ไม่ว่าในหลวงสวรรคต  พ่อเสีย  เพื่อนตาย อาจารย์ป่วยโคม่า
เราร้องไห้กับเรื่องแบบนี้ จนไม่รู้เท่าไหร่ ก็ทำใจไม่ได้แม้จะอายุแก่ครึ่งคนขนาดนี้
มีคนจากไปทีนึง เหมือนใจจะแตก ทนการพลัดพรากจาก ไม่ได้จริงๆ

อยากให้เพื่อนสมาชิก ช่วยชี้ธรรมให้พอสงบใจได้บ้าง
เป็นธรรมทานแก่เจ้าของกระทู้ด้วยเถิดค่ะ
ว่าไปพิมพ์ไปนี่นึกถึงผู้จากไป ก็น้ำตาไหลแล้ว