ไม่ชอบไปโรงเรียนตั้งแต่ประถมแล้วค่ะ จนตอนนี้เพิ่งขึ้น ม.ปลาย ก็ยังคงไม่อยากไปโรงเรียน เราเตรียมตัวไปเรียนก่อนเปิดเทอมมาเรียบร้อยแล้ว แต่พอเปิดเทอมวันแรกก็ร้องไห้รู้สึกไม่อยากไป

เราไม่ได้รู้สึกขี้เกียจน่ะคะ เรารู้สึก Enjoy กับการจดเนื้อหาที่เรียนมากๆ บางทีก็จดเนื้อหานอกตำราเรียน มันทำให้เราผ่อนคลาย

แต่พอไปโรงเรียนเรารู้สึกเครียด กังวลว่าเราจะทำไม่ได้ ไม่ค่อยเชื่อมั่นในตัวเองเลยค่ะ กลัวว่าจะถูกเอาเข้าห้องปกครองเพราะไม่ถูกระเบียบ เราเป็นคยชอบอิสระการทำตามกฎทำให้เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองอึดอัดมากๆ

เพื่อนก็มีค่ะ แต่เพื่อนสนิทจริงๆที่โรงเรียนไม่ค่อยมีหรืออาจจะไม่มีเลย เพราะว่าเพื่อนสนิทที่สุดเขาย้ายโรงเรียนตั้งแต่ประถมแล้ว แต่ตอนนี้เราก็ยังคุยกันอยู่น่ะ
ตอน ม.ต้น เราก็มีเพื่อนค่ะ แต่ขึ้น ม.ปลาย ก็แยกห้อง อยู่ร่วมกับคนต่างห้องและเด็กใหม่ ทำให้เราดูเงียบกว่าเดิมอีก

เราไม่ชอบไปอยู่ที่ที่มีคนเยอะๆ แต่ก็มีเพื่อนเข้าหาเราน่ะ เราก็ตอบโต้กลับตามปกติ แต่ด้วยความที่พูดน้อยจริงๆแหละ เพื่อนไม่มาทักอีกเลย

ส่วนที่บ้านเราสนิทกับแม่ที่สุดแล้ว แต่เราก็ไม่ได้ปรึกษาอะไรแม่เท่าไหร่ แม่ก็อยากให้เราไปเรียนนั่นแหละแต่แม่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก
ส่วนพ่อเราก็อยากให้ไปโรงเรียนมากๆเลย พ่อคงคิดว่าเราขี้เกียจมากๆ แต่พ่อเราก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น เราแค่อยากให้พ่อฟังเราบ้าง เพราะพ่อชอบพูดว่าเราแบบผิดๆว่าเราไม่ทำอะไรเลย มันทำให้เรารู้สึกด้อยค่ามาก มันทำให้เราเครียด

เราคงเป็นคนเก็บตัวจริงๆ เพราะอยู่บ้านส่วนใหญ่เราก็อยู่แต่ในห้อง ทำสิ่งที่อยากทำอยู่ในห้องคนเดียว พออยู่โรงเรียนแล้วรู้สึกเหนื่อยกังวลไม่สบายใจ จริงๆก็อยากเรียนอยู่บ้านค่ะแต่คงวุ่นวายแน่ๆ

ที่เล่ามาคืออยากรู้สึกอยากไปโรงเรียนค่ะครอบครัวจะได้ไม่ต้องกังวลเรื่องเรา