คือเราอายุ17ค่ะ เรามีน้อง2คนคนนึง4ขวบอีกคน8ขวบ คือเราไม่ค่อยสนิทกับน้องมากเท่าไหร่เพราะเราพึ่งย้ายมาอยู่กับเเม่ได้ประมาณปีกว่า ก่อนหน้านั้นเราอยู่กับย่าที่ต่างจังหวัดตั้งเเต่เด็กเรามีเพื่อนมีสังคมที่นู้นเหตุการณ์สำคัญๆในชีวิตของเราส่วนมากจะมีเเต่ย่าละก็เพื่อนค่ะ เเล้วพอย้ายมาอยู่กับเเม่เราก็เเทบจะไม่ได้ไปไหนเลยค่ะ ต้องเลี้ยงน้องเเล้วเวลาจะขอกลับบ้านย่า ส่วนมากก็เเม่ก็จะไม่ให้ไปเอาเเต่บอกว่าเลี้ยงน้อง เที่ยวไรนักหนาไร้สาระ  คือเราบอกก่อนนะคะว่าเราไม่ได้อยู่เฉยๆเราพยายามช่วยเท่าที่จะทำได้ค่ะ งานบ้านอะไรต่างๆเราก็ช่วยทำเเต่ส่วนมากมักจะถูกมองว่าไม่ทำอะไรเลย บางทีเรียนมาเหนื่อยมากๆเราก็จะถูกมองว่าเเค่ขี้เกียจไม่อยากทำงานเฉยๆ จนบางทีเราท้อมากเลยค่ะจากเมื่อก่อนที่มีความคิดอยากช่วยเเบ่งเบาภาระตอนนี้ไม่อยากทำอะไรเเล้วค่ะเพราะทำเท่าไหร่ก็เหมือนไม่พออยู่ดีเราจะโดนด่าโดนวีนใส่ตลอดเวลาที่เเม่หงุดหงิดน้องเราก็จะโดนด้วยตลอดทั้งที่บางทีเรายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เวลาน้องทำอะไรเราจะต้องคอยเก็บกวาดตามจนเหนื่อย น้องจะชอบทำให้เราโดนด่าอยู่บ่อยๆนี่ก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เราไม่ค่อยชอบน้องค่ะ พ่อกับเเม่ทำงานเราเลยต้องเลี้ยงน้องให้อยู่ตลอดวันๆของเราไปเรียนกลับบ้านเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้เที่ยวไหนอยู่เเต่บ้าน คือเราเข้าใจนะคะว่าเราต้องช่วยเเบ่งเบาพ่อเเม่เเต่ถ้าจะไม่ได้ไปไหนเลยขนาดนี้เราไม่ไหวอะค่ะบางทีช่วงที่กิจกรรมโรงเรียนเยอะๆหรือเรียนหนักๆเราก็อยากพักผ่อนบ้างคือเรามองว่าเราเเค่อายุ17 เรายังอยากกินอยากเที่ยวอยากอยู่กับเพื่อนบ้างไม่จำเป็นต้องบ่อยๆก็ได้ ขอเเค่2-3อาทิตย์ครั้งก็ยังดี คือเราก็เข้าใจว่าเรายังหาเงินเองไม่ได้ยังอยู่ภายใต้การปกครองของพ่อเเม่ เเต่เราก็อยากเที่ยวบ้างเราเวลาเราขอกลับบ้านที่ต่างจังหวัดบอกอยากไปเที่ยวหาเพื่อนพ่อเเม่ก็จะบอกเที่ยวกับครอบครัวมันไม่สนุกหรอติดเพื่อนขนาดนั้นก็ไปอยู่กับเพื่อนมั้ย คือไม่ใช่มันไม่สนุกค่ะเเต่มันไม่สุดมันคนละอารมกันเที่ยวกับครอบครัวเราเหมือนไม่ได้เที่ยวเลยค่ะ เราไม่กล้าเเต่งหน้าเเต่งตัวตามที่อยากเเต่งเราจะชอบถูกบูลลี่ตลอด ทุกวันนี้เหมือนเราเก็บกดขึ้นเรื่อยๆเราไม่อยากเอาครอบครัวเลยค่ะ มันไม่ใช่เเค่เรื่องให้เลี้ยงน้องนะคะคือเราไม่ได้ให้ครอบครัวเป็นเซฟโซนเลยเพราะเราปรึกษาอะไรไม่ได้เลยทุกครั้งที่เราเล่าปัญหาให้ฟังเราจะถูกซ้ำเติมตลอดเราไม่เคยได้กำลังใจจากครอบครัวเลยค่ะ เรามักจะโดนด่าด้วยคำพูดเเรงๆเเล้วเรามักจะถูกมองว่าเห็นเเก่ตัวทั้งๆที่เราเสียสละมากๆเราพยายามเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นเเต่มันไม่มีประโยชน์อะไรเลยเหมือนที่ทำอยู่มันยังดีไม่พอ เราเหนื่อยมากๆเลยค่ะเราหมดไฟสุดๆไม่รู้จะเอายังไงดีเราพยายามอดทนมากๆเเต่เราก็รู้สึกว่าเราเริ่มไม่ไหวเเล้วค่ะเราไม่อยากทำอะไรเเล้วที่ผ่านมาเราพยายามเอาใจมาตลอดจนตอนนี้เราไม่ไหวมากๆสุขภาพจิตเราโคตรเเย่เราเหมือนศูนย์เสียความเป็นตัวเองมากขึ้นทุกวันเราไม่มีเเพทชั่นไม่มีความฝันไม่รู้จะเอาไงกับชีวิตดีตอนนี้ ถ้าเราจะทำตามใจเราบ้างเเบบนี้เราดูอกตัญญูมากมั้ยคะ