คือ ครอบครัวผมเป็นแนวยุคหัวโบราณ ไม่ให้ไปโน่นไปนี้ ไม่ให้ทำนั้นทำนี้ พอผมไม่ทำ ก็หาว่าผมขี้เกียจ จริงๆผมไม่ใช่คนขี้เกียจนะครับ ขยันเลยแหละ แต่พอมาพูดว่าห้ามยังงั้นยังงี้ พอผมไม่ทำก็ผิดอีก แล้วจะให้ผมทำยังไง? ไม่ให้ผมเปิดกะลาดูโลกเลยงั้นหรอ? ผมดูแลตัวเองได้นะครับ โตๆแล้ว ผมรู้ว่าเขาเป็นห่วงผมเข้าใจ แต่การห่วงหวงมากเกินไปมันทำให้อึดอัดนะครับ การทำอะไรแต่ละอย่างผมท้อนะครับบางที ผมเองก็อยากจะพัฒนาตัวเอง อยากเจริญแบบคนอื่นบ้าง ไม่ใช่วันๆ ให้อยู่ใกล้ๆ ทำงานที่บ้านแบบอยู่กับที่อย่างเดียว พอผมค้านเถียงก็หาว่ารั้นตะแบง ผมรู้สึกเบื่อและอึดอัดมากครับ แล้วอีกอย่างรายได้ที่บ้านใช่ว่าจะมั่นคง ถ้าผมไม่ออกไปสู่โลกกว้างหางานที่อื่นทำ แล้วจะมีเงินทีไหนใช้ ผมเลยประชดเลยถ้าไม่ให้ทำผมก็ไม่กระตือรือร้นหรอกครับ อยู่ภายในกรอบที่ตีไว้นั้นแหละครับ จะได้รู้ซะบ้าง