สวัสดีค่ะ เราอายุ 26 ปีนะคะ เราเคยทำงานอยู่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง เราทำงานที่ออฟฟิศแห่งหนึ่งได้ประมาณ 3 ปี  เราเป็นคนจริงจัง ไม่ค่อยพูดและทำแต่งาน หลายครั้งต้องนำงานจากบริษัทไปทำต่อที่บ้าน เราก็ไม่เคยเกี่ยงและไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยว่าทำไมต้องเป็นเรา (เราปิดงานได้เร็วและรู้สึกว่ามันไม่ได้ยาก) จนเป็นที่ไว้วางใจกับหัวหน้าค่ะ

      เรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากที่เราได้ผ่านการประเมิน เราได้รับการประเมินการทำงานสูงที่สุด รวมถึงเงินเดือนที่ได้รับ ทำให้เราถูกมองว่าเป็นลูกรักหัวหน้า ทั้งที่เราไม่เคยประจบสอพลอและทำแต่งาน มีการแซะหรือถากถางเราจากเพื่อนร่วมทีม เช่น เรามันลูกรักหัวหน้า เราทำไรไม่เคยผิด ไม่มีใครด่าเรา ฯลฯ
      เป็นการพูดที่ดูเหมือนล้อเล่นแต่เราคิดว่ามันทำให้เราไม่สบายใจเป็นอย่างมาก มีการพูดเพื่อด้อยค่าเราต่างๆ มากมาย เช่น การพยายามหาข้อผิดพลาดในการทำงานของเราแล้วพูดเสียงดังให้คนอื่นได้ยิน การพยายามพูดด้อยค่าเราในเรื่องต่างๆ ซึ่งเรารับรู้ได้ว่าเป็นการพูดเพื่อทำให้เรารู้สึกแย่ค่ะ

    เพื่อนๆ ทีมอื่นที่ทำงานด้วยกัน ไม่ได้มีปัญหาอะไรกับเราค่ะ เพราะน่าจะเป็นคนละทีมจึงไม่มีการแข่งขันกันทำงาน เรามั่นใจว่าเราตั้งใจทำงานและทำงานด้วยความจริงใจอย่างถึงที่สุด ไม่คิดว่าเราต้องดีหรือเด่นกว่าใคร เขาจ่ายเงินเดือนให้เรา เราแค่ทำงานให้คุ้มกับเงินเดือนที่เขาจ่าย แต่พอเจอคนในทีมแบบนี้เราจึงตัดสินใจลาออกทันทีค่ะ  (คนในทีมมีแค่คนสองคนที่ทำตัวแย่กับเราค่ะ ส่วนที่เหลือดีกับเราค่ะ) 
    การที่เราตัดสินใจลาออก เพราะเราต้องทำงานแล้วเจอคนที่ทำตัวแย่กับเราบ่อยค่ะ พยายามเอาเราไปพูดลับหลังให้เราเสียหาย เราใช้ความนิ่งในการเข้าสู้และทำงานเพื่อรับเงินเดือนอย่างเดียวค่ะ แต่พอนานไปเรารู้สึกว่ามันเป็นพิษสะสมที่ทำให้เราเครียด มันเหมือนเป็นความเครียดอ่อนๆ ที่ต้องเจอทุกวัน สะสมมาเป็นปี เราจึงตัดสินใจลาออกมาพักผ่อน โชคดีที่เรามีเงินเหลือพอดีที่จะใช้ชีวิตไปได้อีกเป็นปีและทางบ้านไม่ได้เดือดร้อนอะไรค่ะ

    เราคิดว่าการที่หัวหน้าชอบเรา ไม่ใช่เพราะเราประจบสอพลอหรอกค่ะ เราเป็นคนจริงจังด้วยซ้ำ แต่เราไม่เคยนินทาหรือว่าใครเสียหาย แต่งเรื่องให้คนเข้าใจผิดกันหรือแม้กระทั่งคนที่ทำไม่ดีกับเรา เราก็ไม่เคยเอาไปนินทากับเพื่อนร่วมงานด้วยกันเลยค่ะ ส่งงานมา เราทำให้หมด เพราะมันไม่ได้หนักหนาอะไรสำหรับเรา
  
   ช่วงหลังๆ ในการทำงาน เราทราบถึงปัญหาที่บางคนไม่ชอบเพราะเราทำงานมากเกินไป เราจึงลดการทำงานตัวเองลงให้เหมาะสมกับค่าเฉลี่ยของคนในทีมค่ะ พยายามไม่เด่นหรือตั้งใจเกินไป แต่พอเราทำแบบนี้เรารู้สึกผิดที่รับเงินเดือน รู้สึกผิดต่อบริษัทค่ะ  เราคิดว่าการที่เขาจ้างเรามา เราควรทำหน้าที่ให้ดีที่สุดๆ ไม่ใช่รับเงินเดือนแต่ทำงานไปวันๆ ค่ะ
 
   เราเกือบต้องไปพบจิตแพทย์หลายครั้งว่าเพราะเราเครียดมากจนหัวจะระเบิด บางครั้งมันร้องไห้ออกมาเอง คือเรารู้ตัวดีว่าถ้าเราไม่เอาตัวเองออกมาจากจุดนั้น เราน่าจะเสียสุขภาพจิตรุนแรงแน่นอนค่ะ 

   เราจะถือว่ามันคือประสบการณ์ มันทำให้เรารู้ตัวว่าต่อไปเราต้องทำตัวอย่างไรหรือต้องเป็นคนแบบไหน เราอยากจะได้รับความคิดเห็นจากเพื่อนๆ ที่มีโอกาสเข้ามาอ่านเนื้อหากระทู้นี้ค่ะ อยากจะให้ร่วมแชร์ประสบการณ์ตนเองหรือความคิดเห็นอย่างสร้างสรรค์และเป็นประโยชน์กันค่ะ อย่าด่ากันนะคะ เราใจบางค่ะ