เรามีโอกาสได้กลับไปคุยกับเพื่อนสนิทคนนึงสมัยตอนเรียนอยู่ม. ต้นค่ะ แล้วเพื่อนสนิทคนนี้ก็มีเพื่อนสนิทอีกคนนึงซึ่งก็เป็นคนที่เราไม่รู้จักค่ะ ซึ่งปฏิกิริยาตั้งแต่เพื่อนของเพื่อนสนิทเราคนนั้นเจอเราเนี่ยนางก็ชมเราไม่หยุดเลยค่ะ โอเคตอนแรกมันก็ปกตินะคะแล้วเราก็คิดว่ามันเป็นการซื้อใจเล็กๆน้อยๆแหละเขาอาจจะเป็นคนที่ดีคนนึง แต่หลังๆเรารู้สึกถึงความแปลกๆเหมือนเขาแกล้งเราเลยค่ะ เวลาเจอกันเพื่อนสนิทเราและเพื่อนคนนั้นเขาก็จะหัวเราะค่ะใช่อย่างแรกเลยคือเขาคงเส้นตื้นล่ะมั้ง คือเขาหัวเราะไม่หยุดจริงๆอ่ะแล้วก็เอาแต่พูดว่าเราใช้อะไรทำไมหน้าเกลี้ยง(จริงๆเราคิดว่ามันหน้าเรามันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาพูดมันมีสิวด้วยซ้ำไป) ทำไมอยู่น่ารักจังนั่นคือคำที่วนๆอยู่ทุกครั้งที่พวกเราเจอกันค่ะ มันก็ดีแหละค่ะที่โอเคมีคนชมเราแต่บางทีมันก็แปลกๆอะไรที่มากเกินไปจนเรารู้สึกไม่ไว้ใจอ่ะค่ะ มีแว๊บนึงที่เพื่อนสนิทเราพูดขึ้นว่าเราอยู่หน้าแกล้งทำให้หลังจากนั้นก็ขำยาวเลย เอาตรงเพื่อนสนิทของเพื่อนเราคนนี้ก็น่าเข้าหานะเราอยากรู้จักกับเขานะแต่เราอยากคุยกับเขาแบบปกติเราก็อยากที่จะคุยปกติ เราเคยลองบอกเขาแล้วว่าเออเราคุยกันปกติได้ไหมไม่ต้องมาอะไรแบบนี้แล้วเขาก็ขำ เขาไม่ได้ตอบอะไรเราเขาแค่ตอบมาด้วยการขำซึ่งมันไม่ใช่คำตอบ เราไม่ต้องการให้ใครมาชมเราตลอดเวลามันไม่จำเป็นขนาดนั้นเราแค่อยากคุยกับเขาแบบปกติ

เราควรทำยังไงดีคะหรือว่าเราคิดมากเกินไป แล้วจริงๆเพื่อนของเพื่อนสนิทเราคนนี้ก็เคยเจอและเคยพูดกับเรามาก่อนหน้านั้นแล้วด้วยแล้วเขาก็คุยกับเราปกติ(ตอนนั้นจำชื่อไม่ได้)จนเราไม่ได้เจอกันแล้วก็มาเจอกันตอนนี้ และอีกส่วนที่ทำให้เรารู้สึกว่าคนนี้ไม่ได้จริงใจหรือคำที่เขาพูดออกมามันไม่ได้มาจากใจจริงก็คือ เราเห็นช่วงจังหวะที่เขาพูดคนอื่นแบบพูดกับคนอื่นว่านี่เราไม่ได้บูลลี่นะแต่คำหลังจากนั้นน่ะมันคือการบูลลี่เลย