บทที่ 1 หากันจนเจอ     https://ppantip.com/topic/36569313

บทที่ 2 อาจจะเป็นคนนี้


ครั้งนี้แปลกแรกรู้จักก็อีกแบบ
พอรู้จักจนอิงแอบถวิลหา
รู้สึกเหมือนเธอจะเข้าใจฉันตลอดมา
เพียงแต่เราไม่กล้าจะเผยใจ

หรือว่าคนที่ใช่คือใกล้ชิด
พอหวลคิดก็ไม่น่าเป็นไปได้
แต่พอต่างคนต่างผ่านเรื่องวุ่นวาย
จึงเข้าใจความรักได้ไม่ยากเย็น

สองเราต่างผ่านพายุแห่งชีวิต
กระหน่ำจิตกระหน่ำใจให้ยากเข็ญ
มีเพียงน้ำตาที่กระเด็น
มันจึงเป็นฝันร้ายของสองเรา

เพียงแต่ว่าวันนี้เราเข้าถึง
ใครคนหนึ่งคนนั้นที่คอยเฝ้า
มาเฉลยว่าเธอก็ฝันเบาเบา
พอนานเนาใจเราก็ตรงกัน

เพียงแต่ยังมีบางอย่างมาขวาง
ความเมินหมางแต่ก่อนเก่าเราเคยหวั่น
เรื่องร้ายๆที่เธอเคยเจอทุกวัน
ทำให้เธอนั้นยังกลัวๆ

จริงๆฉันก็เข้าใจในยามนี้
เป็นยามที่เราเข้าใจโลกไปทั่ว
แต่บางครั้งในใจกลับมืดมัว
เพราะความกลัวความเจ็บมันเหน็บใจ

อย่างไรซะฉันไม่บังคับเธอหรอก
แต่ขอบอกว่าอยากอยู่เคียงใกล้
เธอก็คงเหมือนฉันทุกวันไป
เพียงแต่กลัวความช้ำใจเหมือนก่อนมา

ฉันก็ยังคงหวังอยู่ห่างๆ
รักคงไม่จืดจางและห่างหา
ฉันเข้าใจว่าเธอต้องใช้เวลา
ให้หัวใจนำพาก่อนฟ้ามัว...