เวลา…เป็นสิ่งสมมุติที่ทรงอานุภาพยิ่ง…
เพราะเวลาจะมีความยุติธรรมและเที่ยงตรงเสมอ…
เวลามีให้ทุกๆคนเท่าๆกันคือ 24 ชม.แต่บางคนไม่พอและบางคนมากเกินไป…
เวลามีสิ่งเดียวคือเดินหน้า…เดินไปเรื่อยๆ…
เวลาจึงถูกเปรียบเสมือนกับสายน้ำ ไปแล้วไม่กลับคืน…
หลายคนจึงยังจมปลักกับอดีต…และหลายคนก็เพ้อหาอนาคตที่ยังมาไม่ถึง…
แต่พระท่านสอนว่าให้อยู่กับปัจจุบัน…
เพราะสิ่งที่ผ่านไปแล้วไม่มีทางแก้ไขได้…อย่างมากก็ได้แต่เสียใจว่า"ไม่น่า"…
และแน่นอนไม่มีใครสามารถย้อนเวลาไปแก้ไขได้…
ท่านจึงสอนว่าให้ทำสิ่งในปัจจุบันให้ดีที่สุดเผื่ออย่างน้อยเราจะได้ไม่เสียใจเมื่อเวลาผ่านไป…
ท่านอาจารย์ผมจึงสอนเสมอๆว่า "โยมต้องทำแต่สิ่งดีๆ เพราะเมื่อย้อนคิดถึงอดีตจะได้มีแต่ความภาคภูมิใจ"
ชีวิตคนต้องโลดแล่นไป…พบเรื่องดีบ้างร้ายบ้าง เป็นธรรมดา…
อยู่ที่ว่าเราจะทำจิตให้ตั้งรับสิ่งที่เกิดนั้นอย่างไร ทำให้เราทุกข์แสนสาหัสหรือดีใจจนเสียสติ…
หลวงพ่อชาท่านจึงสอนว่าจะยินดีหรือยินร้ายมันก็ส่งผลต่อจิตเราเหมือนกัน…
การฝึกจิตให้เป็นกลางไม่หวั่นไหวกับสิ่งที่เข้ามาจึงเป็นสิ่งที่สำคัญ…
น่าเสียดายแม้จะนึกถึงคำสอนของครูบาอาจารย์เสมอ…แต่คนอุบลก็ยังจิตหลุดไปตามอารมณ์เสมอๆ…
เพราะความถือดีอยากเอาชนะ…และเมื่อชนะแล้วได้อะไร…
ชัยชนะบนทรากของความสูญเสียย่อมไม่คุ้มแน่นอน…
แต่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปย่อมเรียกกลับคืนมาไม่ได้…
นอกจากเกิดสติที่จะจดจำไม่ให้เกิดขึ้นอีก เพื่อที่จะได้ไม่เจ็บช้ำแล้วช้ำอีก…

ชีวิตยังต้องโลดแล่นไปเวลาก็ยังเดินต่อไป…
สร้างปณิธานในตัวเองให้ฮึกเหิม จะไม่ยอมแพ้กับอุปสรรคใดๆ…
จะเป็นคนหนึ่งที่ต่อสู้ทั้งศึกนอก(ความไม่เป็นธรรมต่างๆ)และศึกใน(กิเลสในใจเรา)…
จนกว่าจะสิ้นลม…

ฝากคาระวะนักสู้เพื่อประชาธิปไตยทุกๆท่าน…
คนอุบล