สวัสดีค่ะเราชื่อปรายปีนี้เราก็15เเล้ว เราเป็นพี่สาวของคนโตครอบครัว น้องชายหนึ่งคนเเล้วพ่อกับ เเล้วเราก็มีเพื่อนๆค่ะ เเต่ถ้าเพื่อนสนิทจริงๆเราไม่มี เราเป็นคนที่มีปัญหา ไม่เคยไปหาหมอค่ะ มันเป็นเเค่ความรู้สึกเรามันอาจจะเป็นงั้นก็ได้ก็ได้55

โดยปกติเราเป็นคนที่มีอารมณ์ค่อนข้างนิ่งเรเเสดงอารมณ์ไม่เก่ง จนเป็นปัญหาการสื่อสารกับคนในบ้าน เรารู้ค่ะว่าเราผิดใรการเเสดงหรือสื่งสารที่ไม่ดี เเต่คนรอบข้างเรามักจะตอบย้ำ จนบางครั้งเราก็ไม่กล้าพูดกล้าตอบ

ในบ้านเราจะเป็นเเพะรับบาปทุกคนเวลาโกรธโมโหก็ลงที่เรา พ่อก็ชอบด่า เเม่เราก็ชอบบ่นให้ฟัง เเล้วน้องก็ชอบทำร้ายเราค่ะ เเต่ละอย่างที่ทำมันไม่ได้รุนเเรงเเต่มันสะสมมาตั้งเเต่ประถมปลาย เราก็ชินนะคะเเต่เราก็เจ็บลึกๆอยู่ ไม่กล้าบอก นั้นคงเป็นอีกเหตุที่เราไม่ได้ดีขึ้นเลย

เราเป็นพวกอยู่ในลู่ทางที่พ่อเเม่หวังถึงเราจะไม่อยากทำ ตอนนี้เรามีความฝันอยากเป็นนักเขียนพ่อเเม่เราไม่ค่อยเห็นด้วยเลย ตอนเราไปสอบเพื่อได้ไปติวสอวนดารา เเม่เราก็เอาเเต่บอกเราว่ายังไงก็ทำไม่ได้ เราได้ติดใน34คนค่ะ เราดีใจมาก เพราะทั้งที่เราไม่ได้เต็มที่เพราะเราอาหารเป็นพิษด้วย ถึงอย่างั้นคนอื่นก็ไม่ค่อยสนใจค่ะ

เรื่องของเพื่อนเรา เขาคือกลุ่มที่คบกันมาตอนเข้าม1 เวลาทำงานเราพลาดเขสก็ด่าเราเล่นๆคิดว่าเราไม่รู้สึกอะไร เขาเป็นคนที่พูดอะไรผ่าซาก ค่อนข้างทะนงตัวเอง

เราเคยลงเทศกาลหลังเเล้วทำกัน4-5คน เราอยากวากฉากค่ะเพราะเราถนัดสุด เเต่เขาก็บอกเเบ่งซีนกันโดยยังไม่ทันฝังเราเลย เราทำออกมาไม่ดีค่ะ เรารู้ดี เขาก็เอาเเต่คอมเพลน เเล้วที่สำคัญมีครูฟังด้วย เต่ครูก็ดูสนุดกกับบทสนทนาใากๆ จนลืมไปเเล้วว่านี้คือการประจานคนต่อหน้าคนคนนั้น ตอนนี้เราก็ไม่ได้ทำเเล้วค่ะ

เราเสียใจกับหลายๆอย่างที่เคยถูกทำ จนมันกลายเป็นนิสัยลึกๆไปเเล้วว่า “ทั้งๆที่กูไม่ผิดทำไมกูโดนคนเดียว” เราเคยพูดซ้ำ ทำร้ายตัวเอง เราเจ็บมากๆที่ทำตัวเอง เราพึ่งนึกได้ค่ะว่าเราอยากทำอะไรอยากเป็นอะไร จนการทำงานจนเหนื่อย การทำอะไรเกินกำลังมันเริ่มเยี่ยวยา

จริงๆเรามีเพื่อนที่เป็นที่ปรึกษาเขาช่วยเราได้ดีมากๆ มันเป็นเรื่องที่อยากเล่าให้สบายใจตอนนี้ก็ร้องไปพิมพ์ไปเหมือนกัน

สุกดท้ายเราก็อยากถามค่ะว่าการที่เราคิดจะเกลียดทุกคนมันผิดใหม