คำโปรยห้วงฝันวันรัก : [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้'กิรณา' ย้ายมาอยู่บ้านหลังใหม่ได้เพียงไม่นาน แต่แล้วชีวิตกลับต้องพลิกผันเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าวันหนึ่ง หล่อนได้ข้ามผ่านไปยังช่วงเวลาอนาคต!

ภายใต้ความลึกลับของกาลเวลาที่ชวนพิศวงนั้น ไม่มีสิ่งใดเลวร้ายไปกว่าการที่หญิงสาวต้องมารับรู้ถึงการจากไปอย่างกะทันหันของบุพการี โดยไร้ซึ่งต้นสายปลายเหตุ 'ดรัล' ในฐานะเพื่อนบ้านที่แสนดี แม้จะไม่ค่อยถูกชะตากับสาวข้างบ้านอย่างกิรณาตั้งแต่แรกพบเสียเท่าไหร่ แต่จำต้องยื่นมือเข้ามาช่วยคลี่คลายเงื่อนงำที่เกิดขึ้น

อดีต ปัจจุบัน อนาคต...เหตุการณ์ในช่วงเวลาใดกันแน่ที่มีแต่ความหลอกลวง...

***นิยายรักโรแมนติก แนวไซไฟฆาตกรรมซ่อนเงื่อน***
บทที่ 1: [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/36562845
บทที่ 2(1) : [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/36566201
บทที่ 2(2) : [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/36569823
บทที่ 3 : [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://ppantip.com/topic/36586691






                “เดี๋ยวก่อนเมเปิ้ล เมเปิ้ล !”

                กิรณายังอยู่ในกาลเวลาอนาคต รีบวิ่งมาหาสาวบ้านฝั่งตรงข้ามทั้งที่ยังไม่ทันจอดรถดีด้วยซ้ำ

                รายนั้นกำลังเปิดประตูรั้วออกจากบ้านพอดี เห็นกิรณากลับมาบ้านเท่านั้นก็เบิกตาโพลงราวเห็นผี หน้าตาตื่นรีบปิดประตูรั้ว หากไม่ทันกิรณาที่ยื้อประตูรั้วไว้ได้ทัน

                “เป็นอะไร ทำไมเห็นหน้าฉันแล้วต้องหนีเข้าบ้านด้วย”

                “ขะ...ใครบอกว่าหนี” เมเปิ้ลแหวกลับมาทันควัน ยังคงดึงดันจะปิดประตู

                พลันนั้น กิรณาต้องชะงักไปเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นรอยช้ำสีม่วงขนาดใหญ่รอบคอขาวเนียนนั้น ที่ข้อมือของเด็กสาวตรงหน้าก็มีลักษณะเดียวกัน นั่นเองเมเปิ้ลถึงได้รีบชักมือกลับ ไขว้ไว้ด้านหลังแทนทำนองไม่ต้องการให้อีกฝ่ายเห็น ปั้นหน้านิ่งกลบเกลื่อน

                “ป้ามีอะไรก็รีบๆ พูดมา ฉันง่วงแล้วจะไปนอน”

                “นอน ?”

                กิรณาทวนคำอย่างไม่เชื่อหู กำลังเอะใจในรอยช้ำนั้นเลยเคืองขุ่นสาวบ้านตรงข้ามขึ้นมาอีกรอบ

                “นอนอะไร ฉันเพิ่งเห็นเธอกำลังจะออกจากบ้าน”

                “นั่นมันเมื่อกี้ แต่ตอนนี้...เอ่อ...เปลี่ยนใจแล้ว”

                “เธอไม่ต้องมาโกหก ฉันรู้นะว่าหลายวันมานี้เธอจงใจหลบหน้าฉัน” กิรณาพูดออกมาตรงๆ

                ก็ตั้งแต่หล่อนมาอยู่ในกาลเวลาอนาคตเจอสาวบ้านตรงข้ามแทบนับครั้งได้ แถมอีกฝ่ายพอเห็นหน้าหล่อนทีไรเป็นต้องมีท่าทีตกใจ รีบผลุบหายเข้าไปในบ้านตลอด แบบนี้ไม่ให้เรียกว่า ‘จงใจหลบหน้า’ แล้วจะให้เรียกว่าอะไรล่ะ

                เมเปิ้ลเงียบ ไม่ค้าน ไม่ตอบโต้หรือแหกปากโวยวายกลับมาเหมือนเคย ซึ่งผิดวิสัยเจ้าหล่อนมาก !

                หากกิรณาไม่อยากมัวเสียเวลาชวนสาวบ้านตรงข้ามทะเลาะด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว จากที่ดรัลเล่า เมเปิ้ลเป็นเป้าหมายสำคัญอีกคนที่จะช่วยคลี่คลายข้อสงสัยทั้งหมดของหล่อนได้เลยถามเข้าประเด็น “ฉันอยากคุยกับเธอเรื่องในวันเกิดเหตุที่บ้านฉันคราวก่อน เธอพอจะสะดวกคุยกับฉันรึเปล่า”

                “เอ่อ...ฉัน” เมเปิ้ลผลุบสายตาลงต่ำ

                “ฉันก็บอกตำรวจไปหมดแล้วนี่ ถ้าเธออยากรู้อะไรก็ไปถามตำรวจเอาเองสิ”

                ว่าแล้วเมเปิ้ลก็ทำท่าจะปิดประตูรั้วท่าเดียว ทั้งสองเลยยื้อยุดฉุดกระชากกัน สุนัขของเมเปิ้ลก็เดือดร้อนด้วย เห่าดังแสบแก้วหูมาจากระเบียงบ้าน ตอนนั้นเองเรียกความสนใจจากกิรณาหันมอง ลืมไปเสียสนิทว่าสาวบ้านตรงข้ามเลี้ยงบอดี้การ์ดประจำบ้านไว้ และมันกำลังทำหน้าที่อย่างดีเห่าไล่แขกไม่ได้รับเชิญอย่างกิรณาเพื่ออารักขาเจ้านายของมัน

                แต่แล้ว ‘แขกไม่ได้รับเชิญ’ ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นสุนัขที่กำลังเห่าไล่อยู่นั้น กลับเป็นสุนัขพันธุ์ชิสุ สีน้ำตาลเข้ม ไม่ใช่สุนัขพันธุ์พูเดิล สีขาว

                “เธอซื้อหมาตัวใหม่มาเลี้ยงตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วเจ้าพูเดิลสุดที่รักของเธอล่ะ หายไปไหน”

                ไม่เพียงถาม กิรณายังเสียมารยาทมองเข้าไปในบ้าน สอดส่ายสายตามองหา เท่านั้นแหละเมเปิ้ลก็ฉุนกึก ไม่ฟังเสียงใครหน้าไหนทั้งนั้นผลักกิรณากระเด็น กระชากประตูรั้วปิดใส่หน้า !

                กิรณาหัวเสียเดินกลับเข้ามาในบ้าน กระแทกตัวลงนั่งบนโซฟาห้องรับแขก

                หล่อนมากาลเวลาอนาคตคราวนี้ อุตส่าห์หมายมั่นว่าต้องสืบเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ได้ แต่ก็ต้องเจ็บใจตัวเองที่ยังล่องลอยเหมือนเดิม ตั้งแต่ที่โรงพยาบาลแล้ว หล่อนอุตส่าห์หุนหันพลันแล่นวางสายดรัล ขับรถไปหาทิวัตถ์ที่คอนโด แต่เพื่อนกลับไม่อยู่ โทรศัพท์ไปหาเพื่อนก็ปิดเครื่องอีกตามเคย

                กิรณามั่นใจว่าทิวัตถ์ต้องรู้เรื่องที่เกิดขึ้นกับบิดามารดาหล่อน ไม่อย่างนั้นจะมีรถเพื่อนอยู่แถวนั้นได้ไงล่ะ บางทีทิวัตถ์อาจมาหาหล่อนที่บ้านตามวิสัยก็ได้

                ไหนๆ กลับบ้านมาก็ไม่ได้เรื่องจากเมเปิ้ลแล้ว กิรณาเลยลองโทรศัพท์ไปหาทิวัตถ์อีกรอบ คราวนี้หล่อนโทร.ไปถามที่โรงแรมของอาเพื่อนด้วย เผื่อรายนั้นกำลังช่วยงานอาชายอยู่ที่นั่น แต่พนักงานโรงแรมก็บอกว่าทิวัตถ์ไม่ได้เข้ามาทำงานเช่นกัน...

                 นาฬิกาสร้อยคอสีสนิมทองเหลือง ฉลุลายสไตล์โบราณ ที่กิรณาสวมใส่เป็นเครื่องประดับติดกาย บอกเวลาว่าจวนมืดค่ำเข้าไปทุกที หญิงสาวดูเวลาก็ถอนใจออกมาอย่างเซ็งๆ เอื้อมมือไปหยิบปฏิทินที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆ เพื่อเปิดย้อนดูความทรงจำที่ผ่านมาของตัวเอง แต่มือกลับไปปัดโดนของแถวนั้นตกพื้นเลยลุกก้มเก็บ จังหวะนั้น แสงวาววับบางอย่างบนพื้นใต้โซฟาชวนให้กิรณาเอะใจ มีต่างหูคริสตัลข้างหนึ่งหล่นอยู่ ข้างๆ มีขวดยารักษาโรคหอบหืดของบิดานอนกลิ้งอยู่ไม่ห่าง