ดูออกค่ะ แต่อาจไม่แสดงออกว่ารู้ทัน  ถ้างานส่วนรวมไม่เสีย

เราจะยึดงานเป็นหลัก หากขี้คุย ขี้โม้ ขี้เกียจ ขี้อิจฉา ขี้นินทา ขี้ประจบ
ถ้าไม่เสียงานส่วนรวมไม่เป็นไร... ก็ยังปล่อย ถือว่าเป็นนิสัยส่วนตัว

แต่หากกระทบงาน หรือ "กระทบถึงกำลังใจคนที่เขาทำงานจริงๆ"
เราจะดูว่า ควรจะเรียกใครมาคุย (จะดุใคร จะปลอบใคร)
ควรจะคุยตรงๆ หรืออ้อมๆ ที่จะได้ประโยชน์มากกว่ากัน

เช่น ในสถานการณ์ที่มีการไล่บี้กันต่อหน้าเรา

ถ้าคนนั้น ทำงานไม่ดีเลย สักแต่ว่า ทำร้าย บั่นทอนเพื่อนร่วมงานทางวาจา เราไม่เอาไว้

ถ้าคนนั้น ทำงานได้ดี เก่งกว่าคนอื่นจริงๆ แต่มีนิสัยชอบกดข่ม
เราจะปรามโดยเรียกคุย ถึงผลเสียของนิสัยเขา เพื่อให้เขาปรับปรุงตัว
เพื่อสกิลการเข้ากันกับเพื่อนร่วมงานเขาจะได้ดีขึ้น

ถ้าทุกคน มีผลงานเกือบเท่าๆกัน คนนั้นแค่พูดเพื่อให้ตัวเองดีขึ้น
เราจะแสดงสีหน้าให้เห็นว่า ไม่ชอบกิริยาแบบนี้ ไม่สนับสนุน ไม่ส่งเสริมให้ทำต่อค่ะ

มองออก แต่คนไทยชอบคนเอาใจ
ฝรั่งมีสุภาษิตว่า ผู้ปกครองที่เลว ชอบผู้ใต้ปกครองที่โง่

แล้วแต่คนครับ

ในบรรดาหัวหน้าที่ดูออก ก็ยังแยกเป็นอีกหลายประเภท เช่น

รู้แล้วชี้ คือ เห็นประจบแต่ก็ชอบลูกน้องแบบนั้น
รู้แต่ไม่ชี้ คือ ปฏิบัติต่อลูกน้องทุกคนเท่าเทียมกัน
รู้แล้วหลีก คือ พยายามไม่ใช้งานลูกน้องคนนั้น

เป็นต้น