เราเองค่ะ เราต้องมีความจำเป็นมาอยู่กับญาติ เพราะด้วยเหตุผลบางอย่างค่ะ เเรกๆก็ดีอะค่ะ ฟีลข้าวใหม่ปลามันหนูเองก็เกรงใจเขาค่ะ เลยช่วยล้างจาน ทำความสะอาดบ้านต่างๆไม่ขาดเลยค่ะ พออยู่มาเรื่อยๆหนูอาจมีขาดไปบ้าง เเต่ถ้วยล้างทุกวันค่ะ ถ้ามีโอกาสจะล้างทันทีไม่ว่ามากหรือน้อย เเละมันก็เริ่มเเย่ตรงที่หนูเริ่มรู้สึกว่าเออทำไม่มันรู้ว่าเขาไม่อยากให้หนูอยู่ด้วย (ญาติ) หนูก็เลยรู้สึกว่าคงคิดไปเอง เเละเขาก็เเซะทางอ้อมอะค่ะ ซึ่งบางทีหนูตื่นนอนมา ก็มากินข้าว เช้า เที่ยง เย็น บ้างถ้วยตลอดค่ะ บานก็ทำคสอ.ตลอดๆ เเต่มันเหมือนไม่ได้ช่วยอะไรเลยค่ะอยู่ๆ หนูรู้สึกว่าหนูตัวคนเดียวค่ะ เเทบจะไม่มีใครคุยกับหนู หนูก็มั่นค่ะ มปร.อยู่คนเดียวก็ได้ อย่างร้อยก็ทำงานบ้านให้เขา เพราะเขาก็ทำกับข้าว ให้ที่พักหนู
เเละมันเริ่มเเรงขึ้นค่ะ ก็คือเเซะทางอ้อม เกี่ยวค่าใช้จ่ายที่มากขึ้น อาหารการกินต้องทำมากขึ้น พวกของใช้ต่างๆ เมหือนพอหนูเข้ามามันทำให้เขาต้องเสียเงินมากขึ้น ข้าวของเหมือนมันเริ่มพังเพราะหนู
หนูเจ้ามาอยู่กับเขา เหมือนทุกอย่างมันเเย่ไปหมด เเน่นอนค่ะหนูปรึกษาพี่วาว พี่สาวก็บอกมันถูกเเล้วค่ะเพราะเขาไม่ได้อย่กให้หนูอยูาด้วย ตาสว่างได้เเล้ว ซึ่งหนูก็เศร้านะคะ เห็นเเก่ที่เขาให้ที่นอน อาหาร สิ่งต่างๆ เเต่ถ้ามันทำให้หนูรู้สึกเเย่เสียสุขภาพจิตที่ต้องมาเป็นสนามอารมณ์ไม่เอาดีกว่าค่ะ เเละไม่คำนึงจากพี่สาวมาก็คือ “ไม่มีที่ไหนสุขเท่าบ้าน/บ้านเรานั้นเเหละดีสุดเเล้ว” อยากรู้ว่าพี่มีประสบการณ์อย่างนี้บ้างไหมคะ