เราเชื่อว่าเราตกอยู่ในภาวะซึมเศร้ามาได้เป็นเดือนๆแล้ว เราก็ใช้ชีวิตอย่างสะบักสะบอมมาตลอด แม่กับพี่เราก็เข้าใจ คอยมาให้กำลังใจกันตลอด เมื่อวานเราก็ระบายความรู้สึกให้พี่เรา เราบอกว่า ถ้าเราไม่อยู่อะไรก็คงดีกว่านี้ เราเคยไปเสิร์ชหาวิธีฆ่าตัวตายให้ดูเหมือนอุบัติเหตุด้วย เราบอกพี่เพราะเราเชื่อใจพี่ แล้วก็หวังให้พี่เข้าใจความรู้สึกเรา แต่เมือวานพี่บอกเราว่า ถ้า (ชื่อของจขกท.) อยาฆ่าตัวตายจริงๆมาบอกทำไม นี่(ชือของจขกท.) แค่อยากได้รับความสนใจใช่มั้ย คือเราแบบน้ำตาไหลเลยอ่ะ พี่เราเป็นเพื่อนที่เราสนิทที่สุด เราไม่สบายใจอะไร เราก็ไปบอกพี่เราตลอด เค้าเป็นคนแรกที่เราเล่าเรื่องที่เราเครียดแล้วก็ทำร้ายตัวเอง แต่เราไม่รู้เลยว่าเค้าคิดแบบนี้ เรากลับบ้านไปร้องไห้หนักมาก พอคุยกับแม่ เราก็ข่มอารมณ์ไม่ค่อยไหว เราก็เอาพวงกุญแจเรา (ตุ๊กตา) มาบีบไปพลางๆเพื่อกลั้นน้ำตา แล้วพูดไม่ให้เสียงสั่น แม่เราก็บอกว่าเราเหมือนคนบ้า เราก็ร้องไห้หนักมาก กลับไปไม่ได้ทำงานอะไรเลย ร้องไห้ติดกันเป็นชั่วโมงจนหลับไป พอตื่นมาตอนเช้าเราตาบวมมากๆ เรามึนๆสักพัก จนจำเรื่องเมื่อวานได้ เราก็เริ่มร้องไห้อีกรอบ แต่วันนี้เราต้องไปโรงเรียน เราก็แต่งตัวขึ้นรถไปทั้งๆที่ร้องไห้อยู่ พ่อเราก็ขับรถไปเงียบๆสักพัก พ่อก็บอกเราว่า เราทำให้ทั้งครอบครัวเครียด เราทำให้แม่เราครียดจนร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองเลี้ยงลูกไม่ดี แล้วพ่อก็บอกมาว่าทุกคนเครียดกันทั้งนั้น เราพิเศษมาจากไหน เลิกร้องไห้ได้แล้ว อย่าเป็นภาระไปมากกว่านี้เลย ค่าเทอมก็เพิ่มขึ้นทุกวัน แม่ก็เครียดจนทำงานไม่ค่อยได้ เข้มแข็งหน่อยได้มั้ย
คือเราเข้าใจนะ ว่าเราเป็นแบบนี้มันทำให้ทุกคนอึดอัด แต่ทุกคนก็ทนกับเรามาตลอด  เราก็คิดเสมอไม่ว่าเราจะเป็นอะไรไป ครอบครัวก็อยู่ข้างเรามาตลอด แต่ตอนนี้เราได้ยินความในใจของครอบครัวเราแล้ว ว่าเรามันก็แค่คนบ้าที่เป็นภาระ ที่เรียกร้องความสนใจไปวันๆ คือเราไม่รู้จะเอายังไงต่อดี เราหายๆไปจะดีกว่ามั้ย แล้วนี่เราก็มาโรงเรียนทั้งๆ ที่ตาบวมจนแทบลืมตาไม่ขึ้น เราโดดเรียนมาตั้งกระทู้อยู่ แค่พิมพ์กระทู้นี้เรายังปวดหัวมาก ปวดตามาก เราไม่อยากเข้าเรียน เราไม่อยากถูกมองแปลกๆ เราเรียนไม่เก่ง เพื่อนเราคบเราเพราะเราตลกมาโดยตลอด พอเราเข้าอาการซึมเศร้า เค้าก็ตีตัวออกห่าง ใช่สิ ใครใันจะอยากเป็นเพื่อนกับคนที่จะทำให้เราเศร้าตามไปด้วยล่ะ แล้วเนื่องจากที่เราเป็นแบบนี้จนทำงานไม่ได้ คุณครูก็คิดว่าเรา ไม่ให้ความสำคัญของวิชาที่เราเรียนอยู่ เราก็ถูกประจานต่อหน้าห้อง ตอนนี้เราคงน่าสมเพชมากในสายตาทุกๆคน
เราจะเอายังไงต่อดี ในเมื่อเราไม่เคยเป็นที่ต้องการของใครแล้ว เราจะเอายังไงต่อดี ตอนนี้สมองมันตื้อ มันมึนไปหมด เราจะทำยังไงต่อดี