คือห้องที่เราเรียนค่อนข้างเรียนหนักมีแต่เด็กเก่งแต่เราไม่ได้เก่งมาก แค่พอถูไถ สอบก็ทำได้ไม่ดี ก็พยายามนะแต่ก็ไม่เก่งเท่าคนอื่นอยู่ดี เราเอาแต่เปรียบเทียบตัวเองกับคนอื่นตลอด การเรียนห้องนี้ทำให้พ่อแม่ญาติทุกคนคาดหวังในตัวเรามากๆ พ่อก็ค่อนข้างกดดันพอสมควร ทุกคนคิดว่าเราเก่ง เวลาทำอะไรมันเลยทำให้เรากดดันตัวเองอยู่ตลอด เรากลัวทำไม่ได้ตามที่ทุกคนหวังไว้ กลัวเป็นความภาคภูมิใจของตระกูลไม่ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆเราคงแบกรับความรู้สึกของใครหลายคนไม่ไหว มันเลยทำให้เราเครียดมากๆ ไม่มีความสุข เฉยๆกับสิ่งรอบตัวไปหมด เรารู้สึกเหนื่อยท้อแท้ไม่อยากทำอะไร มันทำให้เรากลัวที่จะลืมตาตื่นและหายใจในทุกๆวัน ช่วงนี้เราร้องไห้เกือบทุกวัน หลายครั้งที่ร้องไห้แล้วเรามักจะทำร้ายตัวเองอยากทำให้ตัวเองเจ็บ เวลาอยู่คนเดียวเรื่องนี้ก็จะไหลเข้ามาในหัวตลอด ไปโรงเรียนเราก็มักจะใส่หูฟังและเฟดตัวเองออกมาจากเพื่อนตลอด เรากลัวว่าจะทนไม่ไหวแล้วร้องไห้ออกมา เราเลยต้องแอบไปร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ ส่วนตัวเป็นคนชอบเก็บความรู้สึกเป็นอะไรจะไม่ค่อยพูดอะไรให้ใครฟัง เก็บไว้คนเดียวตลอด หลายครั้งที่เราอยากบอกพ่อแม่ว่าเราเหนื่อยเรากลัวเรียนห้องนี้ไม่ไหวแต่เราก็ไม่กล้าบอก เรารู้สึกมองไม่เห็นอนาคตเลย เราเอาแต่คิดว่าอยากหายไป ถ้าหายไปก็คงจะดี แต่ตอนนี้เราไม่ได้มีความคิดจะฆ่าตัวตายอะไรทำนองนั้นนะแค่คิดว่าอยากหายไปเฉยๆ ก็แอบกลัวนะว่าวันนึงจะทนแบกความรู้สึกไม่ไหวกลัวว่าวันนึงจะคิดอะไรโง่ๆขึ้นมาจริงๆ
เมื่อประมาณ3เดือนที่แล้วช่วงก่อนสอบ เราก็เคยเป็นแบบนี้ครั้งนึง แม่เคยให้ลองทำแบบประเมินโรคซึมเศร้าแล้วก็ได้คะแนนค่อนข้างสูง แม่ก็บอกว่าลองไปคุยกับหมอได้นะแต่เราก็บอกว่าไม่เป็นไร แล้วช่วงปิดเทอมมันก็หายไป แต่ตอนนี้เริ่มกลับมารู้สึกแบบเดิมอีกแล้ว อยากลองไปคุยกับหมอนะแต่ไม่อยากให้พ่อแม่รู้ กลัวพ่อแม่จะเครียดไปด้วย มันแย่ที่เราไม่สามารถฮีลตัวเองได้