ทำมัยคนไทยหลายคน ชอบบอกว่า เรื่องโกงมันเป็นเรื่องปกติ ใครๆเขาก็ทำกัน ทั้งๆที่ตอนเรียนก็โดนสอนให้ซื่อสัตย์ตั้งเเต่เริ่มเข้าเรียนอนุบาล ต้องต่อแถวเดินนะ ต้องนอนตรงเวลา ต้องกินข้าวตรงเวลาทุกมื้อ เก็บเงินได้ให้ส่งคืนเจ้าของ


แต่พอโตขึ้น เจอความลำบาก เจอชีวิตที่เคร่งเครียดกับงาน คนที่บ้าน ค่าใช้จ่าย คนที่มีระเบียบวินัยเหล่านั้นกลับกลายเป็นคนที่พูดว่า "จะทำอะไรก็ทำไป ถ้าฉันสบาย ฉันก็ไม่เเคร์"
หลายครั้งเคยอ่านเจอ ในคอมเม้นในอินเตอร์เน็ต ว่าให้เอาคนที่เคยโกงเงินชาติกลับมาไทย เพราะตอนที่เขาอยู่ไทย เศรษฐกิจดี พวกเขามีเงินมากกว่าตอนนี้

จขกท.ก็สงสัยมากเลย ว่าจขกท. แปลกที่เป็นไม่ชอบการโกง (เพราะคนใกล้ตัวของจขกท. ที่เป็นผู้ใหญ่ ชอบบอกว่าให้เป็นขรก.เพราะสวัสดิการดี ฉลาดก็โกงได้ และจขกท. ก็เคยอยู่รร. ที่ผอ.โกงเงินเยอะมาก) หรือคนทั่วไปคิดว่าเป็นเรื่องปกติ ที่ถ้าคนโกงแล้วประชาชนได้ผลประโยชน์ก็ยอม และหากคนที่โกงหมดวาระ หรือเกษียญแล้วประเทศเป็นหนี้ คนที่ต้องใช้หนี้ก็คือเรา ลูกหลาน รวมๆแล้วก็คือครอบครัวเราทั้งนั้น ที่ต้องใช้หนี้โดยการจ่ายภาษีเพิ่ม เพื่อที่ให้รัฐไปใช้หนี้ (เพราะจะบอกว่ารัฐกู้รัฐก็ต้องจ่าย ไม่ได้ เพราะรัฐเเค่มาบริหารก็เท่านั้น ในเมื่ออธิปไตยเป็นของประชาชน ทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับไทย คนไทยก็ต้องรับผิดชอบ)

แล้วคุณละ คิดว่าอย่างไร กับประโยคที่ว่า "จะทำอะไรก็ทำไป ถ้าฉันสบาย ฉันก็ไม่เเคร์"