สวัสดีทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ ตามหัวข้อเลยค่ะ เราอยากจะปรึกษาจริงๆ นับวันยิ่งเลวร้ายขึ้น
ขอเเนะนำตัวเองคร่าวๆนะคะ เราอายุ 14 ปี ตอนนี้ศึกษาในระดับ ม.3
เริ่มเลยนะคะ คือเราอาศัยอยู่กับพ่อเเม่เเละพี่ชาย รวมตัวเราเเล้วคือ 4 คน ตั้งเเต่เด็กๆเราเป็นคนอารมณ์ดี เรียบร้อย ตั้งใจเรียน(สอบได้ดีเลยค่ะ) เเล้วก็ชอบเข้าสังคมมาก เเต่พอเราเริ่มขึ้นม.ต้นเเล้ว เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวมาก เวลาอยู่บ้านก็จะหาห้องว่าง(จะเป็นห้องอะไรก็ได้ ห้องนำ้ ห้องเสื้อผ้า)เเล้วล็อคห้องอยู่คนเดียวเงียบๆ เวลาใครมากวนหรือเคาะประตูจะโมโหมาก เเล้วจะเเสดงอารมณ์ออกทางหน้าอย่างเห็นได้ชัดจนโดนด่าบ่อยๆ อันนี้เราคิดว่าคงเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นคงต้องการความเป็นส่วนตัวเลยไม่ได้คิดอะไรมาก เกรดก็ตกเเบบน่าใจหาย ประมาณว่า จาก 3.45 เหลือ 2.34 ค่ะ! เเล้วเราก็เริ่มไม่มีเพื่อนใหม่เลยตอนนั้น โชคดีดันได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสนิทจากโรงเรียนเก่า เลยไม่ค่อยเป็นปัญหามาก เเต่คงเข้าใจว่าโรงเรียนส่วนมากจะเป็นปลาใหญ่กินปลาเล็ก ซึ่งตอนนั้นคือเรายังเป็นปลาเล็กในห้อง! สุดท้ายก็โดนกดหัวใช้เป็นทาสเลยค่ะ ทั้งสั่งให้ทำงาน พอเราทำไม่ถูกใจก็จะโดนดูถูกเหยียดหยาม โดนเเกล้ง โดนดูถูก หลายครั้งเราก็ร้องไห้ไปเล่าให้พ่อเเม่ฟัง เเต่ท่านก็เหมือนฟังผ่านๆ ไม่สนใจ เราก็ไม่รู้จะทำไงได้เเต่ก้มหน้าทนๆไป เพื่อนสนิทเราคนนั้นก็จะเป็นเหมือนความหวังเดียวค่ะ เราจะชอบไปเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง(เเต่ก็ได้เเต่เล่า เเก้ปัญหาไม่ได้)
จนเราอยู่ ม.2 ก็เกิดเหตุขึ้น(ซึ่งเราจำขึ้นใจ) ตอนนั้นเป็นตอนกลางคืน เราทะเลาะกับพ่อ (อารมณ์ตอนนั้นคือเราโมโหมาก) รู้ตัวเองว่าตัวเองผิดค่ะ เเต่ไม่รู้ทำไมเราหยุดไม่ได้ พอพ่อตะคอกมา เราก็ตะคอกกลับ คือรุนเเรงมาก พ่อตอนนั้นคือฟิวขาดเดินเข้ามายึดมือถือเราไป(เราเป็นคนติดมือถือค่ะ ถึงไม่ได้เล่นอะไรก็จะคอยถือมือถืออยู่ตลอด) เท่านั้นเเหละเราก็ร้องไห้เดินกระเเทกเท้าปิดประตูล็อคเสียงดัง เราเดินวนในห้องไม่นานจู่ๆเราก็มีความคิดที่ขนาดเราเองยังตกใจ 'ฆ่าพ่อ ไม่ก็ฆ่าตัวตาย' เราเริ่มกลัวตัวเองเเต่เราเหมือนหัวไม่คิดอะไรเเล้ว เดินลงไปหยิบค้อนที่โต๊ะขึ้นมามอง (ตอนนั้นพ่อเข้านอนเเล้วเหลือเเต่เเม่) เเล้วเราก็หัวเราะขึ้นมา ใช่ค่ะ อยู่ดีดีเราก็หัวเราะทั้งๆที่ถือค้อนในมือ เเม่เดินมาเห็นก็รีบไปบอกพ่อ เราได้ยินประมาณว่า "ลูกมันถือค้อนจะฆ่าตัวตาย!!" ตอนนั้นที่ได้ยินเรายิ่งหัวเราะจนเเม่ค่อยๆเดินเข้ามาหยิบค้อนในมือออก ตัวเราไม่ขยับเลยค่ะ ยืนหัวเราะเฉยๆเเบบนั้น ขนาดจะหยุดหัวเราะยังหยุดไม่ได้ วินาทีนั้นเราทั้งหัวเราะเเล้วปล่อยโฮออกมา เหมือนคนไม่มีสติเลย จากนั้นเราก็จำอะไรได้ได้เเล้วค่ะ รู้สึกว่าจะพูดสิ่งที่อัดอั้นในใจกับเเม่มั้ง
ลืมบอกไป พ่อเราเป็นคนอารมณ์รุนเเรงค่ะ หงุดหงิดนิดหน่อยก็จะตะคอกจะตี ส่วนเเม่จะด่าบางทีโมโหมากๆก็จะตีเรา บางเรื่องเราไม่ได้ทำเราไม่ผิดก็จะไม่ยอมรับ เเต่เเม่กับพ่อจะบอกว่าเราเถียงเเล้วก็เริ่มตี(บางทีเราก็โดนจนเลือดออก) ง่ายๆคือเราโดนเลี้ยงด้วยไม้มาตั้งเเต่เล็กๆ
เดี๋ยวมาต่อค่ะ (เรื่องที่เล่ามาทั้งหมดเกิดขึ้นจริง)
ช่วยด้วยค่ะ! ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ เครียดในทุกเรื่อง โกรธง่าย อารมณ์รุนเเรง ถือว่าเป็นโรคจิตไหมคะ?
ขอเเนะนำตัวเองคร่าวๆนะคะ เราอายุ 14 ปี ตอนนี้ศึกษาในระดับ ม.3
เริ่มเลยนะคะ คือเราอาศัยอยู่กับพ่อเเม่เเละพี่ชาย รวมตัวเราเเล้วคือ 4 คน ตั้งเเต่เด็กๆเราเป็นคนอารมณ์ดี เรียบร้อย ตั้งใจเรียน(สอบได้ดีเลยค่ะ) เเล้วก็ชอบเข้าสังคมมาก เเต่พอเราเริ่มขึ้นม.ต้นเเล้ว เรารู้สึกอยากอยู่คนเดียวมาก เวลาอยู่บ้านก็จะหาห้องว่าง(จะเป็นห้องอะไรก็ได้ ห้องนำ้ ห้องเสื้อผ้า)เเล้วล็อคห้องอยู่คนเดียวเงียบๆ เวลาใครมากวนหรือเคาะประตูจะโมโหมาก เเล้วจะเเสดงอารมณ์ออกทางหน้าอย่างเห็นได้ชัดจนโดนด่าบ่อยๆ อันนี้เราคิดว่าคงเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นคงต้องการความเป็นส่วนตัวเลยไม่ได้คิดอะไรมาก เกรดก็ตกเเบบน่าใจหาย ประมาณว่า จาก 3.45 เหลือ 2.34 ค่ะ! เเล้วเราก็เริ่มไม่มีเพื่อนใหม่เลยตอนนั้น โชคดีดันได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสนิทจากโรงเรียนเก่า เลยไม่ค่อยเป็นปัญหามาก เเต่คงเข้าใจว่าโรงเรียนส่วนมากจะเป็นปลาใหญ่กินปลาเล็ก ซึ่งตอนนั้นคือเรายังเป็นปลาเล็กในห้อง! สุดท้ายก็โดนกดหัวใช้เป็นทาสเลยค่ะ ทั้งสั่งให้ทำงาน พอเราทำไม่ถูกใจก็จะโดนดูถูกเหยียดหยาม โดนเเกล้ง โดนดูถูก หลายครั้งเราก็ร้องไห้ไปเล่าให้พ่อเเม่ฟัง เเต่ท่านก็เหมือนฟังผ่านๆ ไม่สนใจ เราก็ไม่รู้จะทำไงได้เเต่ก้มหน้าทนๆไป เพื่อนสนิทเราคนนั้นก็จะเป็นเหมือนความหวังเดียวค่ะ เราจะชอบไปเล่าเรื่องต่างๆให้ฟัง(เเต่ก็ได้เเต่เล่า เเก้ปัญหาไม่ได้)
จนเราอยู่ ม.2 ก็เกิดเหตุขึ้น(ซึ่งเราจำขึ้นใจ) ตอนนั้นเป็นตอนกลางคืน เราทะเลาะกับพ่อ (อารมณ์ตอนนั้นคือเราโมโหมาก) รู้ตัวเองว่าตัวเองผิดค่ะ เเต่ไม่รู้ทำไมเราหยุดไม่ได้ พอพ่อตะคอกมา เราก็ตะคอกกลับ คือรุนเเรงมาก พ่อตอนนั้นคือฟิวขาดเดินเข้ามายึดมือถือเราไป(เราเป็นคนติดมือถือค่ะ ถึงไม่ได้เล่นอะไรก็จะคอยถือมือถืออยู่ตลอด) เท่านั้นเเหละเราก็ร้องไห้เดินกระเเทกเท้าปิดประตูล็อคเสียงดัง เราเดินวนในห้องไม่นานจู่ๆเราก็มีความคิดที่ขนาดเราเองยังตกใจ 'ฆ่าพ่อ ไม่ก็ฆ่าตัวตาย' เราเริ่มกลัวตัวเองเเต่เราเหมือนหัวไม่คิดอะไรเเล้ว เดินลงไปหยิบค้อนที่โต๊ะขึ้นมามอง (ตอนนั้นพ่อเข้านอนเเล้วเหลือเเต่เเม่) เเล้วเราก็หัวเราะขึ้นมา ใช่ค่ะ อยู่ดีดีเราก็หัวเราะทั้งๆที่ถือค้อนในมือ เเม่เดินมาเห็นก็รีบไปบอกพ่อ เราได้ยินประมาณว่า "ลูกมันถือค้อนจะฆ่าตัวตาย!!" ตอนนั้นที่ได้ยินเรายิ่งหัวเราะจนเเม่ค่อยๆเดินเข้ามาหยิบค้อนในมือออก ตัวเราไม่ขยับเลยค่ะ ยืนหัวเราะเฉยๆเเบบนั้น ขนาดจะหยุดหัวเราะยังหยุดไม่ได้ วินาทีนั้นเราทั้งหัวเราะเเล้วปล่อยโฮออกมา เหมือนคนไม่มีสติเลย จากนั้นเราก็จำอะไรได้ได้เเล้วค่ะ รู้สึกว่าจะพูดสิ่งที่อัดอั้นในใจกับเเม่มั้ง
ลืมบอกไป พ่อเราเป็นคนอารมณ์รุนเเรงค่ะ หงุดหงิดนิดหน่อยก็จะตะคอกจะตี ส่วนเเม่จะด่าบางทีโมโหมากๆก็จะตีเรา บางเรื่องเราไม่ได้ทำเราไม่ผิดก็จะไม่ยอมรับ เเต่เเม่กับพ่อจะบอกว่าเราเถียงเเล้วก็เริ่มตี(บางทีเราก็โดนจนเลือดออก) ง่ายๆคือเราโดนเลี้ยงด้วยไม้มาตั้งเเต่เล็กๆ
เดี๋ยวมาต่อค่ะ (เรื่องที่เล่ามาทั้งหมดเกิดขึ้นจริง)