ฉันอยากจะมาปรึกษาและเล่าเรื่องเพื่อระบายออกไป ช่วยอ่านหน่อยนะคะ
คุณเคยเศร้ามั้ย? ฮ่าๆๆแน่นอนสิทุกคนต้องเคยเศร้าหมดแหละ และตอนนี้ฉันกำลังเศร้าอยู่มันแย่มากๆมันไม่ดีเอาซะเลยฉันร้องไห้หนักมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ซึ้งเรื่องที่ฉันเศร้ามันก็เป็นเรื่องความรักนี้แหละ แต่ไม่ใช่ความรักแบบหนุ่มสาวหรอกนะเป็นแบบครอบครัวตางหากหล่ะ ฉันอยู่กับป้าตั้งแต่เด็กมันทำให้ฉันพูกพันกับป้ามากปัาเหมือนแม่ของฉันคนนึง แต่ไม่ใช่ฉันไม่มีแม่นะฉันมีแม่อยู่แล้วแต่แม่พาฉันมาที่จว.ขอนแก่นตอนขึ้นป.1ซึ่งมันคือครั้งแรกที่เราจะต้องแยกจากกันฉันร้องไห้ทุกๆครั้งที่มาเยี่ยมป้าตอนปิดเทอมและร่ำร้องอยากกลับมาเรียนกรุงเทพอยากมาอยู่กับป้า ที่นี่มันดีมากดีกว่าที่ขอนแก่นหลายเท่าไม่ใช่แค่สังคมหรือคนแต่สภาพตัวบ้านสภาพของใช้ในบ้านยังดีกว่ามากถึงจะไม่ได้หรูหราอะไร ที่ขอนแก่นบ้านมันเป็นบ้านใหญ่ๆที่อยู่รวมกับญาติฝั่งแม่ซึ่งญาติพวกนี้มีปัญหากันบ่อยมาก เราอยู่ในห้องเล็กๆห้องเดียวกันนอนรวมกันมันอึดอัดมากไม่มีความเป็นส่วนตัวเอาซะเลยพ่อก็กรนเสียงดังน้องก็เล่นเกมเสียงดังแม่ก็เอาแต่บ่นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เครื่องใช้ในบ้านก็ตั้งอยู่ในห้องเบียดๆกันห้องน้ำก็สรกปกมากตู้เสื้อผ้าต้องใช้รวมกับคนอื่น แต่ที่บ้านป้าเป็นบ้านหลังไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่เหมือนบ้านแม่แต่เราสามารถอยู่ได้ทั้งบ้านข้าวของเครื่องใช้สะดวกเป็นระเบียบแต่เราก็ยังนอนห้องเดียวกันอยู่ดีแต่ไม่แคปเหมือนที่ขอนแก่น บ้านป้าเรามีคนในบ้าน4คนมีเจ็กจ๋า,พี่,น้องเล็ก(2ขวบ)รวมฉันเป็น5 แต่ที่นอนรวมกันมีแค่ป้า,พี่,น้องและก็ฉัน มันมีความสุขมากๆ อ้อฉันลืมบอกเรื่องครัวไปครัวที่ขอนแก่นสกปรกมากแล้วก็ชอบมีแมวจรจัดแอบเข้ามาขโมยของกินบ่อยๆไหนจะแมลงสาปกับตุ๊กแกอีกเรียกได้ว่าแทบจะเปิดสวนสัตว์ได้เลย แต่ที่บ้านป้าครัวสะอาดเรียบร้อยข้าวของเป็นระเบียบปราศจากสัตว์น่าขยะแขยงต่างๆ
(ฉันบอกลายละเอียดของบ้านยาวไปมั้ยนะ)
ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วฉันไม่อยากทนอีกแล้ว
ฉันบอกพ่อแม่ว่าขอไปเรียนกรุงเทพแต่แม่ก็ดูไม่สนใจที่ฉันพูดเลยฉันขอแทบทุกวันแต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะสนใจเรื่องที่ฉันขอเลย พอปิดเทอมฉันก็ขออีกว่าไปเรียนกรุงเทพได้มั้ย แม่กลับบอกว่าไปเรียนอะไรยังไม่ได้จัดการอะไรเลย..แล้วที่ฉันพูดเกือบทุกวันหล่ะ? ฉันเลยคิดว่างั้นจัดการตอนนี้เลยแล้วไปเรียนปีหน้าก็ได้ แต่แม่ก็กลับตอบแบบปัดๆอีก ฉันเคยขอให้ป้าช่วยพูดหน่อย ป้าบอกว่าแม่บอกว่ากลัวจะคิดถึงฉัน....ละหว่างความคิดถึงกับความสุขของลูกแม่จะเลือกอะไรหล่ะ?
ฉันรู่ว่าแม่รักฉันแต่ทำไมไม่ฟังเหตุผลของฉันทำไมทำเหมือนเหตุผลของฉันเหมือนขออ้างของเด็กที่แค่เบื่อพ่อแม่หล่ะ ฉันไม่ได้ไม่รักแม่นะแต่ฉันอยู่ที่นี่ฉันคิดว่าฉันไม่มีความสุขเลยมันเหงามากมันน่าเบื่อมากมันไม่มีอะไรดีเลย! ป้าของฉันเป็นคนที่เข้าใจฉันมากๆท่านไม่ค่อยบ่นเพราะท่านมักจะเตือนหรือแนะนำมากกว่าซึ่งมันไม่ทำให้ฉันเสียกำลังใจเหมือนเวลาอยู่ที่นี่
ฉันอยากไปจริงๆ..ฉันควรทำยังไงดี?
ฉันเคยพูดแบบจริงจังแต่มันทำให้ฉันร้องไห้ทุกที
แล้วมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรทีนี่ได้เลย
ฉันนอนทั้งวันเพราะเมื่อฉันตื่นฉันจะะคิดถึงป้าทุกทีแล้วก็จะร้องไห้ทุกทีแต่ไม่มีใครที่รู้ว่าฉันร้องไห้หรอกฉันกลั้นน้ำตาจนชินแล้วฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันร้องไห้เพราะเรื่องนี้มันดูเหมือนฉันเป็นลูกอันกตัญญู ร้องไห้เพราะอยากไปอยู่ที่อื่นไม่อยากอยู่ที่นี่.. ฉันเศร้ามากๆมันดูเป็นเรื่องโง่มากๆที่ฉันแก้ปัญหากับสิ่งนี้ไม่ได้ฉันเหมือนอยู่ในห้องแคบมืดๆเลยมื่อกลับมาทีบ้านแม่
ฉันควรทำยังไง...ฉันควรบอกพ่อแม่ยังไงให้ท่านยอม ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นโลกซึมเศร้าเลยเวลากลับมาที่นี่(ขอนแก่น)มันไม่เหมือนตอนอยู่กรุงเทพเลย.. ฉันควรทำยังไงถึงจะไปอยู่กับป้าได้นะ ฉันควรพูดยังไงดี..?
อยากไปอยู่กับป้าเพราะเหตุผลหลายๆอย่างแต่พ่อแม่ไม่ฟังต้องทำยังไง?
คุณเคยเศร้ามั้ย? ฮ่าๆๆแน่นอนสิทุกคนต้องเคยเศร้าหมดแหละ และตอนนี้ฉันกำลังเศร้าอยู่มันแย่มากๆมันไม่ดีเอาซะเลยฉันร้องไห้หนักมากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ซึ้งเรื่องที่ฉันเศร้ามันก็เป็นเรื่องความรักนี้แหละ แต่ไม่ใช่ความรักแบบหนุ่มสาวหรอกนะเป็นแบบครอบครัวตางหากหล่ะ ฉันอยู่กับป้าตั้งแต่เด็กมันทำให้ฉันพูกพันกับป้ามากปัาเหมือนแม่ของฉันคนนึง แต่ไม่ใช่ฉันไม่มีแม่นะฉันมีแม่อยู่แล้วแต่แม่พาฉันมาที่จว.ขอนแก่นตอนขึ้นป.1ซึ่งมันคือครั้งแรกที่เราจะต้องแยกจากกันฉันร้องไห้ทุกๆครั้งที่มาเยี่ยมป้าตอนปิดเทอมและร่ำร้องอยากกลับมาเรียนกรุงเทพอยากมาอยู่กับป้า ที่นี่มันดีมากดีกว่าที่ขอนแก่นหลายเท่าไม่ใช่แค่สังคมหรือคนแต่สภาพตัวบ้านสภาพของใช้ในบ้านยังดีกว่ามากถึงจะไม่ได้หรูหราอะไร ที่ขอนแก่นบ้านมันเป็นบ้านใหญ่ๆที่อยู่รวมกับญาติฝั่งแม่ซึ่งญาติพวกนี้มีปัญหากันบ่อยมาก เราอยู่ในห้องเล็กๆห้องเดียวกันนอนรวมกันมันอึดอัดมากไม่มีความเป็นส่วนตัวเอาซะเลยพ่อก็กรนเสียงดังน้องก็เล่นเกมเสียงดังแม่ก็เอาแต่บ่นเรื่องเล็กๆน้อยๆ เครื่องใช้ในบ้านก็ตั้งอยู่ในห้องเบียดๆกันห้องน้ำก็สรกปกมากตู้เสื้อผ้าต้องใช้รวมกับคนอื่น แต่ที่บ้านป้าเป็นบ้านหลังไม่เล็กแต่ก็ไม่ใหญ่เหมือนบ้านแม่แต่เราสามารถอยู่ได้ทั้งบ้านข้าวของเครื่องใช้สะดวกเป็นระเบียบแต่เราก็ยังนอนห้องเดียวกันอยู่ดีแต่ไม่แคปเหมือนที่ขอนแก่น บ้านป้าเรามีคนในบ้าน4คนมีเจ็กจ๋า,พี่,น้องเล็ก(2ขวบ)รวมฉันเป็น5 แต่ที่นอนรวมกันมีแค่ป้า,พี่,น้องและก็ฉัน มันมีความสุขมากๆ อ้อฉันลืมบอกเรื่องครัวไปครัวที่ขอนแก่นสกปรกมากแล้วก็ชอบมีแมวจรจัดแอบเข้ามาขโมยของกินบ่อยๆไหนจะแมลงสาปกับตุ๊กแกอีกเรียกได้ว่าแทบจะเปิดสวนสัตว์ได้เลย แต่ที่บ้านป้าครัวสะอาดเรียบร้อยข้าวของเป็นระเบียบปราศจากสัตว์น่าขยะแขยงต่างๆ
(ฉันบอกลายละเอียดของบ้านยาวไปมั้ยนะ)
ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้วฉันไม่อยากทนอีกแล้ว
ฉันบอกพ่อแม่ว่าขอไปเรียนกรุงเทพแต่แม่ก็ดูไม่สนใจที่ฉันพูดเลยฉันขอแทบทุกวันแต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะสนใจเรื่องที่ฉันขอเลย พอปิดเทอมฉันก็ขออีกว่าไปเรียนกรุงเทพได้มั้ย แม่กลับบอกว่าไปเรียนอะไรยังไม่ได้จัดการอะไรเลย..แล้วที่ฉันพูดเกือบทุกวันหล่ะ? ฉันเลยคิดว่างั้นจัดการตอนนี้เลยแล้วไปเรียนปีหน้าก็ได้ แต่แม่ก็กลับตอบแบบปัดๆอีก ฉันเคยขอให้ป้าช่วยพูดหน่อย ป้าบอกว่าแม่บอกว่ากลัวจะคิดถึงฉัน....ละหว่างความคิดถึงกับความสุขของลูกแม่จะเลือกอะไรหล่ะ?
ฉันรู่ว่าแม่รักฉันแต่ทำไมไม่ฟังเหตุผลของฉันทำไมทำเหมือนเหตุผลของฉันเหมือนขออ้างของเด็กที่แค่เบื่อพ่อแม่หล่ะ ฉันไม่ได้ไม่รักแม่นะแต่ฉันอยู่ที่นี่ฉันคิดว่าฉันไม่มีความสุขเลยมันเหงามากมันน่าเบื่อมากมันไม่มีอะไรดีเลย! ป้าของฉันเป็นคนที่เข้าใจฉันมากๆท่านไม่ค่อยบ่นเพราะท่านมักจะเตือนหรือแนะนำมากกว่าซึ่งมันไม่ทำให้ฉันเสียกำลังใจเหมือนเวลาอยู่ที่นี่
ฉันอยากไปจริงๆ..ฉันควรทำยังไงดี?
ฉันเคยพูดแบบจริงจังแต่มันทำให้ฉันร้องไห้ทุกที
แล้วมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนอะไรทีนี่ได้เลย
ฉันนอนทั้งวันเพราะเมื่อฉันตื่นฉันจะะคิดถึงป้าทุกทีแล้วก็จะร้องไห้ทุกทีแต่ไม่มีใครที่รู้ว่าฉันร้องไห้หรอกฉันกลั้นน้ำตาจนชินแล้วฉันไม่อยากให้ใครรู้ว่าฉันร้องไห้เพราะเรื่องนี้มันดูเหมือนฉันเป็นลูกอันกตัญญู ร้องไห้เพราะอยากไปอยู่ที่อื่นไม่อยากอยู่ที่นี่.. ฉันเศร้ามากๆมันดูเป็นเรื่องโง่มากๆที่ฉันแก้ปัญหากับสิ่งนี้ไม่ได้ฉันเหมือนอยู่ในห้องแคบมืดๆเลยมื่อกลับมาทีบ้านแม่
ฉันควรทำยังไง...ฉันควรบอกพ่อแม่ยังไงให้ท่านยอม ฉันรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นโลกซึมเศร้าเลยเวลากลับมาที่นี่(ขอนแก่น)มันไม่เหมือนตอนอยู่กรุงเทพเลย.. ฉันควรทำยังไงถึงจะไปอยู่กับป้าได้นะ ฉันควรพูดยังไงดี..?