายชีวิตผมกล้าพูดได้เลยว่าผมคงต้องตายอยากลำพังแน่นอน แต่ถ้าไม่ติดว่าผมมีลูกผมรักเค้ามาก ไม่อยากให้เค้าเป็นเด็กมีปัญหา ผมเลยอยากถามลูกที่พ่อแม่แยกทางกัน รู้สึกอย่างไรถ้าต้องมีฝ่ายหนึ่ง ที่เป็นพ่อต้องเดินออกมา
ผมวางแผนในใจว่าอยากให้ลูกสาวโตกว่านี้สักหน่อยแล้วค่อยย้ายออกมาอยู่คนเดียว แต่การทนอยู่แบบเดิมๆ มันก็เจ็บปวด เพราะไม่มีอะไรที่จะไปเปลี่ยนความคิด หรือพฤติกรรมของเค้าได้อีกแล้ว ผมอยากจบมากๆ ขนาดตอนที่พิมพ์อยู่ที่ทำงานเย็นนี้ยังคิดว่าไม่อยากจะกลับบ้านเลย ทุกวันนี้ถ้าไม่มีลูกผมคงเก็บข้าวของและจบกันไปนานแล้ว ผมเองคงพลาดที่ขอเค้าแต่งงานและมีลูกด้วยกัน คิดเสมอว่ามีลูกแล้วคงเปลี่ยนนิสัยได้แต่คงคิดผิด ผมควรทำยังไงดีทนต่อไปเพื่อลูก หรือเดินออกมาจากชีวิตเค้าซะ