ชอบเหม่อ ชอบจินตนาการว่าตัวเองมีความสุขบางทีก็เผลอยิ้มออกมาโดยที่ตัวเองไม่รู้ตัว พอรู้สึกตัวก็ชอบเอาความจริงมาเปรียบเทียบ แล้วมาคิดว่าตัวเองคงไม่มีวันนั้น บางทีเหม่อจนเหมือนกลายเป็นคนความรู้สึกช้า จนญาติคิดว่าเรามีปัญหาทางจิต ไม่รู้ว่าเกี่ยวกันหรือเปล่า แต่มีอยู่ช่วงนึงได้รับความกดดันมาก(สำหรับผมในตอนนั้น)จากการถูกบังคับให้เรียน หลักสูตรนึง(ในสายตาหลายๆคนเป็นหลักสูตรที่ยากแต่ไม่ขอเปิดเผย) ต้องนอนดึกตื่นเช้า แบบว่า ตื่น ตี 3 อ่ะ แล้วก็เป็นคนที่ชอบกลุ่ม เก็บอะไรมาคิดมากคิดหนักตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนอยู่มหาลัย ก็เครียดกดดันบ่อยๆ อยากรู้ว่า อาการเหม่อหนักๆที่ผมเป็น มันคือเอฟเฟ็คจาก สภาพแวดล้อมแย่ๆ ในตอนเด็ก(พ่อแม่แล้วก็ญาติทะเลาะกันหนักๆให้เห็นบ่อยๆ) หรือจากการถูกกดดันหรือเปล่า? ผมไม่ได้พยายามหาเหตุผลมารองรับอาการที่ผมเป็นอยู่เองนะ แค่ประเมิณจากหลักการทางจิตวิทยา แต่คือในตอนนี้ผมรู้ตัวไง คือมันปกติหรือเปล่า? ผมอยากจะหาวิธีแก้ไข