ผมอายุ 31 ปี ครับ แต่งงานกับภรรยามา 12 ปี ผมทำเธอท้องสมัยเรียน จึงแต่งงานกัน แต่ไม่ได้ทิ้งการเรียนเรียนจบป.ตรีทั้งคู่ หลังจากนั้นก็มีลูกคนที่ 2ตอนนี้ ทั้งคู่อายุ 12ขวบ กับ 5ขวบ ผมมีอาชีพวิศวกรตั้งใจทำงานหาเงิน ไม่เคยกินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน ตลอดระยะเวลา 12 ปี แต่ด้วยอาชีพของผมทำให้ผมต้องออกมาทำงานไกลบ้าน ส่วนภรรยาผมก็ทำงานอยู่ใกล้บ้าน ทำให้เราต้องห่างกัน ระหว่างทางมีทะเลาะกันบ้างตามประสาผัวเมีย ปีหนึ่งเจอกัน 3-4 ครั้ง ชีวิตผมผ่านไปเร็วมาก ไม่ค่อยได้เจอเพื่อนทำแต่งานหาเงิน เงินเดือน 90% ผมโอนให้ภรรยาหมด มีเหตุการณ์ทะเลาะกันเมื่อ2ปีก่อนด้วยเรื่องอะไรผมจำไม่ได้แต่ผมก้มลงกราบเท้าภรรยาเพื่อขอให้เธอกลับบ้านกลางห้องน้ำหญิงในสถานีหมอชิต ครั้งนั้นเป็นฉนวนระเบิดที่ถูกจุด ในสมองผมคอยแต่คิดว่า ตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้ทั้งๆที่ใช้ชีวิตตามมาตรฐานผู้ชายดีๆคนหนึ่งจะทำได้ภรรยาผมขี้หึงมากคอยจ้องจับผิดตลอดเวลาทั้งๆที่ผมไม่เคยนอกลู่นอกทางซักครั้ง ครั้งหนึ่งเคยทะเลาะกับเพื่อนผู้หญิงในห้องเรียนผมจนผมไม่กล้าสู้หน้าเพื่อนๆ จนกระทั่งผมเรียนจบป.โทและ ภรรยาผมสอบบรรจุได้จึงเลือกมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ในปีนี้ ด้วยตำแหน่งหน้าที่เงินเดือนสูงทำให้ผมใช้ชีวิตอยู่กับงานมากกว่า งานเริ่มหนักมากผมเริ่มสูบบุหรี่เพราะเครียดแต่ไม่เคยให้ที่บ้านรู้ เริ่มดื่มเหล้าเพื่อเข้าสังคมเลียขาเจ้านาย แต่ไม่เคยเหลวไหลเรื่องผู้หญิง บางครั้งกลับบ้านดึกก็ทะเลาะกับภรรยา ทำให้ผมไม่อยากกลับบ้าน ถ้าถามว่าผมยังรักภรรยาไหม ผมไม่สามารถตอบได้แล้ว แต่ยังอยากให้เธอมีความสุข มีหน้าที่การงานที่ดี 2 ปีที่ผ่านมาผมพยามยามอยู่เพื่อลูกทั้งรู้สึกผิดที่ภรรยาเคยสวยหุ่นดีต้องเปลี่ยนไปหลังจากคลอดลูก จนมาถึงวันนี้ที่ผมคิดว่าผมใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไปไม่ไหวแล้ว มันทั้งเหนื่อย ทั้งท้อแท้ ไม่อยากทะเลาะกันแล้ว อยากใช้ชีวิตที่ตัวเองอยากทำจริงๆบ้าง (ในชีวิตผมเวลาว่างผมชอบเล่นเกม อ่านนิยาย ขับรถบิ๊กไบค์ เรียนต่อ ป.เอก แต่ตรงข้ามกับภรรยาที่ไม่ชอบซักอย่างและไม่สนับสนุนผมเลย) สุดท้ายจึงอยากให้ใครซักคนได้อ่านและหาหนทาง