รู้สึกว่าการแผ่เมตตา(หลังนั่งสมาธิ)ของผม เป็นการแผ่แบบคำพูด,คำคิดในหัวครับ ผมนึกไม่ออกว่าจะแผ่ยังไง,ถึงใคร,ถึงอะไร เลยไม่รู้สึกถึงอารมณ์แผ่เลยครับ มันเลยรู้สึกเหมือนไม่ได้ออกมาจากใจ

อยากรบกวนสอบถามครับว่า
อารมณ์,ความรู้สึก,การวางใจ ตอนแผ่ที่ถูกต้องควรจะเป็นแบบไหนครับ
ควรจะนึกถึงอะไรครับ(ถึงจะมีพลังการแผ่(แต่สงสัยสุดท้ายก็คงเป็นปัตจัตตังอีกอยู่ดีรึเปล่าครับ T.T))

งงมั๊ยครับ ผมก็อธิบายไม่ค่อยรู้เรื่องเหมือนกัน