สวัสดีทุกคนเราอายุ14
       เราขอเกร่นก่อน ว่าตัวเองเป็นคนอารมณ์ขี้นๆลงๆบ่อยมาก ถ้าอารมณ์ดีก็จะบ้าบอมาก ถ้าผิดหวังหรือเสียใจก็จะร้องไห้ฟูมฟาย ซึมเศร้า ถ้าโกรธก็จะควบคุมสติตัวเองไม่ได้ ปล่อยให้อารมณ์มาครอบงำ และจะพาลโกรธทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวไปด้วย รู้สึกอยากทำลายข้าวของ แต่พอได้สติแล้วก็จะกลับมาเป๋นปกติ และจะรู้สึกเกลียดตัวเอง บางทีก็ร้องไห้ต่อ เราเหมือนคนเก็บกด...
(เราเล่าย่อๆแบบตัดรายละเอียด)
      เราเจอปัญหาหลายอย่างมาตั้งแต่เด็ก ไม่ได้รับความอบอุ่นจากครอบครัว พอเข้าโรงเรียนประถมเพื่อนก็เกลียด หาว่าฉันชอบเสนอหน้า ชอบตอบคำถาม เรียกร้องความสนใจ เพราะที่บ้านไม่ค่อยใส่ใจเราเท่าไหร่ แม่เข้าข้างน้องเราตลอด ทุกครั้งที่น้องทำผิด แม่ก็ไม่เคยว่าอะไรน้อง เพราะบอกว่าน้องยังเด็ก แต่พอเราทำอะไรผิดบ้าง แม่ก็จะว่าเรา ตีเรา พอเราขอโทษ แม่ก็จะพูดว่า ขอโทษแล้วมันจะหายมั้ย พอแม่ด่าเราจนเราเครียด เราร้องไห้ แม่ก็จะอัดคลิปเรา แล้วพูดว่า อยากไห้ลูกดูจัง ว่าสิ่งที่ลูกกำลังทำอยู่มันทุเรศแค่ไหน แม่จะเอาไปให้ครูกับลูกๆเพื่อนดู ฉันก็ยิ่งร้องหนัก กรี๊ดไปร้องไห้ไป ความทรงจำพวกนี้ผังรากลึกในสมองฉัน
      พอขึ้นป3 ฉันเริ่มปลีกตัวออกจากคนอื่น ไม่อยากเข้าสังคม ไม่มีเพื่อน ไม่ตอบคำถาม ตอนพักก็แอบนั่งอ่านหนังสืออยู่หลังหน้าต่างที่มุมห้อง แต่ฉันก็เป็นเด็กเรียนดี ได้ที่หนึ่งเกือบทุกปี ฉันเริ่มรู้สึกว่าชีวิตที่มีอยู่ตอนนี้มันนรกมาก ฉันเลยไปเรียนพิเศษเพื่อสอบเข้าม1ที่โรงเรียนใหม่ เผื่อจะได้เจอชีวิตที่ดีขึ้น ป6เราเรียนหนัก แต่ก็มีแรงผลักดันจากโรงเรียนจากการโดนแอนตี้บ้าง ครูเกลียดบ้าง
      สุดท้ายเราก็สอบติด เพื่อนในโรงเรียนนี้ดีมาก ครูก็ดีมาก เพื่อนสนิทกลุ่มฉันก็เป็นเด็กตั้งใจเรียน มีน้ำใจทุกคน ชีวิตก็ดีขึ้นเยอะ
      พอเข้าไปเรียนซักพักเราก็ชอบคนๆนึง เอ (นามสมมุติ) เราคุยไลน์กันทุกวัน เราคุยกันบ่อยเพราะเรามีทัศนคติเรื่องชีวิตคล้ายกัน ดาร์คๆหน่อย ฉันชอบเค้าข้างเดียว และเจ็บมาตลอดปี พอเรียนจบม1 ฉันได้ไปซัมเมอร์ต่างประเทศ1เดือนกับเพื่อนทั้งรุ่น ฉันมีแฟนคนแรกที่นั่น มีคนมาบอกชอบฉัน (บี นามสมมุติ) ตอนนั้นฉันพยายามหลอกตัวเองให้ชอบเค้า เพราะอยากลืมเอ เราก็เลยเป็นแฟนกัน ตอนนั้นชีวิตดูเหมือนจะราบรื่นดี
      พอกลับมาไทย เอก็มาบอกชอบฉัน ฉันชอบเอมานาน เลยบอกเลิกบีเพื่อมาคบกับเอ แต่เอกำลังจะไปเรียนต่างประเทศ แต่ถึงยังไงฉันยังจัเสี่ยงชอบเออยู่ดี
      ผ่านมาซักพัก เอบอกให้ฉันกลับไปคบกับบี บอกว่า ชีวิตแกยังต้องเจออะไรดีๆอีกเยอะ อย่าเอาอนาคตที่ดีของแกมาทิ้งกับเรา ระหว่างที่เอผลักใส บีก็มาง้อ มาถามว่าตัวเองทำอะไรผิด มาขอโอกาส เราก็ยังดื้อ ไม่ยอมปล่อยเอไป สุดท้าย เราจับได้ว่าเอไปคุยกับคนอื่นแล้ว เราเลยกลับมาคบกับบีโดยที่ยังไม่ลืมเอ
      เราทำอะไรแย่ๆกับบีไว้เยอะมาก ทำร้ายจิตใจหลายอย่าง ก่อนเอจะไปเรียนตปท ฉันกับเอทะเลาะกันหนักมาก ด่ากันลงโซเชียล ทั้งๆที่ฉันก็ยังรักเค้าอยู่ ฉันมารู้ตอนหลังว่าเค้าบอกคนอื่นว่าคบกับฉันเพราะสงสาร สุดท้าย ฉันกับบีก็เลิกกัน เค้าคงเอือมฉันมากและไปคบกับคนอื่น
      หลังจากที่เกิดเรื่องนี้ขึ้น ฉันเบลออยู่พักนึงเลย เครียด ช่วงที่ต้องเลือกว่าจะเลือกใคร ตอนนั้นฉันร้องไห้ทุกวัน ฉันกลายเป็ฯโรคซึมเศร้า ต้องกินยาทุกวัน เวลาผ่านไป อะไรๆก็เริ่มดีขึ้น เพื่อนๆในกลุ่มให้กำลังใจฉันเสมอ ฉันดีขึ้นเรื่อยๆ ช่วงนี้ฉันปฏิเสธคนที่มาบอกชอบฉันทุกคน เพราะกลัวซ้ำรอยเดิม พอพ่อแม่รู้ว่าเราเป็ฯโณคซึมเศร้าและพยายามฆ่าตัวตายหลายรอบ พ่อกับแม่กลับมาดีกับเรามากๆ กลัวเราฆ่าตัวตาย คราวนี้ความซวยก็ไปตกอยู่ที่น้องชายเรา พ่อแม่ไปลงอารมณ์กับน้องแทนเรา น้องมาร้องไห้กับเราและพูดว่า ทำไมพ่อกับแม่ไม่เหมือนเดิม พ่อกับแม่ไม่รักผมแล้วหรอ (น้องอายุต่างกับเรา2ปี) ฉันสงสารน้องจับใจ เพราะรู้ว่าการต้องเจออะไรแบบนั้นมันรู้สึกยังไง ฉันรักน้องฉันมาก น้องถือเป็นคนที่ฉันรักมากที่สุด
      เล่ามาเยอะแล้วเนอะ555+ คำถามหลักที่เราอยากถามคือ
1) ทำยังไงให้มองโลกในแง่ดีขึ้น ควบคุมอารมณ์ได้ดีขึ้น
2) ตอนนี้น้องเราบ้าเกมโหดๆพวกฆ่าคน แล้วชอบเอาปืนของเล่นที่ยิงเจ็บมากไปไล่ยิงคนอื่น ทำยังให้น้องเราหายเครียดดี