ผมกับพ่อแม่ทะเลาะกันบ่อยมากครับ เรื่องที่ไม่เป็นเรื่องก็โดนด่า เวลาทะเลาะเสร็จผมก็เงียบไป ไม่กล้าพูดด้วย แต่ไม่กล้าเงียบนานอีก เพราะเคยเงียบนานแล้วท่านก็กรี๊ดลั่นบ้านแล้วก็บอกว่า"จะเอายังไงวะ!!!!!!" ผมก็เลยเงิบ ต้องกล้าพูดด้วยทั้งที่ยังเสียใจ ไม่รู่จะระบายขอคำปรึกษาที่ไหนแล้วครับ เลยขอโพสต์ในนี้ซักหน่อย
เรื่องที่อึดอัดใจก็เช่น(ยาวหน่อยแต่ผมขออนุญาติโพสต์ระบายหน่อยเถอะครับ)
1.มีอยู่วันนึงแม่ผมพูดเสียงดังเกินไป ผมแค่บอกว่าค่อยๆพูดก็ได้ แต่ท่านไม่พอใจเลยตะวาดผมแล้วกรี๊ด!!!ลั่นเลย ผมเลยรีบขอโทษ แล้วท่านก็เงียบไป
2. ผมซื้อนมกินวันละ2กล่อง กล่องละ12 บาท 2กล่อง24 บาท แต่วันนี้พ่อผมบอกว่า ทำไมไม่ซื้อแบบ6กล่อง 68 บาทไปเลย หัดมีความคิดซะบ้าง อย่าเซ่อ แล้วก็ขุดเรื่องอื่นๆมาพูดกับผมยาว ผมเลยถามท่านกลับว่าทำไมจะต้องว่าขนาดนี้ด้วย แค่พูดชี้แจงธรรมดาผมยินดีฟังเสมอ แล้วท่านก็เลยบอกว่า "ก็มืงโง่!่"ผมเลยจุกเลย ไม่กล้าพูดด้วย ท่านก็บ่นต่ออีกนิดแล้วก็เงียบไป
3.แทบทุกครั้ง เวลาแม่ดูทีวีหรือว่าฟังเรื่องดีของคนเพื่อนบ้าน จะชอบทำเสียงหึมๆตลอด แล้วก็บอกว่า "ไม่เคยคิดอะไรทั้งนั้น!"ตอนดูทีวีก็เหมือนกัน เอาแต่บ่นลอยๆอยู่ได้ว่า ไม่ทำ...(คำหยาบ)ไรเลย ผมก็ไม่สนใจ
4.ทุกครั้งที่ผมเสียใจ พ่อกับแม่จะปล่อยผมไว้แบบนี้ แต่พอเวลาเพื่อนบ้านทะเลาะกับลูกเขา แม่ผมเป็นทุกข์ด้วย ร้องไห้ตามเพื่อนบ้าน
5.พ่อผมเคยเอาของเล่นที่ผมรักไปให้ลูกเพื่อนบ้าน ผมร้องไห้เสียใจบอกกับพ่อว่าทำไมต้องทำแบบนี้ พ่อก็ไม่สนใจผม
6.ลูกเพื่อนบ้านเรียนเก่ง พ่อแม่ชม แต่ผมไม่ใช่คนเรียนเก่งหรอกครับ แค่ครึ่งๆกลาง ผมก็อยากเรียนเก่งเหมือนกัน แต่โดนเอาไปเปรียบเทียบ
7.หน้าที่ในบ้านผมคือ รีดผ้าทั้งของพ่อแม่แล้วก็ผม ล้างจานทุกมื้อ ช่วยซักผ้ากับพ่อ คือช่วยบิดแห้ง ซักน้ำเปล่า แต่เวลาโดนพ่อแม่ด่า ท่านบอกว่าผมไม่เคยห่วงใยไม่เคยช่วยอะไรเลย ผมก็ไม่กล้าเถียงอีกกลัวโดนตะวาด!?
8.ครั้งนึงผมไม่สบาย ปรึกษาพ่อว่าจะไปหาหมอ แต่พ่อบอกว่าเดี๋ยวก็หาย ผมก็แค่บอกว่าผมกะว่าจะไปให้ตรวจเพื่อแน่ใจ พ่อก็บอกว่าตามใจ บอกว่าผมจริตคิดไปเอง ผมก็บอกว่าไม่ใช่อย่างนั้น พ่อก็ต่อว่าผมยาวตามเดิม แม่ก็เลยกรี๊ดด่าผมว่า ไอ้...กูจะบ้าตายกับแล้ว!!!!!! ผมเลยรีบขอโทษ แม่ก็สอนผมว่าหัดใจเย็นๆซะบ้าง บอกให้ผมสวดมนต์ ท่านก็สวดมนต์นะครับ สวดบ่อยมากๆๆๆๆ
อีกเยอะครับ ไม่อยากเล่าแล้ว เล่าไปร้องไห้ไปด้วย ผมมันคนอ่อนแอครับ แค่เพื่อนยังหาปรึกษายากเลยครับ ผมเลยพิมพ์ระบายในนี้เป็นครั้งแรก
แต่บางครั้งผมก็ยอมรับผิดแล้วขอโทษท่านนะครับ แต่บางครั้งก็เคยเถียง แต่ไม่ได้พูดคำหยาบใส่เลยวันนี้ก็ไม่เคยพูดคำหยาบ ทนมาตลอด แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เคยเครียดหนักจนเวียนหัวไม่สบายเลยครับ
ผมไม่ใช่ลูกแท้ๆนะครับ เป็นเพียงหลานที่ท่านเก็บมาเลี้ยง แต่ผมเรียกท่านทั้งสองว่าพ่อแม่ พ่อแม่ที่แท้จริงแยกทางกันไปแล้วครับ ผมนับถือท่านเหมือนพ่อแม่ เวลาผมโกรธท่านผมก็เตือนสติตัวเองตลอดว่าเราจะไม่ทอดทิ้งท่าน แล้วก็นึกถึงพระอริยเจ้าที่ท่านสอนเทศว่าการฆ่าตัวตายเป็นกรรมหนัก การเนรคุณเลวยิ่งกว่าหมา ผมเลยพยายามปลงแต่ก็ทำไม่ได้บางเรื่อง แต่ผมไม่ฆ่าตัวตายอยู่แล้วครับ แล้วก็ไม่คิดทรยศ มีแค่เครียดจนนอนไม่หลับ ผมเหนื่อยแล้วครับ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี งานก็ยังไม่ได้ทำ เรียนอยู่ ได้แต่คิดว่าจากนี้ไปจะตั้งใจเรียนให้หนักจะได้มีงานดีๆทำ แต่จิตใจผมเศร้าเหลือเกิน TT
แต่บางครั้งผมก็ยอมรับผิดแล้วขอโทษท่านนะครับ แต่บางครั้งก็เคยเถียง แต่ไม่ได้พูดคำหยาบใส่เลย ทนมาตลอด แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เคยเครียดหนักจนเวียนหัวไม่สบายเลยครับ
(ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำที่เพื่อนๆสมาชิกให้คำปรึกษาแนะนำนะครับ)
ทะเลาะกับพ่อแม่ ท้อจนหมดกำลังใจแล้วครับ :'(
เรื่องที่อึดอัดใจก็เช่น(ยาวหน่อยแต่ผมขออนุญาติโพสต์ระบายหน่อยเถอะครับ)
1.มีอยู่วันนึงแม่ผมพูดเสียงดังเกินไป ผมแค่บอกว่าค่อยๆพูดก็ได้ แต่ท่านไม่พอใจเลยตะวาดผมแล้วกรี๊ด!!!ลั่นเลย ผมเลยรีบขอโทษ แล้วท่านก็เงียบไป
2. ผมซื้อนมกินวันละ2กล่อง กล่องละ12 บาท 2กล่อง24 บาท แต่วันนี้พ่อผมบอกว่า ทำไมไม่ซื้อแบบ6กล่อง 68 บาทไปเลย หัดมีความคิดซะบ้าง อย่าเซ่อ แล้วก็ขุดเรื่องอื่นๆมาพูดกับผมยาว ผมเลยถามท่านกลับว่าทำไมจะต้องว่าขนาดนี้ด้วย แค่พูดชี้แจงธรรมดาผมยินดีฟังเสมอ แล้วท่านก็เลยบอกว่า "ก็มืงโง่!่"ผมเลยจุกเลย ไม่กล้าพูดด้วย ท่านก็บ่นต่ออีกนิดแล้วก็เงียบไป
3.แทบทุกครั้ง เวลาแม่ดูทีวีหรือว่าฟังเรื่องดีของคนเพื่อนบ้าน จะชอบทำเสียงหึมๆตลอด แล้วก็บอกว่า "ไม่เคยคิดอะไรทั้งนั้น!"ตอนดูทีวีก็เหมือนกัน เอาแต่บ่นลอยๆอยู่ได้ว่า ไม่ทำ...(คำหยาบ)ไรเลย ผมก็ไม่สนใจ
4.ทุกครั้งที่ผมเสียใจ พ่อกับแม่จะปล่อยผมไว้แบบนี้ แต่พอเวลาเพื่อนบ้านทะเลาะกับลูกเขา แม่ผมเป็นทุกข์ด้วย ร้องไห้ตามเพื่อนบ้าน
5.พ่อผมเคยเอาของเล่นที่ผมรักไปให้ลูกเพื่อนบ้าน ผมร้องไห้เสียใจบอกกับพ่อว่าทำไมต้องทำแบบนี้ พ่อก็ไม่สนใจผม
6.ลูกเพื่อนบ้านเรียนเก่ง พ่อแม่ชม แต่ผมไม่ใช่คนเรียนเก่งหรอกครับ แค่ครึ่งๆกลาง ผมก็อยากเรียนเก่งเหมือนกัน แต่โดนเอาไปเปรียบเทียบ
7.หน้าที่ในบ้านผมคือ รีดผ้าทั้งของพ่อแม่แล้วก็ผม ล้างจานทุกมื้อ ช่วยซักผ้ากับพ่อ คือช่วยบิดแห้ง ซักน้ำเปล่า แต่เวลาโดนพ่อแม่ด่า ท่านบอกว่าผมไม่เคยห่วงใยไม่เคยช่วยอะไรเลย ผมก็ไม่กล้าเถียงอีกกลัวโดนตะวาด!?
8.ครั้งนึงผมไม่สบาย ปรึกษาพ่อว่าจะไปหาหมอ แต่พ่อบอกว่าเดี๋ยวก็หาย ผมก็แค่บอกว่าผมกะว่าจะไปให้ตรวจเพื่อแน่ใจ พ่อก็บอกว่าตามใจ บอกว่าผมจริตคิดไปเอง ผมก็บอกว่าไม่ใช่อย่างนั้น พ่อก็ต่อว่าผมยาวตามเดิม แม่ก็เลยกรี๊ดด่าผมว่า ไอ้...กูจะบ้าตายกับแล้ว!!!!!! ผมเลยรีบขอโทษ แม่ก็สอนผมว่าหัดใจเย็นๆซะบ้าง บอกให้ผมสวดมนต์ ท่านก็สวดมนต์นะครับ สวดบ่อยมากๆๆๆๆ
อีกเยอะครับ ไม่อยากเล่าแล้ว เล่าไปร้องไห้ไปด้วย ผมมันคนอ่อนแอครับ แค่เพื่อนยังหาปรึกษายากเลยครับ ผมเลยพิมพ์ระบายในนี้เป็นครั้งแรก
แต่บางครั้งผมก็ยอมรับผิดแล้วขอโทษท่านนะครับ แต่บางครั้งก็เคยเถียง แต่ไม่ได้พูดคำหยาบใส่เลยวันนี้ก็ไม่เคยพูดคำหยาบ ทนมาตลอด แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เคยเครียดหนักจนเวียนหัวไม่สบายเลยครับ
ผมไม่ใช่ลูกแท้ๆนะครับ เป็นเพียงหลานที่ท่านเก็บมาเลี้ยง แต่ผมเรียกท่านทั้งสองว่าพ่อแม่ พ่อแม่ที่แท้จริงแยกทางกันไปแล้วครับ ผมนับถือท่านเหมือนพ่อแม่ เวลาผมโกรธท่านผมก็เตือนสติตัวเองตลอดว่าเราจะไม่ทอดทิ้งท่าน แล้วก็นึกถึงพระอริยเจ้าที่ท่านสอนเทศว่าการฆ่าตัวตายเป็นกรรมหนัก การเนรคุณเลวยิ่งกว่าหมา ผมเลยพยายามปลงแต่ก็ทำไม่ได้บางเรื่อง แต่ผมไม่ฆ่าตัวตายอยู่แล้วครับ แล้วก็ไม่คิดทรยศ มีแค่เครียดจนนอนไม่หลับ ผมเหนื่อยแล้วครับ ไม่รู้จะทำอย่างไรดี งานก็ยังไม่ได้ทำ เรียนอยู่ ได้แต่คิดว่าจากนี้ไปจะตั้งใจเรียนให้หนักจะได้มีงานดีๆทำ แต่จิตใจผมเศร้าเหลือเกิน TT
แต่บางครั้งผมก็ยอมรับผิดแล้วขอโทษท่านนะครับ แต่บางครั้งก็เคยเถียง แต่ไม่ได้พูดคำหยาบใส่เลย ทนมาตลอด แต่วันนี้ไม่ไหวแล้วจริงๆ เคยเครียดหนักจนเวียนหัวไม่สบายเลยครับ
(ขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคำที่เพื่อนๆสมาชิกให้คำปรึกษาแนะนำนะครับ)