คือเรื่องมันมีอยู่ว่า เราเป็นเด็กเรียนเก่งแล้วคราวนี้มีงานอะไรเราก็ช่วยเพื่อนตลอดเลยค่ะ แล้วเวลามีงานกลุ่มเราก็อาสาของานที่หนักที่สุดแล้วเราก็เป็นหัวหน้าด้วย แต่เราทำไม่เสร็จทำให้ถูกกดดันมากๆ+คนครูด่าเราคนเดียวทำให้รู้สึกเหนื่อยค่ะ แล้วไอกลุ่มของเราก็ไม่มีคนรู้เรื่องสักคนค่ะ พออยู่ที่บ้านนี่เราช่วยทำงานทุกอย่าง แต่เรามีพี่ชายคนนึงค่ะเขาไม่ต้องทำอะไรเลยแค่นั่งอยู่เฉยๆ มันก็ได้ทุกอย่างแล้วค่ะส่วนเราน่ะหรอ ทำงานเสร็จแล้วก็ไปนั่งพักและก็ดูวงเกาหลี(เราติ่งเกาหลีค่ะ)แม่ก็มาด่าว่าวันๆเอาแต่ติ่งเกาหลีงานบ้านก็ไม่ช่วย เราแอบคิดในใจว่าก็กูช่วยแล้วอ่ะ แล้วแม่ก็บอกว่าดูพี่แกสิเขาทำงานบ้านทุกอย่างไม่เหมือนแกเลย เราก็งงว่ามันทำตอนไหนวะ? เห็นนั่งอยู่เฉยๆ พี่ชายเราสามารถได้ทุกอย่างเพียงแค่กระดิกนิ้ว ส่วนเรานี่ดิ้นแถบตายกว่าจะได้ เรื่องเรียนพิเศษพี่ชายเราได้เรียนในสิ่งที่เขารักส่วนเราได้เรียนทางด้านวิชาการซึ่งเราไม่ชอบ บางครั้งเราก็โกรธจนร้องไห้แบบเงียบๆ เราไม่ได้เสียใจแต่มันเป็นความโกรธค่ะ เวลาที่เราโกรธอยู่ดีๆน้ำตาก็ไหลค่ะ ช่วงนี้เราไม่ค่อยอยากออกไปเจอเพื่อน เครียดบ่อย ไม่ค่อยอยากกินอาหาร บางครั้งก็รู้สึกอยากฆ่าตัวตายเพราะเราคิดว่าถ้าครอบครัวนี้ไม่มีเราอยู่คงจะดีกว่านี้ เราเป็นโรคซึมเศร้าหรือเปล่าคะ ช่วยตอบหน่อยค่ะ
ปล.ขอบคุณสำหรับคำตอบค่ะ