จังหวัดลำปาง อำเภอะแม่เมาะ... ชุมชนแฟลตบ้านพักพนักงานรัฐวิสาหกิจ การไฟการไฟฟ้าฝ่ายผลิต(กฟผ.)
         
                 ตอนสายของวันเสาร์วันหนึ่ง...
         
                โพละ !

"ตายๆๆ !... ทำไมซนกันอย่างนี้ล่ะลูก ! ดูสิ เสียหายหมดเลยเห็นมั้ย !?... ป่ะๆ พากันไปเล่นข้างล่างเลย
ก่อนที่จะโดนตีก้นกันทั้งสามคน... ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ !!"

                จุ๊บแจง เด็กหญิงวัยหกขวบกับเพื่อนของเธอกลัวโดนตีและรีบวิ่งออกห้องพักไป หลังจากที่โดนเอ็ดเพราะเล่นไล่จั๊กจี้กันในห้องพักซึ่งก็คับแคบอยู่แล้ว จนไปชนถาดขนมจีบบนโต๊ะที่แม่ของเธอห่อเรียงไว้ตกกระจายหมด

"โฮ้ย !!.... ซนกันเป็นลิงเป็นค่างเลยเด็กพวกนี้ ! "

                จุ๊บแจงกับเพื่อนเร่งสปีดในการวิ่งลงบันไดแฟลตเมื่อได้ยินเสียงแม่ของเธอบ่นไล่หลังมา
           
                สนามเด็กเล่น... ในเรือโยกอันกว้าง หนึ่งในเครื่องเล่นของสนาม

"นี่ เล่นอะไรกันดีล่ะ ? คิดออกกันรึยัง ?" เจินเจิน หนึ่งในเด็กหญิงทั้งสามคนเอ่ยขึ้น หลังจากทั้งหมดเงียบกันไปสักครู่หนึ่ง
"ไม่อ่ะ... อะไรก็เล่นไปหมดแล้ว เม็ดต้อยติ่งที่แฟลตน้าเดือนก็หมด จะเล่นอะไรอีกดีล่ะ ? " มารีอาตอบพลางหันไปถามจุ๊บแจง
"ไม่รู้สิ... กลับบ้านมั้ง ? ตอนนี้มันเหมือนเป็นเวลากินข้าวแล้วนะ"  แม้แต่จุ๊บแจงเองก็หมดไอเดีย จุ๊บแจงเป็นเด็กที่มีความ
           เป็นผู้ใหญ่มากที่สุดในกลุ่ม เธอจึงกลายเป็นผู้นำกลุ่มไปโดยปริยาย
"จริงด้วย  รู้สึกหิวข้าวแล้วเหมือนกัน"

                แล้วก็มีกลุ่มเด็กผู้ชายสามคนเดินเข้ามาที่กลุ่มของจุ๊บแจง

"นี่ ! ถ้านึกไม่ออกว่าจะเล่นอะไร... ไปกับพวกเราเอาป่าว !?"

                 เด็กชายกลุ่มนี้เป็นเด็กดื้อประจำแฟลตที่อยู่ถัดไปจากแฟลตของจุ๊บแจง มีวีรกรรมในการสร้างความเสียหายมาแล้วอย่างโชกโชน จนผู้ใหญ่หลายๆคนเอือมระอาในความดื้อของพวกเขา

"อะไร นายเต้ ? พวกนายมาทำไม !?"

                เจินเจินยืนขึ้นเท้าสะเอวถามด้วยท่าทางที่ไม่ต้อนรับ แล้วก็เสียการทรงตัวจนนั่งลงไปอย่างเดิมเพราะกำลังอยู่ในเรือโยก ทำให้เต้และลูกสมุนของเขาหัวเราะเยาะเจินเจินจนเธออาย หน้าแดงก่ำและบูด

"จะไปไหนของนายล่ะ ? พวกเราจะกลับบ้านแล้ว หิวข้าว"  จุ๊บแจงหัวหน้ากลุ่มออกโรง
"ช่าย ! พวกเราไม่อยากเล่นกับพวกนายหรอก... แบร่ !" มารีอาเสริมขึ้นแล้วแลบลิ้นใส่กลุ่มเด็กแสบ
"โด่ ! ...พวกเธอนี่น่าเบื่อจัง เราว่าจะหาคนเพิ่มซะหน่อย... พวกเรากำลังจะไปผจญภัยกันนะ รู้ป่าว ?
  สนุกกว่าเล่นอะไรแบบพวกเธออีก" เต้บ่นพลางเกาหัว
"ก็ไปหาคนอื่นสิ... พวกเราจะกลับบ้านไปกินข้าว" จุ๊บแจงปฏิเสธอย่างไม่ไยดี
"ก็ไม่มีใครมาเลยนี่นา เราเห็นแต่พวกเธอนี่แหละ"
"ก็พวกนายมันนิสัยไม่ดีน่ะสิ เลยไม่มีใครอยากเล่นด้วย" เจินเจินพูดออกมาบ้างเพื่อจะแก้เผ็ดเต้
"โด่ .... ตามใจ ! เล่นเป็นผู้หญิงต่อไปเหอะ !... ป่ะ พวกเราลูกผู้ชาย ไปกันเองก็ได้ อย่าไปสนใจพวก
  ผู้หญิงอ่อนแอเลย"

                 เต้ออกอาการหัวเสีย ผิดหวังในการหาสมาชิกเพิ่มเพื่อร่วมการผจญภัยของเขา ไม่มีใครอยากเล่นกับเขาและพวกตามที่เจินเจินพูดจริงๆ เพราะเด็กทั้งหลายเคยโดนกลุ่มของเต้แกล้งและรังแกกันมาแล้วถ้วนหน้า

"แบร่ๆๆๆๆ !!" เจินเจินและมารีอาพร้อมใจกันแลบลิ้นไล่หลังพวกของเต้ที่กำลังเดินจากไป
"นี่.. พวกเราไปกันเถอะ ตอนเย็นค่อยมาเจอกันที่นี่นะ"
"จ้า !"
         
                เมื่อจุ๊บแจงนัดเพื่อนของเธอเสร็จแล้ว เด็กหญิงทั้งหมดก็แยกย้ายกันกลับห้องพัก ซึ่งเป็นบ้านตามความรู้สึกของพวกเด็กๆทั้งหลายในชุมชน รวมถึงพวกเธอด้วย

                ช่วงกลางวันในวันต่อมา... แฟลตหมายเลข 314

                แฟลต 314 เป็นแฟลตที่อยู่ในบริเวณวงนอกของพื้นที่ชุมชน อยู่ติดชายป่าอันทึบ มีผู้อยู่อาศัยน้อย บางชั้นไม่มีผู้อยู่อาศัยเลย โดยเฉพาะชั้นบนสุดซึ่งเป็นชั้นสี่
                ตึกแฟลตที่เป็นบ้านพักของพนักงาน กฟผ. นั้น มีสี่ชั้น แต่ละชั้นมีสี่ห้อง มีเลขห้องเรียงไปตามจำนวน เช่น ชั้นที่สอง ก็เรียงเลขห้องเป็น 21, 22, 23 และ 24 เป็นต้น

"แหวะ ! เหม็นจัง... นี่เหรอห้องอาถรรพ์ของนายน่ะ ? สกปรกที่สุด !" จุ๊บแจงผงะเพราะกลิ่นที่มากระทบจมูกของเธอ

               กลุ่มเด็กหญิงเอามือปิดจมูก หน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความขยะแขยงทันทีที่พวกเธอกับกลุ่มของเต้มาถึงหน้าห้อง 44 ชั้นที่สี่ของตึก ซึ่งประตูทั้งหมดของห้องเปิดอ้าทิ้งไว้ ภายในห้องโล่ง มืดสลัว ที่พื้นมีกองหนังสือผุๆและของเก่าๆกระจัดกระจาย  รกระเกะระกะ หลอดไฟแตกหมด หน้าต่างมีผ้าม่านเก่าๆมุงไว้ ตู้เสื้อผ้าโลหะประจำห้องเต็มไปด้วยสนิม ฟูกนอนประจำห้องเก่าและฉีกขาดจนเห็นใส้นุ่นที่อยู่ภายใน คราบสีผนังห้องที่ลอกลงเกลื่อนกล่น ฝุ่นจับไปทุกที่ กลิ่นสาบของอึและฉี่แมวที่ใช้ห้องนี้เป็นที่อยู่ในบางเวลา ตลบฟุ้งไปทั่วห้อง

"ห้องนี้แหละ เราได้ยินผู้ใหญ่พูดกันมาแบบนั้น... มาเถอะ เข้าไปสำรวจกัน"

              เด็กชายเต้ ผู้กำลังจินตนาการว่า เขาคือผู้นำกลุ่มผจญภัยอวกาศเหมือนพระเอกในหนังฝรั่งแนวไซไฟผจญภัยเรื่องหนึ่ง ที่เขาชอบดูซ้ำๆซากๆ มือถือไฟฉาย ก้าวเท้าออกนำกลุ่มเด็กทั้งหมดเดินเข้าไปในห้อง เด็กทั้งหกคนเดินสำรวจไปทั่วพื้นที่ในห้อง ทั้งระเบียงหลังห้อง ห้องน้ำ และห้องนอนสองห้อง พวกเด็กชายแยกกันสำรวจ หยิบจับและค้นสิ่งของต่างๆขึ้นมาดู ในขณะที่พวกเด็กหญิงเกาะกลุ่มกัน ยืนดูสิ่งที่พวกเด็กชายทำกันอยู่ เต้ปัดฝุ่นสิ่งของที่กะว่าจะเอาไปด้วยหลังจบการสำรวจ วางกองรวมไว้ที่กลางห้องโถง

              ทันใดนั้น... ! ก็มีลมพัดแรง ประตูหน้าห้องและประตูระเบียงหลังห้องปิดดังสนั่น ขังเด็กๆไว้ในห้องพักร้างอันมืดสลัวนั้น !
         
              ปั้งงงง !!!!  ปั้งงงง !!!!

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด !!!!"



                 ยี่สิบปีต่อมา... กรุงเทพมหานคร... กลางดึก

"ห๊ะ !!!...."

                 จุ๊บแจงสะดุ้งตื่นลุกขึ้นมากลางดึก ทั่วทั้งตัวชุ่มไปด้วยเหงื่อจนที่นอนและผ้าห่มชื้นไปหมด ทอดถอนใจ และเอามือลูบหน้าอันมันเยิ้มเพราะเหงื่อ มองนาฬิกาปลุกดิจิตอลที่มีตัวเลขบอกเวลาอยู่ที่ 01:44 AM

"อีกแล้ว... เฮ้อ... พอฝันร้ายที่ไร ต้องฝันเกี่ยวกับห้องบ้านั่นทุกที... เมื่อไหร่จะออกไปจากหัวซะทีนะ"

                 เธอบ่นพึมพำสีหน้าเคร่งเครียด แล้วลุกออกจากเตียง เปิดไฟในห้อง เปิดเครื่องเล่นmp3 เดินออกไปที่ระเบียงหลังห้อง
อพาร์ทเม้นหรูที่เธอพักอาศัยอยู่กลางกรุง จุดบุหรี่สูบ ยืนกอดอกมองดูเมืองกรุงยามราตรีที่ไม่เคยหลับไหลไปกับคน
                 จุ๊บแจง บัดนี้มีลุ๊คทอมบอย ดูเป็นสาวมั่น ซอยผมสั้น ย้อมผมไฮไล้ท์เป็นสีทองสลับม่วง เจาะหูข้างขวา เธอเรียนจบเพียงวุฒิ ปวส. และออกทำงานโดยที่ไม่ได้เรียนต่อมหาวิทยาลัย เธอเลือกที่จะทำงานมากกว่าเรียนต่อ เธอต้องการพึ่งตนเองและเป็นที่พึ่งของครอบครัวให้เร็วที่สุด เพราะครอบครัวของเธอแตกแยก พ่อของเธอทิ้งครอบครัวไปมีครอบครัวใหม่  ทิ้งให้แม่ของเธอต้องมาอยู่กับยายที่บ้านเดิมในจังหวัดเชียงราย แม่ของเธอมีอาชีพขายอาหารจำพวกติ่มซำอยู่ที่นั่น
                 ในกรุงเทพฯ เมืองหลวง จุ๊บแจงทำงานและลาออกมาหลายงาน มีประสปการณ์ทั้งที่ดีและไม่ดีมาอย่างโชกโชน ล่าสุดตอนนี้ จุ๊บแจงได้เป็นนักธุกิจขายตรงของบริษัทๆหนึ่ง ซึ่งเธอประสบความสำเร็จและกำลังเป็นไปด้วยดี เธอเลี้ยงแม่กับยายและตัวเธอเองด้วยรายได้อันล้นเหลือ เป้าหมายต่อไปของเธอคือ ซื้อบ้านสเป็คที่พอดีหลังหนึ่งเป็นของตัวเองในกรุงเทพฯ เพราะเธอไม่ได้ใส่ใจในเรื่องการมีคู่ครองสักเท่าไหร่ ตามประสาผู้หญิงรุ่นใหม่ ที่ทำมาหากินด้วยตัวเอง และเพราะเธอเคยมีประสบการณ์ที่ไม่ดีในสถาบันครอบครัว

"ฮัลโหล เต้... เป็นไงบ้าง?"
"ไงจุ๊บแจง โทรมาตรงเวลาพอดีเลยนะ"
"ตกลงว่าไง เอาด้วยรึเปล่า ?"
"แน่นอน เอาสิ... เจอกันที่ร้านกาแฟ Starbucks ในเซ็นทรัลนะ"
"โอเค งั้นฉันจะออกไปละนะ แล้วเจอกันจ้ะ ...บาย"

                 จุ๊บแจงและเต้เพื่อนในวัยเด็กของเธอ บังเอิญมาเจอและจำกันได้ที่เมืองหลวงแห่งนี้ในขณะที่จุ๊บแจงกำลังเดินช๊อปปิ้งในห้าง ทั้งสองรำลึกถึงความหลังในวัยเด็กด้วยกัน พูดถึงเรื่องห้องอาถรรพ์นั้นด้วยนิดหน่อย
                 เต้นั้น โตขึ้นเป็นหนุ่มใส่แว่นสายตา แต่หน้าตาหล่อเข้ม คิ้วหนา มีเครากำลังเหมาะ มีหุ่นนักกีฬา เป็นคนฉลาด และยังโสด เขาจึงเป็นที่หมายปองของผู้หญิงทุกหมู่เหล่า ด้านชีวิตการทำงาน เต้ทำงานเป็นวิศวกรในบริษัทเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์แห่งหนึ่ง เป็นโปรแกรมเมอร์ที่มีความชำนาญอย่างสูงในการเขียนโปรแกรม  อีกด้านหนึ่ง เขาชอบออกกำลังกาย เล่นฟิตเน็สทุกวันสุดสัปดาห์ และก็ยังเป็นคนที่สนใจในสิ่งลี้ลับต่างๆอีกด้วย ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง ผี วิญญาณ หรือ มนุษย์ต่างดาว

                 ห้างเซ็นทรัล... ร้านกาแฟ Starbucks

"เอาล่ะ เป็นอันเสร็จ... เอ้านี่ เอกสารสินค้า ...เธอเข้าใจระบบหมดแล้วใช่มั้ยว่าจะต้องทำอะไรยังไงบ้าง ?"
"เข้าใจแล้ว ง่ายมาก คนรู้จักที่รักสวยรักงามแล้วก็รักสุขภาพในบริษัทฉัน มีเยอะ ไม่ต้องห่วง"

                 แล้วเต้ก็ควักเงินจำนวนสี่พันบาทถ้วนจ่ายให้จุ๊บแจงหลังจากทำการสมัครเป็นตัวแทนขายตรงใน
ธุรกิจเสร็จ ต่อขาธุรกิจให้จุ๊บแจงด้วยความเต็มใจ

"ขอบใจจ้ะ... เธอเป็นคนแรกเลยนะ ที่ตกลงร่วมธุรกิจโดยที่ฉันไม่ต้องมาเสียเวลาชักแม่น้ำทั้งห้าน่ะ"
"เพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิ เราจะได้รวยด้วยกันไง"
"ฮึ... ตาเยิ้มเชียว... รู้นะคิดอะไรอยู่"  
         
                จุ๊บแจงมองออกว่าเต้แอบมีใจให้เธอหลังจากที่พบกับเธอครั้งแรกในกรุงเทพฯ แต่เธอยังไม่ปักใจในเรื่องนั้นซะทีเดียว อีกอย่าง เธอเห็นเต้กำลังมีสาวสวยๆมาติดพันอยู่ด้วยหลายคน

"เอ่อนี่...จุ๊บแจง... ตอนนั้นที่เธอบอกว่าเธอฝันร้ายเกี่ยวกับห้องนั้นบ่อยน่ะ ในฝันมันเป็นยังไงบ้างเหรอ ?"

               จุ๊บแจงชะงัก เย็นวาบไปทั้งตัว อยู่ๆเต้ก็มาถามเรื่องเกี่ยวกับห้องนั้น ทำเอาเธอกลัวว่า คืนนี้เธอจะฝันถึงมันอีก

"ถ... ถามทำไมเหรอ ?"
"อยากรู้น่ะ ตอนนี้เราทั้งคู่ก็ว่าง เล่าให้ฟังหน่อยสิ" เต้แอบประทับใจที่เขาใช้คำว่า 'เราทั้งคู่' กับจุ๊บแจง
".........."