รากศัพท์ของพุทธคือ

รู้ ตื่น และเบิกบาน

รู้ รู้สภาวะธรรมทั้งปวงตามความเป็นจริง

ตื่น คือมีสติ ตื่นจากอวชิชา หรือความหลับไหลที่ไม่รู้แจ้งในสัจจสภาวะธรรมทั้งปวง ตื่นก้อคือสติ สัมปชัญญะ ปัญญา วิชชา

เบิกบาน ผลหรือปฎิเวธของการรู้และตื่น

สมเด็จพระบรมครู ตรัสรู้อนุตรสัมมโพธิญาณ ก้อคือทรงรู้ความลับของ ธรรมทั้งปวง

                                               นั่นคือปฎิจจสมุปทบาท

และทรงแสดง ปฎิจจสมุปทบาทนั้นด้วย อริยสัจ ๔

ทุกข์ ทรงแสดงอย่างไรคือทุกข์ ทั้งเกิดแก่เจ็บตาย การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ต้องประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รัก

สมุทัย เหตุแห่งทุกข์ทั้งปวง ตั้งแต่การเกิด คือการได้อายตนะ ไปจนถึงการดิ้นรนไขวคว้าหาอารมณ์อันเป็นที่ปรารถนาทั้งปวง นั่นคือตัณหา

นิโรธ ความดับแห่งทุกข์ เพราะความดับไปของเหตุแห่งทุกข์ คือตัณหา อันมีรากเหง้ามาจากอวิชชา

มรรค ทางดำเนิน ข้อปฎิบัติตนในชีวิตประจำวัน คิด พูด ทำในชีวิตประจำวันเพื่อทำให้ทุกข์นั้นเบาบางลง และหมดไป

พุทธ คือ การรู้แจ้งในสัจจสภาวะธรรมทั้งปวง

จุดมุ่งหมายแห่งพุทธคือ ความเบาบางลงแห่งทุกข์ หรือทำให้ทุกข์นั้นหมดไป ในชีวิตประจำวัน ในปัจจุบันขณะ เพื่อความสงบ สันติภายใน

อันเป็นสุขที่แท้จริงในความหมายความสุขแห่งความเป็นพุทธ ทั้งต่อตนเองและสังคม

                      สุขจากความสงบและสันติจากภายในทั้งต่อตนเองและสังคมรวมถึงเหล่าเวไนยสัตว์ทั้งหลาย

นั่นคือจุดมุ่งหมายแห่งการศึกษาปฎิบัติในบวรพระพุทธศาสนา