ผมรู้สึกแย่กับตัวเอง สับสน กลัว ปนกันไปหมด
ตอนนี้ผมมีเรื่องกลุ้มใจที่บอกใครไม่ได้เลย ผมถามพนักงานที่เป็นคนไทยว่า
มีบอร์ดที่เอาไว้ปรับทุกข์ หรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า เค้าบอกว่าที่นี่
ผมเป็นลูกคนเดียว คุณพ่ออยู่บอสตัน ส่วนคุณแม่เป็นคนไทยที่ลำพูน แต่ท่านเสียตั้งแต่ผมอายุได้ 7 ปี
ผมเรียนที่ไทยตอนเด็ก ๆ หลังจากคุณแม่เสีย ผมก็มีคุณน้าที่เป็นญาติห่าง ๆ กับคุณแม่ชื่อคุณน้า ล...
คอยดูแลผม คงเพราะผมหน้าตาฝรั่งตาสีดำมั๊ง บางทีเธอคงคิดว่าสงสารผมที่ผมกำพร้าก็ได้ ตอนนั้นผมคิดแบบนั้น
คุณน้าท่านนี้ ท่านอายุมากกว่าผม 13 ปี ตอนนั้นเธอยังเรียน มหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่
เสาร์ - อาทิตย์เธอจะกลับมาพักที่บ้านทุกสัปดาห์
เธอเป็นคนใจดี สุภาพ และก็อ่อนโยน เธอจะคอยมาสอนการบ้านผมทุก ๆ วันอาทิตย์
ชวนผมไปแอ่วกาด แอ่วป่า แอ่วเขา ประจำ
ตอนนั้นผมรู้สึกไม่เหงาครับ เหมือนมีคุณแม่ข้าง ๆ ถึงไม่ใช่แม่แท้ ๆ ก็เถอะ
ส่วนคุณพ่อ ท่านกลับไปบอสตันกับคุณอา ตั้งแต่คุณแม่ผมเสียเลย ผมก็ไม่รู้เตุผลเหมือนกัน
ตอนอายุได้ 10 ปี ผมก็ต้องย้ายตามคุณพ่อไปอยู่ที่ยูเอส
มารู้ทีหลังว่า คุณพ่อจ้างคุณน้าดูแลผม
ผมไม่แคร์นะว่าจะเป็นอย่างไร แต่ผมรู้สึกดีที่มีคุณน้าเพราะคุณน้าเหมือนแม่ของผม
ตอนนั้นผมคิดและรู้สึกแบบนี้
พ่อกลับไทยมาร่วมงานแต่งของคุณน้า 2-3 ปี หลังจากที่ผมย้ายมาอยู่ที่ยูเอส
ผมก็ชิลและก็โอเค และยินดีที่คุณน้ามีครอบครัว
ตอนผมอายุได้ 18 พ่อผมก็กลับไปร่วมงานศพสามีของคุณน้า ผมก็เศร้า
ฝากความเสียใจไปกับคุณพ่อด้วย แต่ไม่ได้มาร่วมงานศพ
ผมใช้ชีวิตที่นิวยอร์ค จบมา ทำงานที่แบงค์
ชีวิตก็น่าเบื่อ ไม่เวอร์คเท่าไหร่
ผมเห็นเด็กผู้หญิงไฮกูล คนไทยมาที่บ้าน
เธอชื่อ ร... พนักงงานที่ไทยพามาด้วย เธอเป็นคนเงียบ และขี้อายเหมือนคนไทย
เธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ผมชวนเธอไปพาร์ค ดูแบสเก็ตบอล แนสเคอร์ อะไรทำนองนี้ครับ
จนเธอพูดได้คล่อง ระหว่างที่พักอยู่ที่บ้านผม คุณพ่อผมกลับประเทศไทยมาก่อนหน้านั้น
ผมย้ายตามมาที่ไทย มีน้องคนนั้นมาทำงานด้วย
เธอเก่ง ทำงานคล่อง เราสนิทกันมาก เธอมาบอกว่าชอบผม
แต่ผมไม่เคยล่วงเกินเธอ เพราะผมเกิดที่ไทย แต่ถ้าที่ยูเอส
ผมถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ไทย ไม่ได้แน่นอน
สุดสัปดาห์ ผมก็มาเยี่ยมบ้านป้ออุ้ย แม่อุ้ย
มาสุมมา ขอปอน รู้สึกดีมาก ๆ ท่านบอกจำผมไม่ได้
ผมตลึงเลย คุณน้ามาด้วย คงทราบข่าวว่าผมจะมาเยี่ยม
ผมรู้สึกว่า ผมจะร้องให้ ผมดีใจมาก ตื่นเต้น ปนกันไปหมด
ผมรีบวิ่งเข้าไปหา ท่านตกใจ ทำหน้าตื่น ๆ
คุณพ่อผมต้องไปขอโทษ
คุณน้าจำผมไม่ได้ เพราะผมมีแค่ดวงตากับเส้นผมเท่านั้นที่เป็นสีดำ
เธอยิ้มกว้าง สุภาพ อ่อนโยนเหมือนเดิม ผมรู้สึกว่าผมมีแม่อีกครั้ง
แต่ก็รู้สึกดีแบบแปลก ๆ ด้วย ผมมีความสุขมาก ๆ เลยตอนนั้น
ถามไถ่กันเยอะมากจริง ๆ วันนั้น
ผมยังติดต่อกับญาติ ๆ และคณน้าเหมือนเดิม นาน ๆ ทีก็เจอคุณน้าบ้างเธอมาทำธุระที่กรุงเทพ
ผมดีใจเหมือนมีแม่ และก็เริ่มรู้สึกดีกับคุณน้าไปด้วย แต่เธอคงยังไม่รู้ และคิดว่าผมเป็นลูกเป็นหลาน
ผมทำงานที่กรุงเทพ เลขาของผมเธอเก่ง
แต่ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว เอ็นดูเหมือนเด็ก ๆ เท่านั้น
แต่เธอก็ยังดีกับผม และขอโอกาสจากผมตลอด
เธอเป็นคนดี แต่ผมให้เธอได้แค่น้องสาวเท่านั้น ไม่เคยคิดหรือทำร้ายอะไรเธอนะครับ
ผมติดต่อกับคุณน้าบ่อย ๆ คุณพ่อผมไม่ทราบหรอก
นานวันเข้าผมก็ไปไหนมาไหนกับคุณน้าเรื่อย ๆ ระหว่างที่เธอ
มาทำธุระที่กรุงเทพ เธอบอกว่าผมให้คำปรึกษาเรื่องแบงค์
การเงิน อะไรพวกนี้ได้ดี
เธอบอกว่ามาเยี่ยมลูกสาวทำงานแบงค์เหมือนกัน
ผมเต็มใจอย่างยิ่ง เพราะผมรู้สึกดีกับเธอมาก ผมยอมรับ
ผมพยายามจะบอกเธอเป็นนัย ๆ หลาย ๆ ครั้ง
2-3 ปีมานี้ว่าผมคิดอย่างไรกับเธอ
ตอนแรกเธอปฏิเสธผมเรื่อยมา เธอบอกว่ามันผิด เธอเป็นน้า ผมเป็นหลาน
แต่ผมไม่แคร์ ผมจริงจังกับเธอมาก และผมก็รู้สึกได้ว่าเธอก็รู้สึกเหมือนกัน
กับผม จนเธอกับผมมีอะไรกัน ผมไม่แคร์พยายามบอกว่า ผมพูดกับทุกคนได้
ผมพยายามทำให้เธอคลายกังวล จนเธอย้ายมาอยู่กับผมที่กรุงเทพ
เธอบอกลูกสาวว่า มาทำงาน จะได้ไปหาลูกสาวได้บ่อย ๆ
ผมยอมรับครับว่าผมรักเธอมาก เธอเป็นคนดี ทำกับอาหารเก่ง
ดูแลผมทุกอย่าง ผมมีเธอคนเดียว และเอ่ยปาก ขอเธอแต่งงาน
แต่เธอกลัวเรื่องอื่น ๆ ผมก็บอกว่าผมพูดกับทุกคนได้
จนเมื่อวานนี้ เธอพาผมไปหาอะไรกินตอนค่ำ ๆ
เลขาผมมาทักผมจากข้างหลัง ว่ามาทำอะไร
ผมบอกว่ามาเดินเที่ยว ผมตกใจมากเมื่อเธอเรียกคุณน้าว่าแม่
คุณน้าก็ตกใจเหมือนกัน เลขาของผมเธอบอกว่าอยากจะพาผม
ไปพบแม่ของเธอนานแล้ว
ผมไปส่งเธอสองคนที่บ้านเลขาผม
วันนี้เลขาผมบอกว่าผมแปลก ๆ
ใช่ครับ ผมสับสันมาก ที่เรื่องเป็นแบบนี้
เธอบอกว่า ถ้าผมไม่มีใคร เธออยากดูแลผมไปตลอด
แสดงว่าเธอคงยังไม่รู้ ผมเกลียดตัวเองที่ต้องทำแบบนี้
ผมก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ซึ่งผมก็บอกว่า
ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว เธอบอกว่าไม่เป็นไร
อยู่กันแบบนั้นก็ได้
ผมถามคุณน้า เรื่องนี้เธอร้องให้ครับ
เธอบอกว่าให้ผมจบความสัมพันธ์กับเธอ เพราะเธอสงสารลูกเธอ
ผมก็บอกว่า ผมหล่ะ แล้วคุณน้าไม่สงสารผมหรอ ผมรักคุณน้า
คุณน้าก็รักผม แต่ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้ ผมต้องเสียน้องสาวผมไปแน่ ๆ
และแม่กับลูกจะมองหน้ากันติดไหม
ผมบอกเธอว่า ผมทำไม่ได้ ยังไงผมก็จะอยู่เธอ
เพราะผมรักเธอ ผมไม่ได้รักลูกสาวเธอ ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป จะบอกคุณพ่อ ญาติ ๆ หรือลูกสาวเธอดี
เพราะยังไงทุกคนต้องรู้ ผมอาจจะเห็นแก่ตัวแต่ผมซื่อสัตย์กับความรู้สึก
ของตัวเอง
กรุณาบอกผมทีเถอะครับว่า ผมควรทำอย่างไรดี
จะบอกทุกคน หรือคงสถานะนี้ ไม่ต้องให้คนอื่นรู้ หรือจบเรื่องนี้แบบที่คุณน้าบอก(ผมทำใจไม่ได้)
...ผมสับสนมากครับ
รักกับแม่เพื่อน แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
ตอนนี้ผมมีเรื่องกลุ้มใจที่บอกใครไม่ได้เลย ผมถามพนักงานที่เป็นคนไทยว่า
มีบอร์ดที่เอาไว้ปรับทุกข์ หรืออะไรทำนองนั้นหรือเปล่า เค้าบอกว่าที่นี่
ผมเป็นลูกคนเดียว คุณพ่ออยู่บอสตัน ส่วนคุณแม่เป็นคนไทยที่ลำพูน แต่ท่านเสียตั้งแต่ผมอายุได้ 7 ปี
ผมเรียนที่ไทยตอนเด็ก ๆ หลังจากคุณแม่เสีย ผมก็มีคุณน้าที่เป็นญาติห่าง ๆ กับคุณแม่ชื่อคุณน้า ล...
คอยดูแลผม คงเพราะผมหน้าตาฝรั่งตาสีดำมั๊ง บางทีเธอคงคิดว่าสงสารผมที่ผมกำพร้าก็ได้ ตอนนั้นผมคิดแบบนั้น
คุณน้าท่านนี้ ท่านอายุมากกว่าผม 13 ปี ตอนนั้นเธอยังเรียน มหาวิทยาลัยที่เชียงใหม่
เสาร์ - อาทิตย์เธอจะกลับมาพักที่บ้านทุกสัปดาห์
เธอเป็นคนใจดี สุภาพ และก็อ่อนโยน เธอจะคอยมาสอนการบ้านผมทุก ๆ วันอาทิตย์
ชวนผมไปแอ่วกาด แอ่วป่า แอ่วเขา ประจำ
ตอนนั้นผมรู้สึกไม่เหงาครับ เหมือนมีคุณแม่ข้าง ๆ ถึงไม่ใช่แม่แท้ ๆ ก็เถอะ
ส่วนคุณพ่อ ท่านกลับไปบอสตันกับคุณอา ตั้งแต่คุณแม่ผมเสียเลย ผมก็ไม่รู้เตุผลเหมือนกัน
ตอนอายุได้ 10 ปี ผมก็ต้องย้ายตามคุณพ่อไปอยู่ที่ยูเอส
มารู้ทีหลังว่า คุณพ่อจ้างคุณน้าดูแลผม
ผมไม่แคร์นะว่าจะเป็นอย่างไร แต่ผมรู้สึกดีที่มีคุณน้าเพราะคุณน้าเหมือนแม่ของผม
ตอนนั้นผมคิดและรู้สึกแบบนี้
พ่อกลับไทยมาร่วมงานแต่งของคุณน้า 2-3 ปี หลังจากที่ผมย้ายมาอยู่ที่ยูเอส
ผมก็ชิลและก็โอเค และยินดีที่คุณน้ามีครอบครัว
ตอนผมอายุได้ 18 พ่อผมก็กลับไปร่วมงานศพสามีของคุณน้า ผมก็เศร้า
ฝากความเสียใจไปกับคุณพ่อด้วย แต่ไม่ได้มาร่วมงานศพ
ผมใช้ชีวิตที่นิวยอร์ค จบมา ทำงานที่แบงค์
ชีวิตก็น่าเบื่อ ไม่เวอร์คเท่าไหร่
ผมเห็นเด็กผู้หญิงไฮกูล คนไทยมาที่บ้าน
เธอชื่อ ร... พนักงงานที่ไทยพามาด้วย เธอเป็นคนเงียบ และขี้อายเหมือนคนไทย
เธอพูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย ผมชวนเธอไปพาร์ค ดูแบสเก็ตบอล แนสเคอร์ อะไรทำนองนี้ครับ
จนเธอพูดได้คล่อง ระหว่างที่พักอยู่ที่บ้านผม คุณพ่อผมกลับประเทศไทยมาก่อนหน้านั้น
ผมย้ายตามมาที่ไทย มีน้องคนนั้นมาทำงานด้วย
เธอเก่ง ทำงานคล่อง เราสนิทกันมาก เธอมาบอกว่าชอบผม
แต่ผมไม่เคยล่วงเกินเธอ เพราะผมเกิดที่ไทย แต่ถ้าที่ยูเอส
ผมถือว่าเป็นเรื่องปกติ แต่ไทย ไม่ได้แน่นอน
สุดสัปดาห์ ผมก็มาเยี่ยมบ้านป้ออุ้ย แม่อุ้ย
มาสุมมา ขอปอน รู้สึกดีมาก ๆ ท่านบอกจำผมไม่ได้
ผมตลึงเลย คุณน้ามาด้วย คงทราบข่าวว่าผมจะมาเยี่ยม
ผมรู้สึกว่า ผมจะร้องให้ ผมดีใจมาก ตื่นเต้น ปนกันไปหมด
ผมรีบวิ่งเข้าไปหา ท่านตกใจ ทำหน้าตื่น ๆ
คุณพ่อผมต้องไปขอโทษ
คุณน้าจำผมไม่ได้ เพราะผมมีแค่ดวงตากับเส้นผมเท่านั้นที่เป็นสีดำ
เธอยิ้มกว้าง สุภาพ อ่อนโยนเหมือนเดิม ผมรู้สึกว่าผมมีแม่อีกครั้ง
แต่ก็รู้สึกดีแบบแปลก ๆ ด้วย ผมมีความสุขมาก ๆ เลยตอนนั้น
ถามไถ่กันเยอะมากจริง ๆ วันนั้น
ผมยังติดต่อกับญาติ ๆ และคณน้าเหมือนเดิม นาน ๆ ทีก็เจอคุณน้าบ้างเธอมาทำธุระที่กรุงเทพ
ผมดีใจเหมือนมีแม่ และก็เริ่มรู้สึกดีกับคุณน้าไปด้วย แต่เธอคงยังไม่รู้ และคิดว่าผมเป็นลูกเป็นหลาน
ผมทำงานที่กรุงเทพ เลขาของผมเธอเก่ง
แต่ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว เอ็นดูเหมือนเด็ก ๆ เท่านั้น
แต่เธอก็ยังดีกับผม และขอโอกาสจากผมตลอด
เธอเป็นคนดี แต่ผมให้เธอได้แค่น้องสาวเท่านั้น ไม่เคยคิดหรือทำร้ายอะไรเธอนะครับ
ผมติดต่อกับคุณน้าบ่อย ๆ คุณพ่อผมไม่ทราบหรอก
นานวันเข้าผมก็ไปไหนมาไหนกับคุณน้าเรื่อย ๆ ระหว่างที่เธอ
มาทำธุระที่กรุงเทพ เธอบอกว่าผมให้คำปรึกษาเรื่องแบงค์
การเงิน อะไรพวกนี้ได้ดี
เธอบอกว่ามาเยี่ยมลูกสาวทำงานแบงค์เหมือนกัน
ผมเต็มใจอย่างยิ่ง เพราะผมรู้สึกดีกับเธอมาก ผมยอมรับ
ผมพยายามจะบอกเธอเป็นนัย ๆ หลาย ๆ ครั้ง
2-3 ปีมานี้ว่าผมคิดอย่างไรกับเธอ
ตอนแรกเธอปฏิเสธผมเรื่อยมา เธอบอกว่ามันผิด เธอเป็นน้า ผมเป็นหลาน
แต่ผมไม่แคร์ ผมจริงจังกับเธอมาก และผมก็รู้สึกได้ว่าเธอก็รู้สึกเหมือนกัน
กับผม จนเธอกับผมมีอะไรกัน ผมไม่แคร์พยายามบอกว่า ผมพูดกับทุกคนได้
ผมพยายามทำให้เธอคลายกังวล จนเธอย้ายมาอยู่กับผมที่กรุงเทพ
เธอบอกลูกสาวว่า มาทำงาน จะได้ไปหาลูกสาวได้บ่อย ๆ
ผมยอมรับครับว่าผมรักเธอมาก เธอเป็นคนดี ทำกับอาหารเก่ง
ดูแลผมทุกอย่าง ผมมีเธอคนเดียว และเอ่ยปาก ขอเธอแต่งงาน
แต่เธอกลัวเรื่องอื่น ๆ ผมก็บอกว่าผมพูดกับทุกคนได้
จนเมื่อวานนี้ เธอพาผมไปหาอะไรกินตอนค่ำ ๆ
เลขาผมมาทักผมจากข้างหลัง ว่ามาทำอะไร
ผมบอกว่ามาเดินเที่ยว ผมตกใจมากเมื่อเธอเรียกคุณน้าว่าแม่
คุณน้าก็ตกใจเหมือนกัน เลขาของผมเธอบอกว่าอยากจะพาผม
ไปพบแม่ของเธอนานแล้ว
ผมไปส่งเธอสองคนที่บ้านเลขาผม
วันนี้เลขาผมบอกว่าผมแปลก ๆ
ใช่ครับ ผมสับสันมาก ที่เรื่องเป็นแบบนี้
เธอบอกว่า ถ้าผมไม่มีใคร เธออยากดูแลผมไปตลอด
แสดงว่าเธอคงยังไม่รู้ ผมเกลียดตัวเองที่ต้องทำแบบนี้
ผมก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง ซึ่งผมก็บอกว่า
ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว เธอบอกว่าไม่เป็นไร
อยู่กันแบบนั้นก็ได้
ผมถามคุณน้า เรื่องนี้เธอร้องให้ครับ
เธอบอกว่าให้ผมจบความสัมพันธ์กับเธอ เพราะเธอสงสารลูกเธอ
ผมก็บอกว่า ผมหล่ะ แล้วคุณน้าไม่สงสารผมหรอ ผมรักคุณน้า
คุณน้าก็รักผม แต่ถ้าทุกคนรู้เรื่องนี้ ผมต้องเสียน้องสาวผมไปแน่ ๆ
และแม่กับลูกจะมองหน้ากันติดไหม
ผมบอกเธอว่า ผมทำไม่ได้ ยังไงผมก็จะอยู่เธอ
เพราะผมรักเธอ ผมไม่ได้รักลูกสาวเธอ ผมคิดกับเธอแค่น้องสาว
ผมไม่รู้จะทำอย่างไรต่อไป จะบอกคุณพ่อ ญาติ ๆ หรือลูกสาวเธอดี
เพราะยังไงทุกคนต้องรู้ ผมอาจจะเห็นแก่ตัวแต่ผมซื่อสัตย์กับความรู้สึก
ของตัวเอง
กรุณาบอกผมทีเถอะครับว่า ผมควรทำอย่างไรดี
จะบอกทุกคน หรือคงสถานะนี้ ไม่ต้องให้คนอื่นรู้ หรือจบเรื่องนี้แบบที่คุณน้าบอก(ผมทำใจไม่ได้)
...ผมสับสนมากครับ