สวัสดีค่ะ ขออนุญาตแทนตัวเองว่าเรานะคะ วันนี้อยากจะมาสอบถามเรื่องนิสัยชอบขโมยของตัวเองค่ะ
ส่วนตัวแล้วคิดว่าตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลางค่ะ ไม่ได้ขัดสนแต่ก็ไม่ได้รวยอะไรมากมาย
ทุกวันนี้เวลาเห็นเงิน(ของคนในครอบครัวเท่านั้น)จะต้องมีความคิดที่จะเข้าไปหยิบเข้ากระเป๋าตัวเองค่ะ ทั้งๆที่จริงๆตอนนี้ก็ไม่ได้ขัดสนหรือต้องใช้เงินอะไร แต่มันเหมือนมี instinct ข้างในลึกๆว่าต้องเข้าไปหยิบค่ะ (ความรู้สึกเหมือนแบบ นี่แหละเป็นโอกาสดีแล้ว ไม่มีใครอยู่ ขอหยิบสักหน่อยเถอะ)
เท่าที่ได้ไปอ่านลักษณะของคนเป็นโรคขี้ขโมยรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าข่ายค่ะ เพราะ เท่าที่อ่านมา อ้างอิงจากเว็บ sanook.com "ผู้ป่วยโรคขี้ขโมย จะรู้สึกผิดเมื่อขโมยของเสร็จ บางคนถึงกับเอาของไปคืนที่เดิมหลังจากขโมยเสร็จ เพราะไม่ได้มีวัตถุประสงค์จะขโมยของเพื่อนำไปใช้สอยส่วนตัว" แต่สำหรับตัวเราแล้ว เราไม่รู้สึกผิดค่ะ ถึงแม้ว่าจะถูกจับได้ก็ตาม คือจขกท.เองไม่ได้รู้สึกเสียใจกับการที่คนรอบตัวเสียใจกับการกระทำของเราเลย แต่กลับมานั่งสงสัยกับตัวเองว่า เออ แล้วเราจะขโมยไปทำไมละนี่
คนรอบข้างจับได้หลายรอบแล้วค่ะ เราก็ยอมรับ แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม เพราะตัวเราเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะว่าเราจะทำไปทำไม มันเหมือนเป็นปฎิกิริยาอัตนโนมัติค่ะ บอกไม่ถูก เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ พอเห็นปั้บสมองก็ไม่คิดเรื่องอื่นแล้วค่ะ มองรอบข้างแล้วก็หยิบเอาเลย
จากที่กล่าวมาด้านบนนะคะว่าจขกท.ได้ทำการอ่านเรื่องโรคขี้ขโมยมานิดหน่อย แหล่งอ้างอิงที่อ่านมาเค้าบอกว่าอาจจะมีผลมาจากการเลี้ยงดูตอนเด็ก ซึ่งเราก็อยากจะเล่าเหตุการณ์คร่าวๆตั้งแต่เราเริ่มพฤติกรรมนี้นะคะ ซึ่งไม่มั่นใจว่ามันเกี่ยวกันไหมกับพฤติกรรมของเราในปัจจุบัน
คือในช่วงมัธยม จขกท. เคยมีแฟนอยู่คนนึงค่ะ เขาเป็นคนที่บ้านค่อนข้างจะฐานะไม่ได้ดี ซึ่งในตอนนั้นเราค่อนข้างจะเป็นฝ่ายง้อเขาเอาซะมากกว่า
เขาชอบเรียกร้องอะไรจากเรามากมาย เช่นพวกของฟุ่มเฟือยที่มีราคาน่ะค่ะ ด้วยความที่เราก็ได้เงินเดือนที่เราได้จากพ่อแม่ก็ยังไม่พอที่จะเอามาซื้อของพวกนี้ให้เขา เราก็เลยเริ่มแอบหยิบเงินเล็กๆน้อยๆจากคนในบ้านค่ะ (ซึ่งจุดๆนี้ทราบดีค่ะว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง แต่ในตอนนั้นยังรู้สึกว่าเราเด็กมากๆ และเราคิดว่าถ้าเราหาของเหล่านี้มาให้เขาไม่ได้เนี่ย เขาต้องทิ้งเราไปแน่ๆ ก็เลยตัดสินใจทำค่ะ)
ในตอนนั้นเรียกได้ว่าทุกโอกาสที่หยิบฉวยได้ ต้องได้หยิบมาตลอดเลยค่ะ จนถึงวันนึงเริ่มทะเลาะกับแฟน เราก็เลิกขโมย เลิกซื้อของให้ จนเลิกรากันไปค่ะ
จนมาถึงปัจจุบัน มันเหมือนมีความรู้สึกลึกๆค่ะว่าหยิบสิ ต้องรีบหยิบนะ (ซึ่งในปัจจุบันไม่ได้ทำบ่อยเท่าเมื่อก่อนนะคะ นานๆครั้ง แต่แก้ไม่หายขาดสักทีค่ะ)
จขกท.ก็ไม่อาจทราบได้ว่าเหตุการณ์เมื่อมัธยมมีส่วนที่ทำให้เราเป็นคนขี้ขโมยไปเลยไหม หรือว่ามันเป็นนิสัยส่วนตัวของเราเองที่แก้ไม่ได้กันแน่
ส่วนตัวเคยไปพบจิตแพทย์มาแล้ว แต่ว่าไปในเหตุการณ์ที่ว่ามีเรื่องเครียด อารมณ์เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ซึ่งตอนนั้นหมอได้ให้ยาzoloftมา รู้สึกไม่ค่อยประทับใจเพราะรวมๆแล้วรู้สึกเหมือนว่าการไปหาจิตแพทย์ไม่ได้ช่วยอะไรให้เรารู้สึกดีขึ้น มีแต่ให้ยาโดสแรงๆราคาสูงๆ เลยไม่ค่อยอยากกลับไปเท่าไหร่ค่ะ
เลยอยากจะมาถามความเห็นก่อนค่ะว่าอาการนี้ควรพยายามห้ามใจ พยายามบำบัดด้วยตัวเราเอง จะได้ไหมคะ หรือว่าอาการเราเข้าข่ายคนเป็นโรคขี้ขโมยและควรไปพบจิตแพทย์
เรื่องค่อนข้างยาวนิดหน่อยต้องขออภัยด้วยนะคะ ทุกข์ใจมากจริงๆ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีจิตสำนึกเลยค่ะ มันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ถึงแม้คนในบ้านจะเสียใจ เราก็ไม่รู้สึกผิดเลยจริงๆค่ะ
รู้สึกเหมือนตัวเองอาจจะเป็นโรคขี้ขโมย หรืออาจจะเป็นแค่นิสัยลักเล็กขโมยน้อยคะ อยากทราบวิธีแก้
ส่วนตัวแล้วคิดว่าตัวเองเกิดมาในครอบครัวที่ฐานะปานกลางค่ะ ไม่ได้ขัดสนแต่ก็ไม่ได้รวยอะไรมากมาย
ทุกวันนี้เวลาเห็นเงิน(ของคนในครอบครัวเท่านั้น)จะต้องมีความคิดที่จะเข้าไปหยิบเข้ากระเป๋าตัวเองค่ะ ทั้งๆที่จริงๆตอนนี้ก็ไม่ได้ขัดสนหรือต้องใช้เงินอะไร แต่มันเหมือนมี instinct ข้างในลึกๆว่าต้องเข้าไปหยิบค่ะ (ความรู้สึกเหมือนแบบ นี่แหละเป็นโอกาสดีแล้ว ไม่มีใครอยู่ ขอหยิบสักหน่อยเถอะ)
เท่าที่ได้ไปอ่านลักษณะของคนเป็นโรคขี้ขโมยรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้าข่ายค่ะ เพราะ เท่าที่อ่านมา อ้างอิงจากเว็บ sanook.com "ผู้ป่วยโรคขี้ขโมย จะรู้สึกผิดเมื่อขโมยของเสร็จ บางคนถึงกับเอาของไปคืนที่เดิมหลังจากขโมยเสร็จ เพราะไม่ได้มีวัตถุประสงค์จะขโมยของเพื่อนำไปใช้สอยส่วนตัว" แต่สำหรับตัวเราแล้ว เราไม่รู้สึกผิดค่ะ ถึงแม้ว่าจะถูกจับได้ก็ตาม คือจขกท.เองไม่ได้รู้สึกเสียใจกับการที่คนรอบตัวเสียใจกับการกระทำของเราเลย แต่กลับมานั่งสงสัยกับตัวเองว่า เออ แล้วเราจะขโมยไปทำไมละนี่
คนรอบข้างจับได้หลายรอบแล้วค่ะ เราก็ยอมรับ แต่ก็ตอบไม่ได้ว่าทำไม เพราะตัวเราเองก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะว่าเราจะทำไปทำไม มันเหมือนเป็นปฎิกิริยาอัตนโนมัติค่ะ บอกไม่ถูก เหมือนควบคุมตัวเองไม่ได้ พอเห็นปั้บสมองก็ไม่คิดเรื่องอื่นแล้วค่ะ มองรอบข้างแล้วก็หยิบเอาเลย
จากที่กล่าวมาด้านบนนะคะว่าจขกท.ได้ทำการอ่านเรื่องโรคขี้ขโมยมานิดหน่อย แหล่งอ้างอิงที่อ่านมาเค้าบอกว่าอาจจะมีผลมาจากการเลี้ยงดูตอนเด็ก ซึ่งเราก็อยากจะเล่าเหตุการณ์คร่าวๆตั้งแต่เราเริ่มพฤติกรรมนี้นะคะ ซึ่งไม่มั่นใจว่ามันเกี่ยวกันไหมกับพฤติกรรมของเราในปัจจุบัน
คือในช่วงมัธยม จขกท. เคยมีแฟนอยู่คนนึงค่ะ เขาเป็นคนที่บ้านค่อนข้างจะฐานะไม่ได้ดี ซึ่งในตอนนั้นเราค่อนข้างจะเป็นฝ่ายง้อเขาเอาซะมากกว่า
เขาชอบเรียกร้องอะไรจากเรามากมาย เช่นพวกของฟุ่มเฟือยที่มีราคาน่ะค่ะ ด้วยความที่เราก็ได้เงินเดือนที่เราได้จากพ่อแม่ก็ยังไม่พอที่จะเอามาซื้อของพวกนี้ให้เขา เราก็เลยเริ่มแอบหยิบเงินเล็กๆน้อยๆจากคนในบ้านค่ะ (ซึ่งจุดๆนี้ทราบดีค่ะว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำอย่างยิ่ง แต่ในตอนนั้นยังรู้สึกว่าเราเด็กมากๆ และเราคิดว่าถ้าเราหาของเหล่านี้มาให้เขาไม่ได้เนี่ย เขาต้องทิ้งเราไปแน่ๆ ก็เลยตัดสินใจทำค่ะ)
ในตอนนั้นเรียกได้ว่าทุกโอกาสที่หยิบฉวยได้ ต้องได้หยิบมาตลอดเลยค่ะ จนถึงวันนึงเริ่มทะเลาะกับแฟน เราก็เลิกขโมย เลิกซื้อของให้ จนเลิกรากันไปค่ะ
จนมาถึงปัจจุบัน มันเหมือนมีความรู้สึกลึกๆค่ะว่าหยิบสิ ต้องรีบหยิบนะ (ซึ่งในปัจจุบันไม่ได้ทำบ่อยเท่าเมื่อก่อนนะคะ นานๆครั้ง แต่แก้ไม่หายขาดสักทีค่ะ)
จขกท.ก็ไม่อาจทราบได้ว่าเหตุการณ์เมื่อมัธยมมีส่วนที่ทำให้เราเป็นคนขี้ขโมยไปเลยไหม หรือว่ามันเป็นนิสัยส่วนตัวของเราเองที่แก้ไม่ได้กันแน่
ส่วนตัวเคยไปพบจิตแพทย์มาแล้ว แต่ว่าไปในเหตุการณ์ที่ว่ามีเรื่องเครียด อารมณ์เหมือนคนเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ ซึ่งตอนนั้นหมอได้ให้ยาzoloftมา รู้สึกไม่ค่อยประทับใจเพราะรวมๆแล้วรู้สึกเหมือนว่าการไปหาจิตแพทย์ไม่ได้ช่วยอะไรให้เรารู้สึกดีขึ้น มีแต่ให้ยาโดสแรงๆราคาสูงๆ เลยไม่ค่อยอยากกลับไปเท่าไหร่ค่ะ
เลยอยากจะมาถามความเห็นก่อนค่ะว่าอาการนี้ควรพยายามห้ามใจ พยายามบำบัดด้วยตัวเราเอง จะได้ไหมคะ หรือว่าอาการเราเข้าข่ายคนเป็นโรคขี้ขโมยและควรไปพบจิตแพทย์
เรื่องค่อนข้างยาวนิดหน่อยต้องขออภัยด้วยนะคะ ทุกข์ใจมากจริงๆ รู้สึกเหมือนตัวเองไม่มีจิตสำนึกเลยค่ะ มันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย ถึงแม้คนในบ้านจะเสียใจ เราก็ไม่รู้สึกผิดเลยจริงๆค่ะ