สวัสดีค่ะเริ่มเลยแล้วกันนะคะ ครอบครัวของเรามีฐานะปานกลางค่ะพ่อแม่เลี้ยงดูเราให้อยู่ในกรอบเสมอและพ่อแม่ก็ค่อนข้างหัวโบราณค่ะวันๆเอาแต่ทำงานไม่เคยหยุดแม้แต่วันหยุดเทศกาลวันครอบครัวก็ไม่เคยได้สังสรรค์ไม่เคยพาไปเที่ยวไหนเลย ตั้งแต่เกิดมาเราไม่เคยได้ไปเที่ยวไหนเลยนอกจากบ้านวัดโรงเรียนแค่นั้นส่วนห้างก็1ปีไปครั้งก็ว่าได้ไม่ใช่พ่อแม่หรอกค่ะที่พาไปมีแต่ญาติทั้งนั้นแฟนก็ไม่เคยมีหรอกค่ะอยู่กรอบตลอดอะไรก็ไม่เคยกินเวลาเพื่อนถามเคยไปที่นี่มั้ยอันนี้อร่อยมั้ยเราก็ไม่รู้จะตอบยังไงเพราะเราก็ไม่เคยกินเที่ยวก็ไม่เคยไปถ้าโรงเรียนหรือญาติไม่พาไปก็คงไม่ได้ไปไหนเลยพ่อแม่บอกเราเสมอว่าไม่ให้ออกไปไหนให้อยู่แต่บ้านเหมือนเราเก็บกดเราเข้าใจนะว่าท่านทำงานหนักเพื่อหาเงินส่งเราเรียนแต่มันก็เกินไปมั้ยนานๆทีก็ได้แค่อยากมีเวลาไปไหนมาไหนเหมือนคนอื่นบ้างแค่นั้นเวลาเรามีปัญหาอะไรเราก็ไม่อยากปรึกษาพ่อแม่หรอกค่ะพูดไปท่านก็ไม่ฟังอยู่ดีไม่ก็เหนื่อยแล้วให้เราคิดเองบางครั้งทำงานมาเหนื่อยๆก็มาโวยวายใส่เรา เรามันตัวคนเดียวอยู่แล้วจะทำอะไรก็ตัดสินใจเองตลอดเรารู้สึกอ่อนต่อโลกมากๆไปไหนมาไหนขึ้นรถประจำทางไม่เป็นหรอกนี่ก็จบม.6แล้วปีนี้ก็ขึ้นมหาลัยต้องอยู่หอพักต้องห่างจากอ้อมอกพ่อแม่แล้วเราก็ไม่รู้ว่าเราจะเอาตัวรอดได้มั้ยเพราะที่ผ่านมาอยู่ในกรอบตลอดพ่อแม่ไม่เคยปล่อยให้ไปไหนมาไหนเลยทุกอย่างที่ท่านทำเราเข้าใจดีแต่มันก็เกินไปมั้ย